Το να μιλήσει κάποιος για την ελληνική σημαία και τις παρελάσεις δεν είναι τόσο εύκολο πράγμα. Αφορμή για τα παρακάτω είναι η αγωνία των εκπαιδευτικών κάθε σχολείου, που εμπλέκονται στις παρελάσεις, στο να μπορέσουν να συμμετέχουν στην παρέλαση με μια εκπροσώπηση αντάξια της ιστορίας της χώρας και του σχολείου. Εδώ και αρκετά χρόνια όταν πλησιάζει η μέρα της παρέλασης, σε κάθε σχολείο οι υπεύθυνοι κυνηγούν τους μαθητές με το δίκαννο, για να μπορέσουν να συμμετέχουν με το ζόρι με μια διμοιρία εκπροσωπώντας το σχολείο. Τα ερωτήματα πάντα πολλά που δεν μπορούν να γραφτούν σε άρθρο μιας εφημερίδας.
Πριν μερικά χρόνια θυμήθηκε κάποιος δήμαρχος στην Ελλάδα ότι η παρέλαση δεν είναι για να τιμηθεί αυτός και οι άλλοι επίσημοι, αλλά αυτοί που πραγματικά αγωνίστηκαν και έχουν πάνω τους τα σημάδια που τους άφησε ο αγώνας για μια ελεύθερη Ελλάδα. Κατέβηκε από την πασαρέλα των επισήμων και ανέβασε αυτούς (όσους ζουν ακόμη) που μέχρι τότε ήταν στο περιθώριο. Ανεξάρτητα αν το έκανε επειδή το πίστευε ή για να μαζέψει παραπάνω ψήφους στις επόμενες εκλογές, ήταν μια κίνηση σωστή που έπρεπε να βρει μιμητές σε όλη την Ελλάδα, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε. Στην παρέλαση σε κάθε πόλη της χώρας βρίσκεται και ένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην εξέδρα των επισήμων, μαζί με άλλους της αντιπολίτευσης. Μοιραία κάνω τον συλλογισμό.. πως είναι δυνατόν να αποτίουν φόρο τιμής όλοι όσοι παρελαύνουν, σε εκείνους που οδήγησαν τη χώρα μας στη σημερινή κατάσταση, σκεπτόμενος τι θα έπρεπε να γίνει τότε με όλους αυτούς και τις οικογένειες τους, που πραγματικά μάτωσαν και πολλοί πέθαναν για τη χώρα;
Προσγειώνομαι γιατί ξέρω πως ζω στην Ελλάδα, με ότι καλό ή κακό μπορεί να σημαίνει αυτό. Κάποια στιγμή θα πρέπει όμως να καταλάβουμε και να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα, αποδίδοντας τις ανάλογες τιμές σ’ αυτούς που πραγματικά το αξίζουν – για όσους ζουν ακόμη – και όχι σε επίσημους που ναι μεν μπορεί να διαφεντεύουν τον τόπο – με όποιο τρόπο τον διαφεντεύουν – αλλά δεν είναι γι’ αυτούς η γιορτή. Υπάρχουν άλλες στιγμές δικές τους, στα γήπεδα, στα θέατρα και σε άλλες εκδηλώσεις, που μπορούν να κάνουν το κομμάτι τους, σύμφωνα με τη θέση που κατέχουν στο δημόσιο βίο της χώρας, αλλά όχι στις παρελάσεις.
