Κι όλα τούτα σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα χρόνια της πλασματικής και εικονικής πραγματικότητας, ούτε μια στιγμή από το φαύλο παρελθόν, που μας έφερε στη σημερινή πολυεπίπεδη κρίση… Ένα πολιτικό σύστημα που καιρό τώρα έχει χάσει την «πολιτική του τιμή», αλλά είναι αδύναμο να κάνει το παραμικρό για να σταθεί στα πόδια του, χωρίς ταυτόχρονα να επιτρέπει την ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού τοπίου… Παντού βλέπει «εχθρούς» αντί να βλέπει μια κοινωνία που με μαθηματική ακρίβεια οδεύει στην απόλυτη καταστροφή, σε μια κρίση ανθρωπιστική! Δεν βλέπει τους άστεγους, τους άνεργους τους κοινωνικά αποκλεισμένους, την ανυπαρξία δομών πρόνοιας-ασφάλισης-ασφάλειας-εργασιακής καταρράκωσης και δικαιωμάτων, αλλά ξοδεύει πολύτιμες δυνάμεις για το πόσες κάλπες θα στηθούν στη Βουλή και κατά πόσο ο τρόπος (διαδικασία) της ψηφοφορίας για την παραπομπή ή όχι πολιτικών θα αποτελέσει ασπίδα προστασίας για ορισμένους από αυτούς…. Αδυνατεί το πολιτικό προσωπικό να κατανοήσει ότι ακόμα περισσότερο «ξεφτίζει» στα μάτια μιας κοινωνίας που έχει πια διαλυθεί…
Αντί να πιάσει τον «ταύρο από τα κέρατα», αντί να ματώσει στην προσπάθεια, ώστε να μην υπάρχουν συμπολίτες μας που ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί στα σκουπίδια, η πολιτική μας ελίτ ξοδεύεται στις «κοκορομαχίες», τους πολιτικαντισμούς, τις φαιδρότητες και απέναντί της η κοινωνία καταστρέφεται μέρα με τη μέρα… Μα γιατί να το κάνει; Τα δικά της μέλη μπορούν να έλθουν στη θέση των κοινωνικά αποκλεισμένων; Αισθάνθηκαν, ποτέ την πείνα να τρυπάει στομάχι και ψυχή; Έζησαν, άραγε, ποτέ με λίγα χρήματα στην τσέπη, χωρίς να μπορούν να αγοράσουν τα καθημερινώς απαραίτητα; Έφαγαν ποτέ σε συσσίτιο της εκκλησίας ή έστω πέρασαν από εκεί για να δουν αυτές τις ψυχές;
Πέρασε μια μέρα από τη ζωή τους που δεν μπόρεσαν να δώσουν στα παιδιά τους ένα ελάχιστο χαρτζιλίκι; Είδαν τα κλαμένα τους μάτια τις γιορτές, όταν ο Αϊ Βασίλης δεν χτύπησε την πόρτα του σπιτιού τους; Μα φυσικά και όχι… Η ζωή στα βόρεια προάστια των Αθηνών είναι διαφορετική… Το άγχος εκεί έχει να κάνει μόνο με μια πιθανή πτώση της αγοραστικής αξίας ενός σπιτιού ή οικοπέδου και όχι με μια φρατζόλα ψωμί που δεν υπάρχει στο οικογενειακό τραπέζι, αλλά κρεμασμένη σε μια σακούλα στον κάδο των σκουπιδιών (αυτών που ως τώρα περιγράφαμε ως σκουπίδια και εμείς και τα λεξικά, γιατί σιγά-σιγά τα πράγματα αλλάζουν…) αναζητώντας τον πεινασμένο και ταυτόχρονα «τυχερό» που θα βρεθεί μπροστά της…
Όμως εκείνοι ανησυχούν μπας και στην ψηφοφορία της Πέμπτης (το άρθρο αυτό έχει γραφεί ώρες πριν) «κινδυνέψει» ο κ. Ευ. Βενιζέλος ή ο κ. Γ. Παπανδρέου…
