«Η συμβολή της Ρωσίας στην ίδρυση του Ελληνικού Κράτους»

Αφιέρωμα στην επέτειο της 25^ης Μαρτίου ήταν η προχθεσινή εκδήλωση του Λυκείου των Ελληνίδων, που πρωτοστατεί πάντα στο πολιτιστικό μας γίγνεσθαι.

 

Αυτή τη φορά ήταν ομιλητής ο κ. Μαρίνος Γαλανάκης, που ανέπτυξε το θέμα του «Η συμβολή της Ρωσίας στην ίδρυση του Ελληνικού Κράτους».

 

Η πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων κυρία Φέφη Βαλαρή, καλωσόρισε το εκλεκτό ακροατήριο, που είχε ανταποκριθεί στο κάλεσμα και έδωσε τον λόγο στην κυρία Μαριέττα Εκκεκάκη που παρουσίασε τον εκλεκτό ομιλητή. Μια από τις σημαντικές μορφές στην πνευματική ζωή του τόπου, που εκτός από το αξιόλογο συγγραφικό του έργο διακρίνεται ακόμα και για την αδιάκοπη παρουσία του στον τοπικό Τύπο με σχόλια που διακρίνονται για την οδυνηρή τους αλήθεια και τις εύστοχες επισημάνεις τους.

Ο κ. Γαλανάκης στην αρχή της ομιλίας του αναφέρθηκε με ευγνωμοσύνη σε προέδρους και μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων του Λυκείου των Ελληνίδων που του έδωσαν ευκαιρίες για συμμετοχή του στα πολιτιστικά δρώμενα και από το βήμα του ιστορικού μας σωματείου.

 

Στη συνέχεια αναπτύσσοντας το θέμα του και σχολιάζοντας εύστοχα, όπως πάντα, το θλιβερό ρόλο των μεγάλων δυνάμεων μετέφερε το ακροατήριο μέσα από το μεστό του λόγο δυο αιώνες πίσω. Σε μια εποχή, που τούτος ο Τόπος βρισκόταν σε τέτοιο αναβρασμό. Σε τέτοια κατάσταση στερήσεων και δυστυχίας.

 

 

 

Το Νοέμβρη του 1823, είπε μεταξύ άλλων, ο Τσάρος της Ρωσίας Αλέξανδρος Α’ επιδίωξε συνάντηση των Μ.Ε.Δ. στην Πετρούπολη, με θέμα την από κοινού συναίνεση στην επίλυση του Ελληνικού Προβλήματος, με βάση την άποψη, που είχε εκφράσει για την επίλυσή του πιο παλιά ο Καποδίστριας.

 

Από τις Μ.Ε.Δ. μόνο η Βρετανία δεν απάντησε στο κάλεσμα του Τσάρου. Κι ως εκ τούτου, η Διάσκεψη δεν πραγματοποιήθηκε.

Η Βρετανία, με τον τρόπο αυτό, απέδειξε γι’ άλλη μια φορά, τις αρνητικές προθέσεις της ως προς την επίλυση του Ελληνικού Ζητήματος.

 

Αφού η Βρετανία τότε δεν απάντησε στην πρόταση της Ρωσίας μέσα σ’ εύλογο χρόνο, έδωσε το δικαίωμα στον Τσάρο να την αγνοήσει, και να προχωρήσει χωρίς αυτή στη χάραξη της Ρωσικής πολιτικής στα Βαλκάνια.

 

Ο εκλεκτός ομιλητής υπερτονίζοντας το σκοτεινό ρόλο της Βρετανίας στα τεκταινόμενα, είπε μεταξύ άλλων, ότι: «οι Βρετανοί πράκτορες εκμεταλλεύονταν την παρουσία του Ιμπραήμ και το αισχρό αποτέλεσμα του Εμφύλιου, για να εκβιάσουν τους Αγωνιστές και να προσθέσουν και την Ελλάδα στη Βρετανική Κοινοπολιτεία! Οι δε Γραικύλοι απαιτούσαν Εθνοσυνέλευση, με σκοπό να παρασύρουν τους εθνοπατέρες σε αποφάσεις ευνοϊκές προς τους σκοπούς τους, με προσχήματα:

