Καθημερινά, ο άνθρωπος της εποχής μας στον δρόμο ως την ατομική πρόοδο και την κοινωνική ευημερία δέχεται έξωθεν πάμπολλα ερεθίσματα. Τόσο από το ανθρωπογενές, όσο και από το υλικό του περιβάλλον. Όλοι το ξέρουμε καλά.
Από τον ίδιο τον άνθρωπο, όμως, από τον ψυχικό του κόσμο δηλαδή και τα πνευματικά του εφόδια, εξαρτάται πόσο θα επιτρέψει ν’ αλλάξουν ή ν’ αλλοιώσουν αυτά τα ερεθίσματα την προσωπικότητά του, τον τρόπο της δημόσιας και ιδιωτικής του ζωής, τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης του, το ήθος του και, τέλος, το έργο που καλείται να παράγει και ν’ αφήσει παρακαταθήκη στις επόμενες γενεές. Αναφερόμαστε, όπως αντιλαμβάνεται εύκολα ο καθένας, στον άνθρωπο τόσο ως μεμονωμένο άτομο, όσο και ως μέλος ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου.
Λαμπρή, αναμφίβολα, είναι η τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών. Λογικό αυτής συνεπακόλουθο, οι δυνατότητες του κάθε ανθρώπου να πετύχει ό,τι βάλει στο νου του είναι απεριόριστες. Την ίδια στιγμή, κατόπιν αυτού, η δυνατή θέληση και η άδολη και ανιδιοτελής συνεργασία οδηγούν τις κοινωνίες και τους ανθρώπους – μέλη τους, διά της καθημερινής επικοινωνίας και «επαφής», σε μεγάλη κοινωνικοοικονομική προκοπή.
Εντούτοις, τίποτα απολύτως δεν έχει αξία και σημασία, εάν ανεβαίνοντας τη σκάλα της ανθρώπινης προόδου δεν κοιτάμε πότε πίσω, στην ηθική και πνευματική κληρονομιά των προγόνων μας, και πότε μπροστά, στις σύγχρονές μας και συχνά ξενόφερτες επιδράσεις ή προκλήσεις των καιρών μας. Ποτέ μόνον πίσω ή μόνον μπροστά, αφού στη δεύτερη περίπτωση θα χάσουμε τον «εαυτό μας», ενώ στην πρώτη δεν αποκλείεται να θεωρηθούμε συντηρητικοί και «οπισθοδρομικοί».