Αλήθεια, που τον θυμήθηκα, πάλι, τον πρώην πρωθυπουργό; Τον άνθρωπο που ουκ ολίγες φορές «έσωσε» τη χώρα από τη χρεοκοπία… Αυτόν που αντί να ομιλεί στη Βουλή των Ελλήνων, δίνει (ακριβοπληρωμένες, λένε) διαλέξεις ανά τον κόσμο και συνέντευξη σε εφημερίδα του Όρεγκον, μιλώντας για τα φοιτητικά του χρόνια, την κιθάρα και τις σχέσεις του με τις κοπέλες τα χρόνια εκείνα, την παρέα του με τον σημερινό πρωθυπουργό και τα λίγα ή πολλά ποτά που απολάμβαναν διασκεδάζοντας…. Ο πολιτικός που δέσμευσε τη χώρα στο άρμα της «Ύπατης Αρμοστείας», εκείνος που με την πολιτική του δημιούργησε χαμένες γενιές «ελαφρά τη καρδία», γλαφυρά και χαλαρά μιλάει για πράγματα που οι επόμενες γενιές των νέων στη χώρα μας ίσως δεν θα απολαύσουν… Αυτή είναι η «πολιτική» του στάση απέναντι στους πολίτες που τον τίμησαν με την ψήφο τους! Κρίμα…! Αλλά ταυτόχρονα και άδικο …. Τα συναισθήματα είναι, όμως, ξεκάθαρα… Η απογοήτευση μεγάλη, η «πολιτική» αδιαφορία απέναντι σε έναν καταρρακωμένο λαό προκαλεί! Και η χώρα χρειάζεται, ακριβώς, το αντίθετο!
Ένα μόνο θα έπρεπε να έχει κατά νου ο πρώην πρωθυπουργός… Τι θα έκανε στη θέση του ο «Γέρος της Δημοκρατίας»… Μα θα μου πείτε τι πήγα και σκέφτηκα! Ίσως να έχετε δίκιο….
Για όλα τούτα και τόσα άλλα, οι πολίτες ζητούν δικαίωση και δικαιοσύνη, όχι ως εκδίκηση αλλά ως «κάθαρση»! Αν υπάρχουν (και σε όσους πολιτικούς υπάρχουν) ποινικές ευθύνες θα πρέπει οπωσδήποτε να αποδοθούν… Ανεξαρτήτως αν αυτό θα γίνει από τη Βουλή ή από την τακτική δικαιοσύνη αν τα αδικήματά τους έχουν ήδη παραγραφεί…. Για να γυρίσει, ουσιαστικά, σελίδα ο τόπος θα πρέπει να διαβεί το πολιτικό μας σύστημα και αυτό το σκαλοπάτι…
Με επίγνωση των συνθηκών, αυτογνωσία, αυτοκριτική, τιμωρία των πολιτικών εκείνων που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση (χωρίς ταμπού, εμπάθειες, προστασία κάποιων, χωρίς φοβίες αλλά με γνώμονα την ουσιαστική απονομή δικαιοσύνης) μόνο έτσι θα έχει «πρόσωπο» να εμφανιστεί στα μάτια της κοινωνίας το παλαιό πολιτικό μας προσωπικό ….
Αμέσως μετά (έστω σταδιακά) οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο και (κυρίως) από το παρασκήνιο, παραχωρώντας τη θέση του σε μια άλλη «πολιτική ηγεσία», που θα αγωνιστεί να σταθεροποιήσει τη χώρα και να την οδηγήσει με βλέμμα καθαρό στο μέλλον…
Γιατί η «Καρχηδόνα» δεν πρέπει (και δεν αξίζει) να καταστραφεί!
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ισχύει η ρήση του Φρόιντ: «Η φυσική τάξη είναι ένα πράγμα πολύ δύσκολο να το αντέξεις»…
Δεν έχουν παρά να διαλέξουν…