 

 

 

Η Βρετανία, διά του τάχα Φιλέλληνα Γ. Κάννινγκ, σχεδίασε και πέτυχε να εκμαιεύσει κατάπτυστες επιστολές κι επίσημο έγγραφο από την Εθνοσυνέλευση. Με αυτά τα έγγραφα οι «Έλληνες» φέρονται ότι ανέθεταν στη Βρετανία την αποκλειστική εργολαβία διαμεσολάβησης, για την απαλλαγή τους από τον Ιμπραήμ και το ζυγό της Ο.Α., καθώς και την από αυτήν προστασία του Ελληνικού Έθνους.

 

Την 1.12.1825 όμως επήλθε ο ξαφνικός «θάνατος» του Τσάρου Αλεξάνδρου Α’ και τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Νικόλαος Α’.

Με την άνοδό του Νικολάου στο θρόνο, ευνοήθηκε η φιλοπόλεμη μερίδα των Ρώσων. Αναδείχτηκε στα πολιτικά πράγματα. Απαίτησε από το νέο Τσάρο πόλεμο κατά της Ο.Α.

 

Στις 7.3.1826 η Ρωσία απαίτησε από την Ο.Α. με τελεσίγραφο την εφαρμογή των όρων της Συνθήκης του Βουκουρεστίου 28.5.1812 μέσα σ’ έξι (6) μέρες, με την απειλή αποχώρησης από την Πόλη του Επιτετραμμένου της Μ. Μιντσάκυ (Μinciaky).

Η Βρετανία θορυβήθηκε. Τόσον από την εύκολη κατάπνιξη του κινήματος των Δεκεμβριστών, από το οποίο ευελπιστούσε κέρδη. Όσο κι από την έξαρση των πολεμικών διαθέσεων του Ρωσικού Λαού. Καθώς, κι από την αναπάντεχη αποφασιστικότητα του Νικολάου.

 

Γι’ αυτό και έσπευσε να προλάβει, πριν αυτός προχωρήσει σε πόλεμο κι αποσπάσει την εύνοια των Ελλήνων.

 

Μέσα στο Γενάρη του 1829 ο ΥΠΕΞ της Ρωσίας Νέσσελροντ ενημέρωσε τον Πρεσβευτή του στο Λονδίνο Λιέβεν τις θέσεις της εμπόλεμης Ρωσίας ως προς τις σχέσεις της με τις υπόλοιπες Μ.Ε.Δ. αναφορικά με την επίλυση του Ελληνικού προβλήματος.

Ο τότε ΥΠΕΞ της Βρετανίας Άμπερντιν έσπευσε να εκβιάσει πάλι τη «Διαρκή Διάσκεψη Πρεσβευτών» του Λονδίνου, για υπογραφή τέταρτου Πρωτοκόλλου προς επίλυση του Ελληνικού προβλήματος με πιο βελτιωμένους όρους, πλην όμως ανεπαρκείς για τους Έλληνες.

 

Ήθελε να προλάβει και να δημιουργήσει τετελεσμένα, πριν από τον τερματισμό του Ρωσοτουρκικού πολέμου. Η Γαλλία συνηγορούσε στις προσπάθειες Άμπερντιν, για τον ίδιο λόγο, αλλά, για δικό της λογαριασμό.

 

Ο κ. Γαλανάκης με την ίδια άνεση λόγου σύνδεσε και τα μετέπειτα ιστορικά γεγονότα, αποδεικνύοντας μέσα από αυτά τη συμβολή της Ρωσίας στην ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.

 

 

 

Και κατέληξε:

 

Χρωστούμε λοιπόν οι Έλληνες ν’ αναγνωρίζομε τη συμβολή στην απελευθέρωση της Ελλάδας και στην ίδρυση ενιαίου ελεύθερου ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους τόσο στη Ρωσία, όσο και στον Ι. Καποδίστρια.

