Η πολιτική ελίτ χρησιμοποιώντας κάθε φορά μισές αλήθειες νομίζει ότι θα ξεγελάσει τους πολίτες. Κι όταν κάνουμε λόγο για το πολιτικό μας προσωπικό ελάχιστα πρόσωπα μπορούμε να πούμε ότι αποστασιοποιούνται από λόγια του αέρα, από μισές αλήθειες, από ρητορείες και μικροκομματικά τεχνάσματα…
Η τρικομματική κυβέρνηση και αυτή με τη σειρά της «σώζει» τη χώρα για άλλη μια φορά! Η χώρα την ίδια στιγμή ζει την αγωνία ενός «τοξικομανή», που περιμένει τη «δόση» του προκειμένου να «ανασάνει» για λίγο… Κι αυτό με κάθε κόστος, κοινωνικό, ανθρωπιστικό και στο βάθος καθαρά πολιτισμικό…
Μια κοινωνία οδηγείται στην καταστροφή με μόνο «όραμα» την ευημερία των αριθμών.
Μια Ευρώπη σε κρίση στρατηγικής μιας και μεταμορφώνεται σε μια «Γερμανική Ευρώπη», με μια «προτεσταντική λογική», λογιστική αντίληψη, χωρίς ουσιαστικό όραμα αλληλεγγύης, την στιγμή, μάλιστα, που είναι κερδισμένη οικονομικά ακόμα και από μια χώρα σε κρίση, όπως η Ελλάδα. Γιατί από που, άραγε, δημιουργήθηκαν τα πλεονάσματα της Γερμανίας αν όχι από τις υπερδανεισμένες χώρες του νότου, που αγόραζαν τα προϊόντα των γερμανικών βιομηχανιών (όχι πάντα χωρίς και τις απαραίτητες «μίζες»)…
Η Ελλάδα, όμως, έχει πια στεγνώσει. Αδυνατεί να ξοδέψει, να αγοράσει…. Κι όμως, ο εθνικός πλούτος, μέσω των μνημονίων περνάει πολλές φορές «αντί πινακίου φακής» στα χέρια τρίτων, αφού εμείς δεν σταθήκαμε «τυχεροί», να έχουμε ηγεσίες, που θα εφάρμοζαν ένα σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο, που θα αξιοποιούσε πόρους, εθνικό πλούτο, ανθρώπινο δυναμικό. Ένα μοντέλο ρεαλιστικό, αντί για μια εικονική πραγματικότητα (μια “lifestyle“ ανάπτυξη, τύπου “βωβού”…), μια δήθεν άνθιση της οικονομίας και του τουρισμού μετά από μια πανάκριβη ολυμπιάδα και τόσα άλλα φοβερά και τρομερά, που βήμα-βήμα μας έφεραν ως εδώ, δίνοντας ζεστό δημόσιο χρήμα σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, μιντιάρχες, μεσάζοντες που χωρίς αιδώ φιγουράρουν στις διάφορες λίστες των Ελβετικών τραπεζών…
Αλλά, γιατί να ανησυχήσουν; Μήπως έχουν την ίδια «στόφα» με τους μεγάλους εθνικούς ευεργέτες; Μήπως αγωνιούν για τον τόπο από όπου -έστω και “λάθρα” πλούτισαν; Μεταφέρουν επιχειρήσεις και πλούτο σε άλλες χώρες (βλ. “ΦΑΓΕ”) αδιαφορώντας και ουσιαστικά χλευάζοντας έναν φτωχοποιημένο πια λαό…
Ακολουθούν το ίδιο «κανάλι αδιαφορίας» του λεγόμενου- πνευματικού κόσμου (πλην φωτεινών εξαιρέσεων) και φυσικά, την οδό ενός φαύλου πολιτικού συστήματος που (με ευθύνη σε μεγάλο βαθμό των πολιτών) κυβερνά δεκαετίες τον τόπο….
Έτσι, βήμα-βήμα οι θεσμοί έγιναν αναξιόπιστοι και αδρανείς. Πολιτικό σύστημα, δικαιοσύνη, αυτοδιοίκηση, εκπαιδευτικό σύστημα … μπήκαν στο φαύλο κύκλο της δικής τους «φτωχοποίησης», μέχρι που όλο το πλαίσιο θεσμών -αρχών-αξιών έγινε ανυπόληπτο στη συνείδηση των πολιτών, αφού και οι ίδιοι σαν «σπουργίτια» τσιμπούσαν λίγα ψίχουλα!
Και τώρα που ο «κόμπος έφτασε στο χτένι»; Τώρα που τα σύννεφα της πολυεπίπεδης καταστροφής σκοτεινιάζουν το μέλλον αυτού του τόπου, όλοι εκείνοι που κρατούσαν το τιμόνι της χώρας χρόνια τώρα αγωνίζονται, λέει, κάθε έξι μήνες να μας σώσουν!
