Για το Μακεδονικό έχει χυθεί τόνους μελάνι και θα χυθεί ακόμη περισσότερο στο μέλλον. Κάποιοι έχουν γράψει για την προδοσία που συντελέστηκε εναντίον της χώρας και των πολιτών της, και άλλοι φανατικά υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών.
Διαβάζω την απόφαση του ευρωπαϊκού συμβουλίου για τα Σκόπια, στη Λισαβόνα στις 27/6/1992. «H κοινότητα είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει αυτή τη δημοκρατία, με τα σημερινά της σύνορα, με ονομασία που δεν θα περιλαμβάνει το όνομα Μακεδονία».
Τι άλλαξε στην Ε.Ε από τότε; Σίγουρα πολλά. Στην πολιτική τα πάντα αλλάζουν με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός και πρέπει να έχεις δυνατά μυαλά στη διπλωματία για να προλαβαίνεις προβλέποντας τις εξελίξεις, κάτι που η χώρα μας στερείται απελπιστικά απ’ ότι φαίνεται τις τελευταίες δεκαετίες.
Για να δεις καθαρά και ξάστερα τα πράγματα θα πρέπει οπωσδήποτε να είσαι απαλλαγμένος από ιδεολογίες και κομματικούς φανατισμούς, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο για τον έλληνα, που έχει συνηθίσει σε εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Μόνο τότε θα μπορείς να είσαι απαλλαγμένος από την κομματική ιδεολογία και πίεση που σκοτώνει ότι αληθινό έχει μέσα του ο καθένας μας. Υπάρχουν πάντα εκείνοι οι οποίοι όπως όλοι οι φανατικοί, δεν μπορούν να δουν πέρα από εκείνο που τους υπαγορεύει το κόμμα, το οποίο κλασσικά τους τραβά από το μανίκι. Ξέρουν βέβαια ότι σ’ αυτή τη χώρα για να αναρριχηθείς σε θέσεις, για να βολευτείς, για να κονομήσεις, για να μπορείς να έχεις λόγο, θα πρέπει να ανήκεις κάπου, σε μια ομάδα και αν είναι δυνατόν στην δυνατότερη, αυτή που ελέγχει τις καταστάσεις στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αυτό τους οδηγεί σε εντελώς γελοίες, απίστευτες λεκτικές και όχι μόνο εξάρσεις προς το κοινό σύνολο, που οποιαδήποτε προσπάθεια εξήγησης και συμμόρφωσης τους απλά είναι μάταιη.
Θα παρομοίαζα την κατάσταση με μια κόντρα Παναθηναϊκών – Ολυμπιακών. Άλλωστε και στο Βυζάντιο το ίδιο ακριβώς γίνονταν με τους πράσινους και βένετους, που οδήγησαν στη στάση του ΝΙΚΑ και τη σφαγή τριάντα χιλιάδων χριστιανών στον ιππόδρομο, από άλλους «περισσότερο χριστιανούς» οι οποίοι απλά δεν ήθελαν να χάσουν την καρέκλα, τον πλούτο και τα προνόμια..
Πώς να πείσεις έναν Παναθηναϊκό ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος και το αντίθετο; Το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός είναι μέσα στο DNA του έλληνα και είναι «σταθερά προσόντα» που περνούν από γενιά σε γενιά, όπως και η απίστευτη βλακεία του έλληνα που βαδίζει δίπλα στην εξυπνάδα του, όσο κι αν αυτό ακούγεται εξωφρενικό.
Θα αναφέρω ένα εξαιρετικό ανέκδοτο κατά τη γνώμη μου, που περιγράφει μάλλον τέλεια τα παραπάνω. Ένας φανατικός Ολυμπιακός από τα γεννοφάσκια του ο οποίος όλη του η ζωή έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό και μόνο αυτόν, είναι ετοιμοθάνατος. Μαζεύονται γύρω του όλοι οι συγγενείς του, περιμένοντας το μοιραίο. Κάποια στιγμή καταλαβαίνοντας ότι πλησιάζει το τέλος του, λέει στους συγγενείς του ότι η τελευταία επιθυμία του είναι να τον κάνουν με όλους τους νόμους και τους τύπους Παναθηναϊκό! Τρελαίνονται οι συγγενείς του! του λένε είσαι τρελός; Έχεις παραισθήσεις! Δεν ξέρεις τι λες! Όχι απαντά αυτός, έχω πλήρη διαύγεια και επιμένει για την επιθυμία του, λέγοντας τους ότι πρέπει να συντομεύουν τις διαδικασίες ώστε να προλάβει να γίνει επίσημα Παναθηναϊκός πριν πεθάνει και έχουν το κρίμα στο λαιμό τους! Τι να κάνουν οι άνθρωποι είδαν και απόειδαν, οπότε φωνάζουν το σύνδεσμο του Παναθηναϊκού με τα βιβλία και τις σφραγίδες, ετοιμάζουν τα πάντα, του βγάζουν ταυτότητα και την υπογράφει με δυσκολία. Αμέσως μετά ρωτά ο ετοιμοθάνατος αν είναι όλα εντάξει και αν τον έχουν γράψει στα μητρώα των φιλάθλων του Παναθηναϊκού. Του απαντούν, όλα εντάξει! Έγινε αυτό που επιθυμούσες! Είσαι πλέον και με τη βούλα του λένε Παναθηναϊκός, με ταυτότητα κ.τ.λ.! Οπότε αυτός με μια απίστευτη αγαλλίαση την ώρα που πέθαινε ξεστομίζει τις τελευταίες του λέξεις, που ήταν: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΕΝΑΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ!!