Ιστορικά η παρέλαση έχει τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα πιθανόν με τα Παναθήναια και τους αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τη Σπάρτη με τους τρεις χορούς που έκαναν οι Σπαρτιάτες στις γιορτές τους. Απομεινάρια της αρχαίας δόξας είναι ίσως και σήμερα αυτό που βλέπουμε στις παρελάσεις σε όλη την Ελλάδα, αλλά με διαφορετική σειρά που ουδόλως αλλάζει το νόημα. Μπροστά οι βετεράνοι των πολέμων, (ειδικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη) συνήθως ανάπηροι δυστυχώς, οι οποίοι σαν αρχαίοι σπαρτιάτες παρελαύνουν περήφανοι και αγέρωχοι, δείχνοντας με τις πληγές τους και τα παράσημα τους πως ήταν κάποτε κι αυτοί γενναία παλικάρια, σύμφωνα με αυτό που έλεγαν οι Σπαρτιάτες στον χορό (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι). Μετά ακολουθούν οι μαθητές, οι οποίοι σύμφωνα με την παράδοση στην αρχαία Σπάρτη έλεγαν στο χορό τραγουδώντας «Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», που σημαίνει ότι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι από σας και κλείνουν την παρέλαση τα στρατιωτικά τμήματα, τα οποία στην αρχαία Σπάρτη έλεγαν στο χορό, απαντώντας στους βετεράνους των πολέμων, «Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε», ότι δηλαδή τώρα όμως είμαστε εμείς τα γενναία παλικάρια κι αν θέλεις δοκιμάζεις!
Θυμάμαι, μαθητής κάθε χρόνο στο σχολείο, την τελετή στη γιορτή της σημαίας. Η παράδοση της σημαίας στον καλύτερο μαθητή, συνοδευόταν από τους στίχους του ποιητή «αυτό είναι το ιερό πανί το γαλανό και τ’ άσπρο, κομμάτι απ’ ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό.. κι από κάτω να επικρατεί η απόλυτη σιγή, αντιλαμβανόμενοι όλοι μικροί και μεγάλοι την ιερή στιγμή.
Μα αλλάξαν τώρα οι καιροί και οι αριστούχοι μαθητές αρνούνται να συμμετέχουν στη σημαία! Αν μιλήσεις για σημαία, για αριστεία, για πατρίδα, για εθνική μνήμη, θεωρείσαι οπισθοδρομικός, ξενέρωτος, μπορεί να είσαι και φασίστας.. πάνε τα οράματα, οι ιδέες, η πατρίδα, τα ήθη, τα έθιμα, ο σεβασμός στους αγωνιστές, στους μεγαλύτερους στην ιστορία.. είμαστε πια ένα μοντέρνο κράτος της παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αλλάζει και αλλοιώνεται ραγδαία, ξεχνώντας αυτά για τα οποία αγωνίστηκαν και με τα οποία ανατράφηκαν πολλές γενιές ελλήνων για να αποκτήσει υπόσταση το ελληνικό κράτος.
Οι αγώνες των προπαππούδων μας ξεχάστηκαν μέσα στον χείμαρρο της παγκοσμιοποίησης, τα ήθη και έθιμα βούλιαξαν στη λήθη, κονιορτοποιημένα από τις σύγχρονες αντιλήψεις της προοδευτικότητας και του λαϊκισμού. Μπορεί ίσως να τις ξαναβρούμε όταν μας πάρουν και ότι τελευταίο μας έχει απομείνει σαν κράτος, σαν έθνος, σαν άτομα. Μόνο που τότε πλέον θα είναι αργά για δάκρυα και θα πρέπει πάλι να ξεκινήσουμε από την αρχή την επανάσταση μας, όπως οι πρόγονοι μας, όχι πια για καταλήψεις των σχολείων με αίτημα να γίνουν οι τυρόπιτες από στρογγυλές τετράγωνες ή για να έχουμε ιντερνέτ στις τουαλέτες, αλλά για να κάνουμε ξανά κτήμα μας τις ιερές θεότητες την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αυτές που γαλούχησαν γενιές ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και πέρασαν στην παγκόσμια αθανασία τη χώρα που ονομάζεται Ελλάδα.
