Θα ξανανικηθεί ο Χειμώνας απ’ την Άνοιξη
και θα ξανάρθουν οι όμορφες ημέρες.
οι ημέρες που θα διαλυθεί η Καταχνιά
κι η παγωμένη ερημιά από τον Ήλιο
και τ’ αδ(ε)ι-έξοδο θα ανοίξει
ξανά κάτω απ’ την αψίδα
του Ουράνιου Τόξου!…
* * *
Θα ξαναρθούν οι όμορφες ημέρες
ντυμένες με τις αποχρώσεις τους!
Θα ξανανθίσουν τα χαμόγελά μας
δίχως τις «μπούργκες» τις ιατρικές
και θα ξαναγλυκάνουνε τα βλέμματα!
Θα ξαναχαλαρώσουν τα σφιγμένα χέρια,
θα ξαναγκαλιαστούν τ’ αγαπημένα πρόσωπα
και θα ξανανταμώσουν με τα εγγόνια τους
οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους!
Θα ξαναζωντανέψουν τα Καφέ
με νεολεΐστικα μελισσολόγια,
ο Παραλιακός με περιπατητές
και η Μαρίνα με συνταξιούχους
δίπλα – δίπλα στα άβολα παγκάκια της!
Θα ξαναζωντανέψουν οι Πλατείες και ο Κήπος,
το Λιμανάκι, η Παραλία και οι Χώροι εκδηλώσεων!
Θα ξαναξεχειλίσουν στη Φορτέτζα οι ήχοι οι εξαίσιοι
και θα ξανακουστούνε οι «τραγουδιστές του δρόμου»!
Θα ξαναζωντανέψει η Παλιά μας Πόλη με επισκέπτες
που θα ευωχούνται και θα ιχνηλατούν την Ιστορία της
στο μνημειακό συγχρωτισμό και το παλίμψηστό της!
Θα ξαναζωντανέψουν με αυτοκίνητα οι Δρόμοι,
τα Πεζοδρόμια με πεζούς και με ποδήλατα
και οι Τζαμαρίες με είδωλα αγοραστών!
Θα ξαναρθούν οι όμορφες ημέρες
και θα ξαναγεμίσουνε οι Εκκλησίες
απ’ τα εκκλησιάσματα πιστών!…
* * *
Θα ξαναρθούν οι όμορφες ημέρες!
Όλα τα άσχημα θα γίνουν παρελθόν
και θα υπάρχουν μόνο σε αφηγήσεις.
Αρκεί να βγούμε νικητές και αλώβητοι
σ’ αυτή τη μάχη με το τέρας το αόρατο
και τα ορατά τερατουργήματά του!
Και να θυμόμαστε πως τελικά
χαμένες υποθέσεις δεν υπάρχουν,
παρά αυτές που εγκαταλείψαμε.
Και προπαντός να μη συγχέουμε
ατομική ευθύνη και ατομική ασυδοσία.
Μένουμε σπίτι (όσο και αν μας φαίνεται
τώρα πιο όμορφο το απαγορευμένο έξω)
και εμπεδώνουμε το μάθημα ζωής
που μας παρέχεται πολύτροπα
και όχι ανώδυνα ή αναίμακτα!
Μένουμε σπίτι για να ζήσουμε
τις όμορφες ημέρες που θα ξαναρθούν
πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο άνθρωποι!
Μένουμε σπίτι για να ξαναζήσουμε
τις μέρες που όλοι τώρα νοσταλγούμε!
Μένουμε σπίτι. ο συνωστισμός
είναι εχθρός του νόστου!