Αυτή είναι η Ελλάδα αγαπητοί μου! Ο φανατισμός ποτέ δεν μπορεί να μας κάνει να σκεπτόμαστε σωστά. Σκεπτόμαστε σχεδόν πάντα με την οπαδικότητα, την κομματική πειθαρχία, την ιδεολογία και όχι τη λογική και το εθνικό συμφέρον. Το αν τρώμε μόνοι μας τις σάρκες μας είναι αποδεδειγμένο κατά κόρον από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας και δεν χωρά καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Αρκεί να ρίξει μια ματιά κανείς στην ιστορία και θα καταλάβει.
Είναι πραγματικά κρίμα, γιατί έχουμε τέτοια ιστορία σαν λαός, που παρά τη σημερινή παρακμή μας όλοι οι ξένοι λαοί παραδειγματίζονται και χτίζουν πάνω στα δικά μας πρότυπα, ακόμα και σήμερα. Οι κινέζοι, που επίσης έχουν έναν αξιοζήλευτο πολιτισμό, όταν τους πεις για την Ελλάδα σου λένε με θαυμασμό «Σι Λα!!! Που σημαίνει ο άλλος πολιτισμός!!!» Όλοι οι άλλοι πολιτισμοί για τους Κινέζους είναι απλά οδοντόκρεμες! Μόνο ο δικός μας αξίζει γι’ αυτούς! Αλλά εμείς δυστυχώς είμαστε αυθεντίες στο να γκρεμίζουμε, ότι με πολύ κόπο ιδρώτα και αίμα έχουν κτίσει οι προηγούμενοι από εμάς.
Από την εποχή του Εφιάλτη και την προδοσία του στις Θερμοπύλες, κανένας Έλληνας δεν τόλμησε να βαφτίσει γιο με το συγκεκριμένο όνομα. Δυστυχώς όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να σκέπτεται και να πράττει σαν Εφιάλτης, σε καθοριστικές στιγμές της πορείας της χώρας μας. Σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν εφιάλτες τους 153 που ψήφισαν την συμφωνία των Πρεσπών, θεωρώντας ότι οδηγούν τη χώρα σε νέες ασύλληπτες τραγικές περιπέτειες. Είναι σίγουροι ότι οι συνέπειες πολύ σύντομα θα φανούν και θα είναι μη αναστρέψιμες, όπως ακριβώς έγινε στη μικρασιατική καταστροφή, στον εμφύλιο και στην Κύπρο.
Διαβάζοντας τις δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ηλία Καματερού, μέσα στην ολομέλεια της βουλής, σύμφωνα με τις οποίες «ζηλεύει» τους Μακεδόνες διότι δεν έχει υπογράψει ως Δωδεκανήσιος μια αντίστοιχη συμφωνία με την… Τουρκία, προβληματίστηκα αρκετά σαν Έλληνας πολίτης. Τι ακριβώς ήθελε να πει και μέχρι που θέλουν κάποιοι να φτάσουν τη χώρα;
Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι επιζήμια για τη χώρα, για πολλούς λόγους. Μπορώ όμως να πω άφοβα ότι αν η επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, δεν αποδειχτεί τραγωδία, θα είμαι ο πρώτος που θα το παραδεχτεί, θα ευχαριστηθώ σαν Έλληνας και θα πω ότι έκανα λάθος για την αντίθετη γνώμη που είχα, αφού η χώρα σε κάθε περίπτωση θα είναι κερδισμένη. Υποθέτω πως τελικά κάθε φυσιολογικά νοήμων σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης αυτό θέλει. Όλοι οι άλλοι της απέναντι πλευράς όμως; Αυτοί που υποστηρίζουν τη συμφωνία με νύχια και με δόντια βλέποντας μόνο με τις ιδεολογικές και κομματικές παρωπίδες ότι πει το κόμμα, τι θα κάνουν αν τελικά η συμφωνία αποδειχτεί τραγικά καταστροφική για τη χώρα; θα μπορούν αλήθεια να ζητήσουν συγγνώμη; Να πουν κάναμε λάθος; Και το κυριότερο, πως αυτό θα μπορέσει να διορθωθεί;
Αν συμβεί το πρώτο, σημαίνει πως θα ‘χουμε κερδίσει από τη συμφωνία, ενώ αν συμβεί το δεύτερο, σημαίνει πως θα έχουμε ηττηθεί για ακόμη μια φορά σαν έθνος, σαν κράτος, σαν πολίτες αυτής της χώρας.
Δυστυχώς αν κρίνω από τις προηγούμενες διπλωματικές μπανανόφλουδες που πάτησαν τα πολιτικά μας σαΐνια στην Κύπρο, στα Ίμια κτλ. Τότε με λύπη μου σκέπτομαι πως.. μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι.. γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε και στην Κύπρο και στα Ίμια χάσαμε κατά κράτος, βάζοντας οι τότε κυβερνώντες τη χώρα σε νέες εθνικές περιπέτειες και προβλήματα, που πριν δεν υπήρχαν!
Ο νομπελίστας ποιητής μας (ευτυχώς έχουμε και τέτοιους) Οδυσσέας Ελύτης είχε πει πως: «Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Που να ήξερε βέβαια ότι μετά από λίγα χρόνια η ελιά θα ‘χε ξεπουληθεί όσο – όσο, το κλίμα θα ‘χε φορολογηθεί ανελέητα και το καράβι θα ‘χει αλλάξει σημαία..
Ο χρόνος πολύ σύντομα θα δείξει ποια πλευρά πραγματικά έχει δίκιο, ποια είναι ο σημερινός εφιάλτης της χώρας και ποια πλευρά πραγματικά σκέπτεται την καλύτερη λύση για τον ελληνισμό.