 

Ο Καποδίστριας έδινε πάντα όσα είχε, για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, στην κυριολεξία κι όχι σε σχήμα λόγου. Το μόνο που πήρε από τους Έλληνες ήταν μια σφαίρα, που έμεινε στο κορμί του και τον συνόδευσε στον τάφο. Κι αυτή ήταν Αγγλογαλλική.

Ύστερα από τα παραπάνω, δεν πρέπει επ’ ουδενί να θεωρηθεί ότι έχω προσβληθεί από γεροντική άνοια ή για λόγους άλλους, υποτιμώ, καταφρονώ, παραγνωρίζω, και δε σηκώνω ψηλά ως τα ουράνια τους Έλληνες Αγωνιστές, που ως μια ψυχή, ως ένα σώμα, έδωσαν τα πάντα για την απελευθέρωση της Ελλάδας και της Ελληνικής Φυλής. Το αίμα τους αποτέλεσε το τσιμέντο. Τα κορμιά τους τ’ αγκωνάρια. Και πάνω σ’ αυτά θεμελιώθηκε και στήθηκε η Λευτεριά του Τόπου και το Μεγαλείο της Ελληνικής Φυλής. Του Γένους, του Έθνους των Ελλήνων, που σήμερα δώσαμε το δικαίωμα να τσαλαπατεί και ν’ ατιμάζει ο εχθρός. Άλλοτε ντυμένος Βρετανός, άλλοτε Γερμανός κι άλλοτε Αμερικάνος.

 

 

 

Σας ευχαριστώ, που είχατε την ευγένεια, την καλοσύνη και την υπομονή να διαθέσετε μέρος από τον ελεύθερο χρόνο Σας και να με υποστείτε.

 

Ευχαριστώ, επίσης, το Δ.Σ. του «Λυκείου των Ελληνίδων». Όσο την πρόεδρο, κυρία Φέφη Βαλαρή, τόσο και τα μέλη, κ. Μαριέττα Ασημύτη – Εκκεκάκη, που είχε την καλοσύνη ν’ αναφερθεί στο πρόσωπό μου, με λόγια θερμά, και τις κ.κ. Χαριτωμένη Ξεκάλου, Μαρία Σταματάκη, και Αναστασία Μαρινάκη, που μου έκαμαν την τιμή και συμπεριέλαβαν στις εκδηλώσεις του Ιστορικού Σωματείου κι αυτή μου την ομιλία. Αυτή τη θερμή επικοινωνία μου, με το πολύ αγαπητό και προσφιλές μου Κοινό του Ρεθέμνους μας. Μια Κοινωνία, που από αυτό το τιμημένο Βήμα αποχαιρετώ σήμερα, αποσυρόμενος, όχι από έλλειψη επιθυμίας και θέλησης, αλλά από εξάντληση σωματικών δυνάμεων, ένεκα της οποίας αισθάνομαι ότι τον «δρόμο τετέλεκα». Πλην όμως δεν παραιτούμαι από τον Αγώνα. Και, αν ο Θεός μου το επιτρέψει, θα επανέλθω…

 

Να είστε όλοι καλά κ ευτυχισμένοι.

 

Όσο βέβαια μπορείτε να είστε, κάτω από τις αντίξοες συνθήκες διαβίωσης, που υποχρέωσαν Νάνοι ξενόδουλοι και ξενοκίνητοι Πολιτικοί, σε συνεργασία με τους προαιώνιους εχθρούς του Έθνους μας, να διαβιώνομε οι Έλληνες…»

 

 

 

Η συμμετοχή της κυρίας Φέφης Βαλαρή στην απόδοση αποσπασμάτων από ιστορικές πηγές στις οποίες στηρίχτηκε ο ομιλητής, διάνθισε την εκδήλωση που είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός επιτυχούς πολιτιστικού γεγονότος.

 

Με αυτή την αίσθηση τόσο ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ Ευγένιος που τίμησε με την παρουσία του την εκδήλωση, όσο και το εκλεκτό ακροατήριο, ευχαρίστησαν θερμά τους συντελεστές, ιδιαίτερα τον ομιλητή και την πρόεδρο του Λυκείου Ελληνίδων που γέμισαν ποιοτικά το απόγευμά τους.