Η παρέλαση δεν γίνεται για να επιδείξουν την ομορφιά τους τα ελληνόπουλα, ούτε να κάνουν πασαρέλα τα κορίτσια με συνολάκια, που θα αποκαλύπτουν και κάποια όμορφα σημεία του κορμιού τους προς τέρψη των θεατών. Το να μπαίνεις στην παρέλαση και να βηματίζεις προβατοειδώς συναγωνιζόμενος τα πρόβατα, δεν είναι το καλύτερο και σίγουρα δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τους λόγους που κάνεις την παρέλαση. Είναι πλέον τέτοια η κατάντια όσων παρελαύνουν, που είναι χίλιες φορές προτιμότερο να μη γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις, οι οποίες όχι μόνο δεν τιμούν τους λόγους που γίνονται, αλλά ξευτιλίζουν κάθε ιερό και όσιο που έχει απομείνει για τις συγκεκριμένες τελετές σ’ αυτή τη χώρα.
Πέρα από τον ευτελισμό των παρελάσεων, τα τελευταία χρόνια κάποιοι αρέσκονται να καίνε ελληνικές σημαίες παρουσία των ΜΜΕ, σαν να είναι ένα απλό πανί, όπως είπε και κάποιος υπουργός. Ίσως αν πραγματικά ήξερε τι συμβολίζει η γαλανόλευκη, να μην το έλεγε. Γιατί η σημαία δεν είναι ένα απλό έμβλημα. Γιατί άραγε κάθε κατακτητής απαγορεύει τη σημαία της χώρας που έχει κατακτήσει και υψώνει τη δική του; γιατί αποτελεί το υψηλότερο και πιο σεβαστό σύμβολο ενός κράτους και προστατεύεται από το Σύνταγμα κάθε χώρας στο οποίο συμπυκνώνεται η ιστορία, το παρελθόν, το παρόν και η προοπτική του στο μέλλον. Μ’ αυτήν αντιπροσωπεύεται το κάθε κράτος παντού σε όλη την υφήλιο, σε κάθε είδους εκδήλωση. Μ’ αυτήν πανηγυρίζουν οι ολυμπιονίκες, μ’ αυτήν κηδεύονται οι εθνικοί ήρωες. Μ’ αυτήν ξεσηκώνονται της γης οι σκλαβωμένοι. Στην ιστορία διαβάζουμε ότι οι Ρωμαίοι διέλυαν αμέσως τις λεγεώνες που έχαναν τη σημαία τους. Είναι πολεμική; Οπωσδήποτε Ναι. «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί» μας λέει ο Ηράκλειτος, εννοώντας ότι όλα στη ζωή κερδίζονται με μάχη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Αν είσαι υπόδουλος, πρέπει να πολεμήσεις για να απελευθερωθείς. Κι αν έχεις την τύχη να γεννηθείς και να είσαι ελεύθερος, σίγουρα κάποιος άλλος πολέμησε για σένα. Είναι η εθνική πολεμική σημαία μπροστά από την οποία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι στρατιώτες κάθε χώρας. Αυτός είναι και ο λόγος που η σημαία αποτελεί το σπουδαιότερο λάφυρο μιας μάχης και πρέπει να φυλάγεται με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά.
Οι εθνικές γιορτές 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου, αλλά και η δική μας τοπική η 8η Νοεμβρίου για το Αρκάδι, εκτός από ημέρες αφιερωμένες στην άρνηση, στην υποταγή και την υποδούλωση, είναι και μέρες μνήμης. Ένα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στους αγώνες της χώρας, αποδεικνύοντας πως για ότι αξίζει κανείς να ζει, αξίζει και να πεθαίνει! ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Οι υπεύθυνοι στα υπουργεία θα πρέπει να πάρουν κάποια στιγμή γενναίες αποφάσεις. Θα πρέπει ή να επιβάλλουν σοβαρούς και απαράβατους κανόνες για ανάλογες εκδηλώσεις όπως οι παρελάσεις και να προστατέψουν το κύρος τους ή να τις καταργήσουν, για να μην ξευτιλίζεται κάθε έννοια που έχει σχέση μ’ αυτές, μπολιάζοντας και τις νέες γενιές με εντελώς λάθος οράματα και νοοτροπίες, που το πιθανότερο είναι ότι θα τις οδηγήσουν να ξαναζήσουν στιγμές της χώρας από το παρελθόν, που μόνο ευχάριστες δεν θα είναι.
