Οι καιροί μας είναι δύσκολοι. Λόγω της βαθμιαίας συσσώρευσης του παγκόσμιου οικονομικού πλούτου σε όλο και πιο λίγα χέρια και της, επειδή έτσι το θέλουν οι οικονομικά και πολιτικά «δυνατοί» του πλανήτη μας, λιγοστής πραγματικής γνώσης μας για ό,τι συμβαίνει γύρωθέ μας καθημερινά παρά την πληθώρα μέσων ατομικής και μαζικής ενημέρωσης στην εποχή μας. Δύσκολοι για την προσωπική και για τη δημόσια ζωή μας. Όλοι το βλέπουμε. Όλοι το ομολογούμε.
Η δημόσια ζωή των ανθρώπων, ως γνωστόν, είναι αφενός η στηριγμένη σε υλικά αγαθά σύνδεσή τους και αφετέρου οι ψυχοπνευματικές σχέσεις τους. Η γλώσσα, η παιδεία, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις, αλλά και οι γραφτοί και οι άγραφοι νόμοι είναι, όπως ξέρουμε όλοι, που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους μιας κοινωνίας δηλαδή την ώρα που τους συνδέει ο τρόπος διακίνησης των καταναλωτικών αγαθών, βασικών και δευτερευόντων.
Στους πολύ δύσκολους καιρούς μας, το άτομο – μέλος ενός κοινωνικού συνόλου κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του και ατονούν οι συνεκτικοί του δεσμοί με τους άλλους, οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες οδηγούν μιαν κοινωνία με όλα τα μέλη της στην υλική ευημερία και την πνευματική προκοπή. Νοιάζεται μόνο για τη δική του επιβίωση και αδιαφορεί για τους αποδέλοιπους. Αγωνίζεται μόνος του να βγει από το βούρκο που τον περιβάλλει και δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο.
Έτσι, οι άνθρωποι της εποχής μας αγωνίζονται καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο, αλλά δεν καταφέρνουν τελικά τίποτα. Και πώς να καταφέρουν αφού στον αγώνα αυτό όχι ο εγωισμός αλλά το άγχος για ατομική πρώτα απ’ όλα σωτηρία δεν τους αφήνει μήτε να δώσουν σε άλλους μήτε να πάρουν από άλλους βοήθεια. Μένουν μόνοι τους ο καθένας να παλεύουν κόντρα στα καθημερινά κύματα και εμπόδια. Και συχνά τότε μέσα τους φωλιάζει κακία ή ζήλεια για τους άλλους. Η αλυσίδα της κοινωνίας κατ’ αυτόν τον τρόπο σπάει και η ψυχική και πνευματική και ηθική ολοκλήρωση του κάθε ανθρώπου δεν έρχεται, εφόσον δεν υπάρχουν σύνεση, σύμπραξη, αγάπη, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη μέσα στο κοινωνικό σύνολο ως συνεκτικοί κρίκοι μεταξύ των μεμονωμένων μελών του. Δηλαδή, έχουμε σύνολα πολιτών φαινομενικά οργανωμένα, μα στην πραγματικότητα μεμονωμένα άτομα ή ομάδες αυτών που απλώς συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο την ίδια στιγμή…
Κι όταν δεν υπάρχουν κοινωνίες, αλλά απλά ομάδες ανθρώπων, δεν υπάρχει και κράτος, αλλά κάποιοι διαχειριστές προς ίδιον συμφέρον της εξουσίας. Και σε αυτήν την περίπτωση ό,τι στοιχίζει πιο πολύ στους πολίτες θαρρώ ότι είναι πως ο αυτοαποκαλούμενος κρατικός μηχανισμός διά των εκπροσώπων του εμφανίζεται ανύπαρκτος ως προς το σεβασμό των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών και τις κοινωνικές του δομές (πρόνοιας, απασχόλησης π.χ. και εκπαίδευσης όλων και όχι μονάχα των απόρων), μα φανερός στις φοροεισπρακτικές και άλλες καταναγκαστικές σε βάρος του λαού λειτουργίες του…
Για να αλλάξει, όμως, η κατάσταση και οι κρίκοι της αλυσίδας να ξανασυνδεθούν σφιχτά, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στα ευχολόγια στις αρχές κάθε χρονιάς. Πρέπει ν’ αλλάξουμε, χωρίς άργητα, μυαλά όλοι, κρατούντες και πολίτες, και τρόπο ζωής, ν’ ανοίξουμε τις καρδιές μας με αγάπη στον συνάνθρωπο, να του τείνουμε, δίχως χρονοτριβή, άδολη χείρα βοηθείας σε όλα όσα μας βασανίζουν ως σύνολο κάθε στιγμή, να προτάξουμε ανιδιοτελώς και τάχιστα το στηριγμένο στη σύνεσή μας διάλογο ως ανίκητο όπλο του κοινού αγώνα για την υπερφαλάγγιση όσων μας εμποδίζουν να ολοκληρωθούμε και να προκόψουμε ως άτομα και κοινωνίες…
Και τέλος, ας ενστερνιστούμε τούτα τα λόγια του Παύλου από την 1η «Προς Κορινθίους» επιστολή του (κεφ. ΙΔ, 20): «Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας, αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας». Αλήθεια, εσείς τι λέτε για όλα τούτα;
