Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης: κάλεσμα στους συνανθρώπους μας

      Είναι αδιανόητο να μην έχουν πρόσβαση σε πρόληψη ή θεραπεία αυτοί που όντας άνεργοι, φτωχοί, ή μετανάστες χωρίς χαρτιά, έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αρρωστήσουν συχνά μάλιστα από ασθένειες που μπορούν να απειλήσουν και τη δημόσια υγεία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα παραπάνω τα συμμερίζεται η πλειοψηφία των πολιτών. Όμως αυτοί οι ενεργοί πολίτες δεν έμειναν απλά στα ευχολόγια και τις προτροπές προς την Πολιτεία αλλά υπό το πνεύμα της έμπρακτης αλληλεγγύης, οργανώθηκαν, εργάστηκαν συλλογικά και συντροφικά, έτρεξαν και δημιούργησαν το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ένα ιατρείο που μετρά πάνω από 5.000 επισκέψεις ασθενών, φροντίζει ώστε πάνω από 30 ανασφάλιστες έγκυες να έχουν τη σωστή παρακολούθηση και βοήθεια και εμβολιάζει σταθερά πάνω από 200 ανασφάλιστα παιδιά, στην πόλη και στην περιφέρεια, και μάλιστα, στην περιοχή του Μυλοποτάμου, χάρη στη συνεργασία των εθελοντών, οι εμβολιασμοί στο παρελθόν γίνονταν συχνά χωρίς να μετακινηθούν τα παιδιά.
      Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Ιατρείου είναι ότι ανέδειξε και απέδειξε την ύπαρξη των ανασφάλιστων ως ένα θέμα που μας αφορά όλους. Πριν τη δημιουργία του, οι μη ασφαλισμένοι χωρίς χαρτιά μετανάστες στην πλειοψηφία τους, ήταν σκιές. Τα παιδιά τους ήταν αόρατα από το σύστημα υγείας κι ας γεννιούνται στα δημόσια νοσοκομεία, κι ας πήγαιναν σχολείο μαζί με τ’ άλλα παιδιά.
      Χάρη στην οργανωμένη και συστηματική δουλειά και την καταγραφή αυτής, το Ιατρείο κέρδισε την εμπιστοσύνη των ανασφάλιστων, την αναγνώριση και αποδοχή της αναγκαιότητάς του από την Πολιτεία και την αγάπη του κόσμου που το αγκάλιασε και το στήριξε με κάθε τρόπο. Ο μεγαλύτερος στόχος του όμως ήταν εξαρχής όχι η υποκατάσταση του ρόλου της Πολιτείας, αλλά η αυτοκατάργησή του, όταν η Πολιτεία, έχοντας δει κι αναγνωρίσει τις ανάγκες για την κάλυψη των οποίων δημιουργήθηκε το Ιατρείο, θα αναλάμβανε τις ευθύνες της.
      Δυστυχώς η οικονομική κρίση και οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων έχουν απομακρύνει πολύ το όραμα της αυτοκατάργηση. Οι ανασφάλιστοι αυξάνονται, δίπλα στους ολοένα και λιγότερους μετανάστες αθροίζονται άνεργοι Έλληνες, απολυμένοι συμπολίτες μας, άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές.             Τόσο η πόλη όσο και η περιφέρεια του Ρεθύμνου έχουν χτυπηθεί από την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία και την οικονομική εξαθλίωση. Ολοένα περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν τα φάρμακά τους, ολοένα περισσότερα παιδιά δεν εμβολιάζονται. Η ελπίδα που γεννήθηκε όταν το κράτος δήλωσε ότι αναλαμβάνει τον εμβολιασμό των ανασφάλιστων παιδιών έσβησε όταν, μήνες μετά τις δηλώσεις, τα εμβόλια στη Διεύθυνση Υγιεινής ακόμα αναμένονται.
      Το Ιατρείο είναι σήμερα πιο απαραίτητο παρά ποτέ, ωστόσο η κρίση δεν το έχει αφήσει ανεπηρέαστο. Πιο πολύ παρά ποτέ χρειάζεται χρήματα, χρειάζεται φάρμακα, χρειάζεται χέρια. Οι οικονομικοί πόροι του Ιατρείου δεν είναι κρατικοί, ο Δήμος Ρεθύμνου συμβάλλει πληρώνοντας ενοίκια και λογαριασμούς και επιχορηγώντας όποτε μπορεί.             Όμως είναι οι δωρεές των πολιτών που θέλουν έμπρακτα να βοηθήσουν και θυμούνται το Ιατρείο στις χαρές τους, αλλά και στον πόνο τους, είναι οι έρανοι των σχολείων από μαθητές που μαθαίνουν να νοιάζονται για το διπλανό τους, είναι το υστέρημα των συλλόγων που στις γιορτές και εκδηλώσεις τους κάνουν την αλληλεγγύη πράξη, είναι όλα αυτά που προμηθεύουν τα εμβόλια των μωρών, τα φάρμακα των σακχαροδιαβητικών, τις ακριβές θεραπείες των καρκινοπαθών. Είναι η ενεργή προσπάθεια για ανακύκλωση των φαρμάκων για να φτάνουν σ’ αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Είναι τέλος η φυσική παρουσία εθελοντών που το λειτουργούν, που τρέχουν, ψάχνουν, οργανώνουν, ταξινομούν, καθαρίζουν, βάφουν, μεταφέρουν που δίνουν τη δυνατότητα στο Ιατρείο να λειτουργεί ομαλά και να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε αυτούς που το έχουν ανάγκη.
      Αυτή η έμπρακτη αλληλεγγύη αναμένεται από όλους, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους, από τους «ωφελούμενους» του Ιατρείου αλλά και από τους συντοπίτες μας, τους γείτονές μας, όλους μας. Το Ιατρείο δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε υποκατάστατο του κράτους, ούτε, παράρτημα κέντρου υγείας, ΠΙΚΠΑ ή κάποια άλλη προνοιακή δομή.
      Προκειμένου άλλωστε να αποφύγει τη σύγχυση με τέτοιες δομές έχει σταματήσει την αποστολή εμβολίων εκτός του χώρου λειτουργίας του. Οι ανασφάλιστοι δεν είναι αναξιοπαθούντες που απλά δέχονται βοήθεια μη γνωρίζοντας από πού προέρχεται.
      Οι τοπικές κοινωνίες δεν μπορούν και δεν επιτρέπεται να μένουν αμέτοχες και να αγνοούν τι συμβαίνει στα μέλη τους. Οι εθελοντές του Ιατρείου είναι ενεργοί πολίτες, οι οποίοι δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους συντοπίτες τους που βρίσκονται σε δεινότερη από πλευράς παροχών υγείας θέση, ενώ όλοι μαζί, ως πολίτες αλλά και ως μέλη της τοπικής κοινωνίας διεκδικούν τα κοινωνικά αγαθά που δικαιούνται. Ως ομάδα, ασφαλισμένοι και ανασφάλιστοι μαζί, στηρίζουν το Ιατρείο ώστε να στηρίζει αυτούς που το χρειάζονται.