Παρά τις όποιες, φανερά ή συγκεκαλυμμένα, διατυπωθείσες από διάφορες πλευρές αντίθετες γνώμες, με στόχο την υποβάθμιση της νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη στις πρόσφατες αρχηγικές εκλογές της ΝΔ, αποδίδοντάς την στο πλεονέκτημα του οικογενειακού του ονόματος όπως και τη συνδρομή του λεγομένου «Συστήματος», είτε παρουσιάζοντας ως γκρίζους και αντιλαϊκούς τους πολιτικούς σχεδιασμούς του, η πραγματική αλήθεια είναι μια και μοναδική: Ότι, δηλαδή, αφενός μεν η νίκη του αυτή υπήρξε τελείως αψεγάδιαστη και απροσδόκητα μεγάλη, και, αφετέρου, ο πολιτικός του λόγος πεντακάθαρος, και, βεβαίως, χωρίς ίχνος λαϊκισμού! Κι αυτά υπήρξαν τα πιο ισχυρά όπλα του! Και υπήρξε απροσδόκητα πολύ μεγάλη η νίκη του, γιατί, ίσα-ίσα, υπήρξε ο μόνος πολιτικός, που κατόρθωσε, κατά τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες, να πάει κόντρα στο «Σύστημα», τους «Πάτρωνες» και τα «Προαποφασισμένα» και να τα νικήσει όλα!
Κατόρθωσε ακόμη να νικήσει και τη γνωστή – κυριολεκτικά – άδικη κατάρα, που συνόδευε τον πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σ’ ολόκληρη την πολιτική του διαδρομή! Αδικία, που την πλήρωσε, δυστυχώς, πολύ ακριβά ο αφελής ελληνικός λαός, επιλέγοντας, αντ’ αυτού, απάτριδες αριβίστες κι εθνικά ολέθριους δημαγωγούς.
Τη νίκησε, όμως, κι αυτήν και μπόρεσε ο κεντρογενής Κυριάκος ν’ αποσπάσει την απόλυτη πλειοψηφική αναγνώριση της αξίας του από τα μέλη της Ν.Δ. Ενός, δηλαδή κόμματος, κατά παράδοση, τουλάχιστον μέχρι την ένταξή του σ’ αυτό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, θεωρουμένου ως κλειστού δεξιού, σχεδόν «οικογενειακού», όπως το θεωρούσε και το χαρακτήριζε η πάλαι ποτέ «Μητριάρχης» και «Ιθύνων πολιτικός νους» της Δεξιάς, ιδιοκτήτρια κι εκδότρια της «Καθημερινής», μακαρίτισσα σήμερα Ελένη Βλάχου.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι ο Κυριάκος νίκησε μια κακή παράδοση, που συνόδευε, έστω και άδικα, το οικογενειακό του όνομα, και όχι ότι τον ωφέλησε αυτό… Διότι δε μπορούμε να θεωρούμε το όνομα Μητσοτάκη, ως ζημιά, στις αποτυχίες, όπως συνέβη στις αρχηγικές εκλογές της Ντόρας, κι αυτή ήταν όντως η πραγματικότητα, και ως κέρδος στις επιτυχίες… Ή το ένα θα πρέπει να συμβαίνει, ή το άλλο! Και, στην περίπτωση Μητσοτάκη, ισχύει αναμφισβήτητα το πρώτο! Το αρνητικό! Απλά η Ντόρα δεν είχε τη δυναμική του Κυριάκου, ώστε να ξεπεράσει την κακή παράδοση.
Με αναμφισβήτητα, λοιπόν, δεδομένα όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να προσεχθούν και να αξιολογηθούν στον βαθμό, που επιβάλλεται, δύο κύρια στοιχεία: Πρώτον η προσωπική αξία και ικανότητα του νέου αρχηγού της ΝΔ, χάρη στα οποία κατόρθωσε να επιτύχει μια πάρα πολύ δύσκολη και απρόσμενη νίκη και δεύτερον το αισιόδοξο μήνυμα που εκπέμπει ο πολύ ώριμος τρόπος λειτουργίας του πολιτικού κριτηρίου και άσκησης του εκλογικού δικαιώματος των ψηφοφόρων-μελών της ΝΔ στη συγκεκριμένη κομματική εκλογική διαδικασία.
