Θέλω να επισημάνω το γεγονός ότι, δυο φορές στο κοντινό παρελθόν (Φεβρουάριος 2010 και Σεπτέμβριος 2011), είχα αναφερθεί στο ίδιο θέμα, με δημοσιεύματά μου στον τύπο και είχα διαμαρτυρηθεί για συνεχείς παραλείψεις, αλλά φαίνεται πως τα γραφτά μου τότε έμειναν αδιάβαστα. Διαπίστωσα, βεβαίως εκ των υστέρων, όπως και προφορικά με ενημέρωσε ο αγαπητός συνεπαρχιώτης εκπαιδευτικός Στέλιος Μπαγουράκης πως, με το Προεδρικό Διάταγμα 399 της 7/16-12-1998, τα χωριά του Κέντρους : Γερακάρι, Βρύσες, Άνω Μέρος και Κρύα Βρύση, έχουν χαρακτηριστεί ως Μαρτυρικά, από το έτος 1998. Θέλω να πιστεύω πως, η παράλειψη που δεν αναφέρονται ως Μαρτυρικά και τα υπόλοιπα τέσσερα Αμαριώτικα χωριά: Γουργούθοι, Καρδάκι, Σμιλές και Δρυγιές είναι τυπική, αν και θα έπρεπε να αναφέρονται και αυτά στο Προεδρικό Διάταγμα, αφού γίνεται λόγος για Μαρτυρικά χωριά και όχι κοινότητες. Διαπίστωσα όμως συγχρόνως, πως και αυτή την τυπική αναγνώριση, την αγνοούν πρωτίστως, φορείς και κρατικές υπηρεσίες, ελάχιστοι δε πολίτες την γνωρίζουν.
Διαπίστωσα επίσης πως και τα χωριά: Λοχριά, Σαχτούρια, Κοξαρέ και Ροδάκινο, έχουν χαρακτηριστεί και αυτά 
Μαρτυρικά χωριά, με το Προεδρικό Διάταγμα 99 της 10/16-3-2000 και θεωρώ σίγουρο, πως και αυτό πολλοί δεν το γνωρίζουν. Και βέβαια, ο νομοθέτης προβλέπει ότι, άγνοια νόμου δεν συγχωρείται, όμως η κύρια ευθύνη της άγνοιας, σε τέτοια ζητήματα, δεν είναι στον κάθε πολίτη, αλλά στους τοπικούς φορείς και Άρχοντές μας (Περιφέρεια, Αντινομαρχία, Δήμοι κ.λπ.), οι οποίοι οφείλουν να γνωρίζουν και να παρακολουθούν τα γεγονότα, να τα αξιοποιούν στο μέγιστο βαθμό και να ενημερώνουν τους πολίτες-δημότες, ώστε να αποδίδεται η μέγιστη οφειλόμενη τιμή στα θύματα της Γερμανικής θηριωδίας.
Μαρτυρικά χωριά, με το Προεδρικό Διάταγμα 99 της 10/16-3-2000 και θεωρώ σίγουρο, πως και αυτό πολλοί δεν το γνωρίζουν. Και βέβαια, ο νομοθέτης προβλέπει ότι, άγνοια νόμου δεν συγχωρείται, όμως η κύρια ευθύνη της άγνοιας, σε τέτοια ζητήματα, δεν είναι στον κάθε πολίτη, αλλά στους τοπικούς φορείς και Άρχοντές μας (Περιφέρεια, Αντινομαρχία, Δήμοι κ.λπ.), οι οποίοι οφείλουν να γνωρίζουν και να παρακολουθούν τα γεγονότα, να τα αξιοποιούν στο μέγιστο βαθμό και να ενημερώνουν τους πολίτες-δημότες, ώστε να αποδίδεται η μέγιστη οφειλόμενη τιμή στα θύματα της Γερμανικής θηριωδίας.Οφείλουν να απαιτήσουν από την πολιτεία ουσιαστικότερα πράγματα, αλλά και να πείσουν τις άλλες μαρτυρικές περιοχές πως : Και το Κέντρος έχει μαρτυρικά χωριά, να συμπορεύονται και όχι να απαξιώνονται στις διάφορες εκδηλώσεις, συνέδρια και απαιτήσεις. Φαίνεται πως, μέχρι σήμερα ή δεν το έχουν κάνει ή δεν το έχουν καταφέρει, γι’ αυτό χρειάζονται και άλλες φωνές όπως, των αξιότιμων εκπαιδευτικών του Ρεθέμνους, απογόνων θυμάτων του Κέντρους, του Θόδωρου Πελαντάκη και του Στέλιο Μπαγουράκη, οι οποίοι με σχετικά δημοσιεύματά τους δείχνουν το ενδιαφέρον τους, για το σοβαρό αυτό θέμα. Και πολύ σωστά ο Στέλιος Μπαγουράκης σε δημοσίευμά του επισημαίνει: «Όσο για το αν ο χαρακτηρισμός των χωριών του Κέδρους ως Μαρτυρικά δεν έχει κατάλληλα αξιοποιηθεί φταίνε οι φορείς των χωριών και οι άρχοντες του Νομού». Δηλαδή δεν έχουν κάνει, «τα αυτονόητα».
Τα Προεδρικά Διατάγματα χαρακτηρισμού και καθιέρωσης Δημόσιας Εορτής και μάλιστα «κατόπιν ενεργειών», απαιτούν και το κάτι άλλο, που πρέπει να προβληματίσει και να απασχολήσει Αρχές και διοργανωτές. Εκτιμώ πως και άλλα πρόσωπα και φορείς πρέπει να ενταχθούν, σε μια πρωτοβουλία αξιοποίησης των ήδη χαρακτηρισθέντων και παράλληλα, να ζητήσουν τον χαρακτηρισμό και άλλων περιοχών, που αποδεδειγμένα υπάρχουν επαρκή στοιχεία και δικαιολογούν αυτόν τον χαρακτηρισμό, ως μαρτυρικών. Το οφείλομε όλοι, στη μνήμη όλων εκείνων, που χάθηκαν στα Κεντροχώρια, αλλά και στα άλλα χωριά, για να ’μαστε εμείς ελεύθεροι.
