Παιδιά που παίζουν στον κήπο μου με μια κόκκινη κορδέλα. Ξέρω πως θα πιαστεί στα κλαδιά, τελικά, και πως θα την αφήσω να αιωρείται ως τυχαίο διακοσμητικό, μια αίσθηση του χρόνου και δρόμος κόκκινος στα όνειρά μου. Δεν μπορώ παρά να την αφήσω…
Το νέο της βιβλίο με τίτλο «Κήποι» παρουσίασε η γνωστή αρχαιολόγος Ειρήνη Γαβριλάκη, το απόγευμα του Σαββάτου στο Σπίτι του Πολιτισμού, που πλημμύρισε με κόσμο. Ένα βιβλίο που δεν έχει να κάνει με την επιστήμη της αρχαιολογίας, όπως θα νόμιζε κάποιος, αλλά πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, με μνήμες και αναμνήσεις από τους κήπους της παιδικής της ηλικίας. Κήπους κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένα λογοτεχνικό εγχείρημα, καθώς η λογοτεχνία αποτελεί την δεύτερη μεγάλη αγάπη της Ειρήνης.
Η εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση, διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Φίλων των Αρχαιολογικού Μουσείου Ρεθύμνου και τις Εκδόσεις 24 Γράμματα. Για το βιβλίο μίλησαν τα μέλη της Ομάδας Φιλαναγνωσίας του Συλλόγου: Χρυσή Βαονάκη, Καίτη Ζαχείλα, Ειρήνη Θυμιατζή, Άννα Θωμαδάκη, Κωνσταντίνα Κακογιαννάκη, Χαρά Μαρκουλάκη, Λιάνα Μιλιδάκη, Ρένια Τσιριμωνάκη, τραγούδησε η Ελένη Δραμιτινού, ενώ συντονιστής ήταν ο καθηγητής των Σχολών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κρήτης, Αντώνης Χουρδάκης.
Η Ειρήνη Γαβριλάκη, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της, προτείνει μια περιήγηση σε κήπους – ανθρώπους και μιλάει για κήπους που υπήρξαν χώροι συναντήσεων, σκέψης, ξεκούρασης, συναισθημάτων. Κήποι – πεδία συνεύρεσης με ήρωες ή τέρατα, όλα υλικά για την κατασκευή του εαυτού μας. Σε αυτούς τους κήπους ενεργοποιούνται οι αισθήσεις. Τα χρώματα, οι μυρωδιές, η αφή των λουλουδιών, οι γεύσεις των φρούτων και των βοτάνων είναι το υλικό δομής μας, αλλά και αυτό που μας συνδέει με τους άλλους, όπως αναφέρεται στην περιγραφή του βιβλίου.
«Ο τίτλος «Κήποι», προέρχεται από όλους εκείνους τους κήπους της παιδικής μου ηλικίας στην Κόρινθο, τη δεκαετία του ’60, τους πανέμορφους, τους μυρωδάτους, τους γεμάτους λουλούδια και γεμάτους γυναίκες, που τους φρόντιζαν. Εγώ σε αυτές οφείλω πολύ από το λεξιλόγιό μου με το οποίο σήμερα διανθίζω τις δικές μου αφηγήσεις. Και ύστερα, οι κήποι σαν χώρος είναι ένας χώρος διαρκούς ζωής και διαδικασίας και αλλαγών. Επίσης, ανάλογα με το είδος τους, θυμίζουν ανθρώπους. Μπορεί να είναι σκοτεινοί, να είναι ακανθώδεις, απεριποίητοι, γεμάτοι ζιζάνια. Κι έτσι εμπνεύστηκα αυτό το βιβλίο, έχοντας στο νου μου όλους αυτούς τους ανθρώπους, που συνάντησα και έμοιαζαν με κήπους, αλλά και εκείνους που από την παιδική μου ηλικία έμοιαζαν με κήπους, αλλά και τους κήπους ως χώρους διαδικασίας και ζωής» μας λέει η συγγραφέας.
Ποια η σχέση της αρχαιολογίας με την λογοτεχνία; Πώς συνδυάζονται; Η Ειρήνη Γαβριλάκη απαντά:
«Είμαι λάτρης της λογοτεχνίας, η οποία για μένα υπήρξε παράθυρο προς την κανονική ζωή και όχι την μυθιστορηματική ή φανταστική ζωή από τότε που ήμουν κοριτσάκι. Από πολύ μικρή έγραφα και από το 2012 άρχισα να δημοσιεύω, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι και στην αρχαιολογία μία αφήγηση κάνουμε. Δηλαδή παίρνουμε αυτά τα μικρά πραγματάκια, σπαράγματα που βρίσκουμε στις ανασκαφές, σπαράγματα μιας ζωής και από εκεί κάνουμε μία μεγαλύτερη αφήγηση. Το ίδιο κάνω τελικά και με τα βιβλία. Δηλαδή από μικρά σπαράγματα και αναμνήσεις, από εκεί φτιάχνω μία μεγαλύτερη αφήγηση, και με αυτόν τον τρόπο αφήνω ένα μικρό ίχνος και μου αρέσει που το κάνω».
Συγκινημένη η συγγραφέας με την παρουσία πολλών φίλων, συναδέλφων, εκπροσώπων τοπικών αρχών και φορέων, που βρέθηκαν στην αίθουσα της βιβλιοπαρουσίασης και αγκάλιασαν με τον τρόπο τους το νέο εγχείρημά της, ανέφερε:
«Είμαι πολύ τυχερή γιατί εδώ είναι πολλοί φίλοι και για μένα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί δεν έκανα μία πραγματική κοινωνική ζωή με επισκέψεις, με εκδρομές. Ήμουν πάντα της δουλειάς και της βιβλιοθήκης. Το ότι άνθρωποι από διάφορους χώρους εργασίας είναι σήμερα εδώ, είναι πολύ σημαντικό και το θεωρώ μεγάλη χάρη και μεγάλη τύχη».