Πραγματικά το πιστεύουν; Πιστεύουν ότι πείθουν τον οποιονδήποτε με την καραμέλα της «ανάπτυξης»; Πότε και κάτω από ποιες συνθήκες (κοινωνικές) θα συμβεί αυτό; Με μισθούς Βουλγαρίας και εργασιακά δικαιώματα Ασιατικών χωρών; Με υγεία-πρόνοια για όσους -λίγους- θα μπορούν να πληρώνουν; Με εκπαίδευση στα όρια της κατάρρευσης; Με συντάξεις απόλυτης πείνας; Με φόρους Δανίας-Σουηδίας και παροχές χωρών του Τρίτου Κόσμου;
Αλήθεια, ποιος απ’ όσους οδήγησαν τη χώρα χρόνια τώρα (αλλά και στην περίοδο της κρίσης) στην κοινωνική καταστροφή μπορεί να ζήσει με τα σημερινά ευρώ ενός μισθού ή μίας σύνταξης;
Ας βγουν, επιτέλους, στην κοινωνία, στην αγορά μήπως και καταλάβουν την ανθρωπιστική κρίση που έχουν προκαλέσει! Σχήμα λόγου, όμως, η παραπάνω σκέψη…
Ο γράφων πιστεύει ότι όλα τούτα τα γνωρίζουν… Και, μάλιστα, πολύ καλά! Κι αυτό είναι το χειρότερο, απ’ όλα… Για το λόγο αυτό οι ευθύνες τους είναι σημαντικές και χωρίς πολλά ελαφρυντικά…
Οι πολίτες- η συνείδηση της κοινωνίας- δε θα ηρεμίσουν μέχρι την ώρα που θα αποδοθούν αυτές οι ευθύνες για ένα «διαρκές έγκλημα», που θα πρέπει να οδηγηθεί στη δική του «κάθαρση»… Οι επόμενες εκλογές-που πιθανόν δεν θα αργήσουν- θα πρέπει να αποτελέσουν τη βάση της ελπίδας- της δικαιοσύνης- της απόδοσης ευθυνών μέσα σε πνεύμα εθνικής ομοψυχίας- αυτογνωσίας (αυτοκριτικής) -αρχών-αξιών, μακριά από εμπάθειες, ιδεοληψίες και ταμπού…
Η γενιά μας δεν πρέπει να δώσει άλλο πόνο, άλλες ανασφάλειες και αβεβαιότητα στις επόμενες γενιές…
Η ανάταση, η αναγέννηση και η ελπίδα για το αύριο αυτού του τόπου θα πρέπει να περάσει σε «χέρια και μυαλά» ανθρώπων που δεν γεύτηκαν το «μέλι» και δεν απόλαυσαν την «ηδονή» της εξουσίας ενός φαύλου μεταπολιτευτικού συστήματος σε κάθε πτυχή και έκφανσή του (κομματική-κυβερνητική, συνδικαλιστική, κρατικοδίαιτη, επιχειρηματική, μιας δήθεν πνευματικής ελίτ κ.ά.)…
Σε κάθε τοπική κοινωνία είναι καθήκον μας να αναζητήσουμε τους ανθρώπους εκείνους, που εμπιστευόμαστε για την ανόρθωση του τόπου…
Τώρα, πια, η «μπάλα» είναι στο γήπεδο της κοινωνίας…
Το δύσκολο, βέβαια, είναι το πώς μια κοινωνία στα όρια «νευρικής κρίσης» θα διαχειριστεί το μέλλον της…
Η πορεία της κοινωνίας κινείται σε ένα μονόδρομο!
Απαιτείται σεβασμός, ομοψυχία, αποχή από ακραίες συμπεριφορές, αυτοκριτική, αυτογνωσία, όραμα, αλληλεγγύη, πολιτική απομόνωση ακραίων (ομάδων- κομματικών σχηματισμών) και, φυσικά, κριτήρια (αρχών-αξιών), ώστε οι πολιτικές επιλογές μας να δίνουν ελπίδα και ρεαλισμό για το αύριο….
Αυτή τη φορά-όποτε ασκήσουμε το εθνικό καθήκον της ψήφου- δε θα πρέπει να μας οδηγήσουν οι φόβοι και οι ανασφάλειες, αλλά μόνο η φωνή της συνείδησής μας!
Οι ανεμογεννήτριες του Γκλέτσου και τα οφέλη του debate του ΣΥΡΙΖΑ
Αν κάτι μείνει στην ιστορία από το debate του ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα είναι σχεδόν σίγουρα το κορυφαίο πολιτικό meme της...