Εν τέλει ισχύει το «πέθανε να σ’ αγαπώ και ζε να μη σε θέλω»!
Ο τελευταίος της παλιάς φρουράς των πολιτικών «έφυγε» και την ίδια στιγμή οι πρώην υβριστές του και χυδαιολογούντες εις βάρος του τον εξυμνούν σήμερα σε απίστευτο βαθμό, ενώ άλλοι εξακολουθούν να αναφέρονται στην «Αποστασία» και το «βρώμικο 89»!
Επειδή οι «Επικήδειοι» είναι λόγοι άκρως δελεαστικοί για τους «ρήτορες» τους -θυμηθείτε το «πατέρα τ’ άκουσες τα νέα;»- πάνω στο οποίο χτίστηκε το πρωθυπουργικό προφίλ του ΓΑΠ, ας είμαστε προετοιμασμένοι για επικοινωνιακή αντεπίθεση ένθεν και ένθεν με αφορμή το θάνατο του.
Η ιστορική αποτίμηση είναι δουλειά επιστημόνων και μάλιστα μελλοντική, η κριτική ωστόσο είναι «προνόμιο» οποιουδήποτε. Προσωπικά, στέκομαι «κριτικά» σε όλους εκείνους που παρουσίαζαν τον Μητσοτάκη «Εφιάλτη», «Ες-Ες», «Αποστάτη», έχτισαν καριέρα στον αντι-Μητσοτακισμό (στην Κρήτη πολλοί τέτοιοι) και σήμερα οι ίδιοι βλέπουν έναν «Πρωτοπόρο» και «διορατικό» και «αντι-λαϊκιστή» πολιτικό που σφράγισε την νεότερη Ιστορία της χώρας αφήνοντας πολλές παρακαταθήκες!
Δεν ξέρω αν και κατά πόσο ξέχασαν οι σημερινοί «υμνητές» και «αυλοκόλακες» του Μητσοτακισμού, τα πρωτοσέλιδα της «Αυριανής», η οποία πουλούσε πάνω από 200.000 φύλλα όταν ύβριζε τον «Αποστάτη», τις κοινοβουλευτικές ελεεινολογίες του Κουτσόγιωργα και Γιαννόπουλου σε βάρος του, τον ορυμαγδό των οκτάστηλων ακόμα και των «σοβαρών» εντύπων που σήμερα ολοφύρονται.
Το αν ο εκλιπών «δικαιώθηκε», και ως προς τι δικαιώθηκε δεν το γνωρίζω, καθώς ο ισχυρισμός περί «δικαίωσης» σε μια «χρεοκοπημένη» χώρα είναι επισφαλής, όταν αφορά πρόσωπο που ενεπλάκη στα κοινά αυτή την «αμαρτωλή» μεταπολιτευτική περίοδο. Αυτοί που σίγουρα «δικαιώθηκαν» είναι οι πολιτικοί «χαμαιλέοντες» που προσβλέποντας στη μελλοντική νομή της εξουσίας γλύφουν εκεί που έφτυναν και εξάρουν τις σπάνιες αρετές του ανδρός, όταν τον καθύβριζαν σκαιά νυχθημερόν. Ως προς αυτό σίγουρα έχουμε «πλήρη δικαίωση» της υποκρισίας και του πολιτικού αμοραλισμού.
