Η ανήσυχη φύση μου φταίει. Το παρόν δεν με ικανοποιεί ούτε με πείθει. Δεν είναι -μονολογώ- αυτοί οι καιροί για μένα, τον άνθρωπο της δίψας και των ερωτημάτων που αναδύονται ακατάπαυστα. Όσο ακούω γύρω μου τους παραλογισμούς να παρελαύνουν, τόσο το είναι μου αντιδρά και με πιέζει να φύγω.
«Να ζεις στην ίδια πολιτεία παντοτινά -και να ‘χεις των αναχωρήσεων τη μανία…» είπε ο Καββαδίας ο ποιητής, και οι ποιητές ξέρουνε τι λένε. Άντε λοιπόν, μια απόφαση είναι, πάρε την!
Δεν το σκεφτόμουν απλά, το είχα πάρει απόφαση να φύγω. Όχι προς ανατολάς, δυσμάς, βορρά ή νότο, αλλά κάτι πιο συναρπαστικό: Φυγή προς το μέλλον! Ε λοιπόν ναι, θα επιχειρούσα να αποδράσω από το καταθλιπτικό παρόν. Ήθελα να δω με τα μάτια μου και πρώτος απ’ όλους τι μέλλει να συμβεί σ’ αυτό τον πολύπαθο τόπο.
Εξωφρενικό; Ίσως, αλλά και συναρπαστικό. Ευτυχώς, η αδυναμία μου ήταν πάντα η φυσική και η αστροφυσική. Παρακολουθούσα στενά και με ιδιαίτερη επιμέλεια τις εξελίξεις στην κβαντομηχανική και δεν έχανα ούτε μια ομιλία του Γραμματικάκη.
Επιστράτευσα τις γνώσεις μου, ζήτησα και τη βοήθεια του παντοδύναμου Γούγλη, ο οποίος ευχαρίστως μου προμήθευσε μέσω διαδικτύου την ειδική πρωτοποριακή Κάψουλα που ταξιδεύει μέσα στο Χρόνο. Την βρήκα χρησιμότατη για όποιους θέλουν -μα πρέπει να το θέλουν πολύ- να αποδράσουν μέσα στο χρόνο, είτε προς τα εμπρός είτε προς τα πίσω αλλά πάντως μακριά από το εξοντωτικό και άχαρο «σήμερα».
Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο γι’ αυτό έπρεπε να είμαι συστηματικός: Κατάπια πρώτα 1-2 χάπια από εκείνα που καταστέλλουν την κλειστοφοβία (εδώ με βοήθησε βέβαια και η ιατρική μου ιδιότητα) και κλείστηκα μέσα στην αεροστεγή αλλά θαυματουργό Kάψουλα ρυθμίζοντας τα πλήκτρα του διακτινισμού μου να με πάνε κάποιες εκατοντάδες χρόνια προς τα εμπρός.
Η εκτόξευση της κάψουλας ήταν (ευτυχώς) επιτυχής. Σε λίγο βάδιζα σε ένα Ρέθυμνο πολύ διαφορετικό, που δυσκολευόμουν να αναγνωρίσω. Η πόλη ήταν αρκετά μεγαλύτερη, απλωμένη προς την ανατολή και τη δύση, αλλά με εντελώς διαφορετική αίσθηση, κλίμα και χρώμα. Μόνο η παλιά πόλη -επιμελώς διατηρημένη- έμενε όπως την ήξερα. Οχήματα δεν κυκλοφορούσαν, μόνο ένα είδος ποδηλάτου παράξενο και κάτι άλλα οχήματα ηλεκτρικά με μικρές ταχύτητες.
Οι άνθρωποι περπατούσαν αργά, ψυχροί κι αδιάφοροι σαν να είχαν κάτι από ρομπότ, μιλούσαν μια γλώσσα παράξενη που δεν καταλάβαινα, ελληνικά δεν ήταν, ένα μίγμα μου φάνηκε γλωσσών άλλων. (Να την, να την την τιμωρία μετά από τα παρανοϊκά greeklish και την ταχτική του «δε βαριέσαι», σκέφτηκα).
Τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων και το ντύσιμό τους πρόδιδαν τη διαφορετική φυλετική – εθνολογική τους καταγωγή. Ήταν όλοι τους αδύνατοι, ξερακιανοί, το δέρμα ξηρό σαν αφυδατωμένο, έδειχναν φανερά ταλαιπωρημένοι. Πάρα πολλοί υποβοηθούσαν την αναπνοή τους με μάσκα. Σε κάποια σημεία περίμεναν υπομονετικά στην ουρά μ’ ένα κουτί στο χέρι. Ήταν όπως φαινόταν συσσίτια του Δήμου που μοίραζαν φαγητό σε όλους.
Βρήκα έναν γεροντάκο που μιλούσε σπασμένα ελληνικά. Αυτός με πληροφόρησε ότι μετά από μια μεγάλη περίοδο συγκρούσεων και απόλυτης φτώχειας, τώρα την Ελλάδα κυβερνούσε το Κόμμα Μηδενικής Αντιπαλότητας, το οποίο είχε καταφέρει να περιορίσει επιτέλους τους θανάτους από υποθρεψία και καχεξία αλλά και τις αυτοκτονίες από αντιδραστική κατάθλιψη.
– Από πού είπες πως έρχεσαι; Από τον προηγούμενο αιώνα;
– Την προηγούμενη χιλιετία να λες άνθρωπε.
– Άγρια πράγματα παιδί μου!
– Κι ακόμη αγριότερα θαρρώ πως έρχονται θείο, του απάντησα εκστασιασμένος.
– Γιατί στέκεται τόσος κόσμος στη ουρά μπροστά στην κρήνη Ριμόντι;
– Για να προμηθευτεί νερό. Στα σπίτια οι βρύσες έχουν στεγνώσει. Άλλωστε το νερό ελέγχεται πάντα από ιδιωτικές εταιρίες, λίγο και πανάκριβο.
Ρώτησα να μάθω -είχα περιέργεια- ποιο κόμμα βρισκόταν στην εξουσία. Μου απάντησε ότι τώρα κυβερνούσε το «κόμμα κατά της δίψας και της πείνας» ενώ το δεύτερο κόμμα -με μικρή διαφορά- ήταν το «κόμμα της μηδενικής αντιπαλότητας», εξηγώντας μου ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα μετά την δίψα και την πείνα ήταν οι συγκρούσεις και η κοινωνική αναταραχή. Για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα, μου εξήγησε ότι και τα δύο κόμματα ήταν ψευδεπίγραφα διότι και τα δύο ήσαν ελεγχόμενα από μεγάλα παγκόσμια οικονομικά λόμπι που είχαν τον έλεγχο της ενέργειας και του νερού.
– Ποιοι κρατούν το μεγάλο πλούτο; Πως ζει το «πόπολο»; Από διαφθορά πως πάτε;
Ο άνθρωπος μου έκανε νόημα να σωπάσω.
– Μίλα σιγά, και οι τοίχοι έχουν αυτιά εδώ φίλε μου…. Ο κόσμος σήμερα εδώ δε ζει, απλά επιβιώνει! Ευτυχώς μοιράζει τρόφιμα η Διεθνής Διακυβέρνηση.
– Τι είναι αυτό πάλι;
– Είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά της. Είναι μια ομάδα τεχνοκρατών που αποφασίζει για όλες τις χώρες, για όλους τους λαούς για όλο τον πλανήτη. Βασικό της μέλημα είναι η αντιμετώπιση της δίψας και της πείνας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ευτυχώς υπάρχουν και τα «δισκία θρέψης» με θρεπτικά συστατικά που περιορίζουν τις ανάγκες για τρόφιμα.
Ένοιωθα έναν κόμπο στο λαιμό όταν γύρισα πίσω στην κάψουλά μου για να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Άλλωστε ήδη είχα αρχίσει να βήχω από την έντονη ρύπανση της ατμόσφαιρας.
Με τη σκέψη στις γενιές που μέλλουν να έρθουν, μπήκα στην Κάψουλα και πίεσα το κουμπί της επιστροφής. Το πείραμά μου ήταν πολύ επώδυνο. Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι δεν θα το ξανακάνω.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
