Στον απόηχο της παράστασης «Το μεγάλο μας Τσίρκο» από την θεατρική μου ομάδα «Από-Δραση», αλλά και του γενικότερου κλίματος των θλιβερών ημερών του περασμένου Ιούλη, αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω δυο λόγια ψυχής, ως συμπέρασμα για ό,τι διαδραματίστηκε θετικό ή αρνητικό τον μήνα αυτό.
Σε ό,τι αφορά την παράστασή μας που είχε απρόσμενα μεγάλη επιτυχία και στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσει μια μεγάλη μερίδα Ρεθεμνιωτών, τους κόπους αλλά και την εξέλιξη της προσπάθειας που καταβάλλουν τα μέλη της ομάδας μας, με καθοδηγητή πάντοτε τον σκηνοθέτη-ηθοποιό Απόστολο Κουγιτάκη, έχω να πω τα εξής:
Μια επιτυχημένη παράσταση ή ένα επιτυχημένο «προϊόν» ό,τι και αν είναι αυτό, οφείλεται πάντοτε μα πάντοτε σε μια ομαδική προσπάθεια. Είναι οι συγκυρίες εκείνες που λες και κουμπώνουν μαγικά τα ταλέντα, οι κόποι, το κέφι αλλά και η χημεία των συντελεστών για να προσφέρουν στη συνέχεια ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Είτε είναι κινηματογραφική ταινία, είτε είναι συναυλία είτε θεατρική παράσταση ή τηλεοπτικό προϊόν ή επιστημονική η άλλη ανακάλυψη, σχεδόν πάντοτε η επιτυχία οφείλεται στην ομαδική δουλειά. Αυτό είναι και το μήνυμα που θα ήθελα να επισημάνω σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάει η χώρα μας.
Πίσω από τα παραπάνω κρύβεται μια μόνο λέξη: Αγάπη για αυτό που κάνεις… αυτή η μικρή μαγική λεξούλα με τα τεράστια νοήματα και την απίστευτη δυναμική που εκπέμπει.
Σε ό,τι αφορά τα τραγικά γεγονότα της 23ης Ιουλίου δε θα σταθώ στην μαυρίλα και το γκρίζο των ημερών αυτών, παρόλο που αποτυπώθηκαν στις καρδιές μας με πύρινα γράμματα. Θα εστιάσω στην απίστευτη δυναμική που ξετυλίχθηκε στη συνέχεια από την Αγάπη και τη συμπόνια του απλού Έλληνα που μπορεί να έχει τόσα ελαττώματα αλλά όμως γνωρίζει καλά πώς να γίνεται μια γροθιά σε δύσκολες καταστάσεις και να προσφέρει από το υστέρημά του. Διαθέτει ενσυναίσθηση και φιλότιμο και αυτό είναι ό,τι πιο πολύτιμο για ένα λαό. Τον καθαγιάζει θα τολμούσα να πω…
Αισθάνομαι ότι οι ψυχές που έφυγαν τόσο απότομα και άδικα για τα ανθρώπινα δεδομένα, θυσιάστηκαν για να αφυπνίσουν συνειδήσεις …Ήταν τόσο τραγικά τα γεγονότα αυτά που ήταν πολύ δύσκολο να μην «αγγίξουν» και να μην ευαισθητοποιήσουν ακόμη και τον πιο αδιάφορο Έλληνα…
Παρήγορη σκέψη η σωτηρία των ψυχών αυτών… παρήγορη σκέψη η Αγάπη και η αλληλέγγυα στάση όλης της Ελλάδας…
Έως πότε θα σκεφθεί κανείς; μόλις περάσουν κάποιοι μήνες ίσως και λιγότερο, και πάλι η ρουτίνα της καθημερινότητας θα μας κάνει να χαλαρώσουμε… και να βολευτούμε στις αναπαυτικές πολυθρόνες της λήθης…
Θέλω να πιστεύω ότι δε θα γίνει κάτι τέτοιο ετούτη τη φορά… Δεν πρέπει να γίνει έτσι. Δε γίνεται να λησμονήσουμε τα γεμάτα τρόμο μάτια των μικρών παιδιών που έφυγαν αγκαλιά με αγκαλιά, όμως με τόσο πόνο… και τόσα αναπάντητα Γιατί…
Ας αφυπνίσουμε επιτέλους το πνεύμα μας… ας γίνουμε συνειδητοί σε ό,τι κάνουμε, ας αγαπήσουμε εαυτόν πρώτα και έπειτα όλη την πλάση γύρω μας… ας ωριμάσουμε επιτέλους… γι’ αυτό δεν ήρθαμε εξ’ άλλου εδώ; Για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε… Ας μην επιτρέψουμε άλλο τα παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη μας… Ας γίνουμε… ας παραμείνουμε μια γροθιά που απλά βάζει επιτέλους τα όρια της… με αγάπη και σταθερότητα.
Ναι! Μόνο η Αγάπη θα μας σώσει… μπορεί να ακούγεται κοινότυπο αλλά είναι η μόνη αλήθεια. Συγχώρεση και αγάπη εαυτού πρώτα και έπειτα συγχώρεση και αγάπη για όλα τα πλάσματα γύρω μας. Και φυσικά Ευγνωμοσύνη για ό,τι έχουμε. Για το πιο απλό και καθημερινό που θεωρούσαμε δεδομένο…Τίποτε δεν είναι δεδομένο. Όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή. Και τι μένει; Μόνο ο εαυτός μας. Ας τον έχουμε λοιπόν ψηλά. Ας κοιμόμαστε ήσυχοι… Ας θυμηθούμε ποιοι είμαστε…
Τρέφοντας απέραντο σεβασμό για όλες τις ψυχές που μας άφησαν, ας υποσχεθούμε νοερά να μη ξεχάσουμε ποτέ τη θυσία τους ετούτη. Αφιερώνω τους παρακάτω στίχους στη μνήμη τους για κάθε μια ψυχή χωριστά…
Στα μάτια παίζει τ’ άστρο της αυγής
Ο ήλιος πλένει τ’ όνειρο της γης
Πλατύ ποτάμι η αγάπη και βαθύ
Κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας…
Να μας θυμάσαι να μας αγαπάς….
Σου κλέβει η Ανατολή μικρό φιλί
Στα χείλη καίει πικρό μικρό φιλί
Ποιο μακρινό ταξίδι σε καλεί
Θα φύγεις ξένε, άσπρα τα πανιά
Παραμονεύει η λησμονιά
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας…
Να μας θυμάσαι να μας αγαπάς….
Σου κλέβει η Ανατολή μικρό φιλί
ΥΓ Αιωνία σας η μνήμη… Πορευτείτε στο Φως συνοδοιπόροι μας από άλλη διάσταση πια…