Διότι είναι βέβαιο ότι δε θα κατόρθωνε ποτέ να εκλεγεί αρχηγός της ΝΔ ο Κυριάκος, και μάλιστα, υπό τις συνθήκες, υπό τις οποίες έδωσε τον αγώνα του, με το σύνολο, σχεδόν της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος να έχει, απαραδέκτως αντιδεοντολογικά, αντιταχθεί απέναντί του, ως καραμανλικό μπλοκ, εάν δεν διέθετε ακτινοβολούσα προσωπική αξία, αναγνωρίσιμη και αποδεκτή από το εκλογικό σώμα.
Σ’ αυτό, άλλωστε, το γεγονός της αναγνωρισιμότητας και αποδοχής οφείλεται και η συνδρομή όσων επώνυμων τον συνέδραμαν στον αγώνα του. Διότι, πέρα από την αξία, που του προσέδιδαν οι άρτιες σπουδές και η πλούσια γλωσσομάθειά του, εκείνο, που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και που εμπνέει τους πάσης φύσεως ακροατές του, είναι ο πολύ δυνατός βολονταρισμός του. Δηλαδή η πολύ δυνατή του θέληση και η πίστη στις ικανότητές του..Πίστεψε βαθιά σε κάτι, σχεδόν ακατόρθωτο, το οποίο τελικά και πέτυχε… Κι αυτό, γιατί κατόρθωσε να κάνει και τους πολίτες-ψηφοφόρους, να το πιστέψουν, και να στρέψουν τις πλάτες στους κάθε είδους παραγοντισμούς κι εκλογομαγειρέματα. Έτσι επαληθεύτηκε, για μια ακόμη φορά, αυτό που αποτελεί πάγιο αξίωμα στα πολιτικά δρώμενα: Ότι, δηλαδή, αποτελεσματική και, κυρίως, υγιής πολιτική, χωρίς την πίστη του πολιτικού στη δύναμη της βούλησής του και την αποδοχή αυτής από τον πολίτη, δε γίνεται!
Κάθε άλλο είδος πολιτικής και κάθε άλλης στάθμης φορέων αυτής, δηλαδή πολιτικών προσώπων, συνιστούν κίβδηλα κατασκευάσματα, φερέφωνα και ενεργούμενα παρασκηνιακών παραγόντων, ανίκανα να ασκήσουν ανεξάρτητη, υπεύθυνη και ωφέλιμη, για το Έθνος και το λαό τους, πολιτική λειτουργία. Συμπερασματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι οι αρχηγικές εκλογές στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρουσίασαν πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Και, εν πάση περιπτώσει, μας παρουσίασαν κυρίως δύο πράγματα, αρκετά ενθαρρυντικά, ως τελείως διαφορετικά από τα συνηθισμένα.
Το πρώτο είναι ότι εκδηλώθηκε μια ελπιδοφόρα τάση αναγνώρισης, από τους ψηφοφόρους, των, κατά την κρίση τους, ικανών και των άξιων, αποδειχθέντες ιδιοκτήτες και ιδιοχρήστες της ψήφου των. Και το δεύτερο, εξίσου σπουδαίο κι ολωσδιόλου καινούργιο, ότι οι ψηφοφόροι, στην πλειοψηφία τους, έδωσαν ένα ηχηρό χαστούκι στο συνηθισμένο θρασύτατο παραγοντισμό των παρασκηνίων και της βρώμικης καμαρίλας! Και τα δύο πιστεύω πως συνιστούν ένα πολύ αισιόδοξο πολιτικό γεγονός, αρχόμενης πολιτικής ωριμότητας, το οποίο θα πρέπει να ευχηθούμε οι πάντες να παγιωθεί και να αποτελέσει τον κανόνα στις κάθε είδους μελλοντικές εκλογικές διαδικασίες.
* Ο Μελέτης Δρετουλάκης είναι τ. Λυκειάρχης-φιλόλογος