Της Εύας Λαδιά
Αυτό που εύστοχα αποκαλεί ο λαός μας «σουχλικά του νου» βίωσα ανεβαίνοντας στο θέατρο ΕΡΩΦΙΛΗ το βράδυ της Παρασκευής.
Σκεφτόμουνα για παράδειγμα πόσο θα πρέπει να δυσκολεύτηκε ο σκηνοθέτης να δώσει αρτιότητα θεάματος σε ένα σπονδυλωτό έργο όπως είναι οι «Εσωτερικές Ειδήσεις» του Μάριου Ποντίκα και πόσο άραγε μπορεί να σε κρατήσει ένα έργο που στηρίζεται στην «κόψη του ξυραφιού» για να μην ξεφύγει από τον ρυθμό που πρέπει να έχει.
Ο ίδιος ο Μάριος Ποντίκας είχε αναφέρει για το έργο του αυτό χωρίς βέβαια να φανταστεί πως θα το έχριζαν διαχρονικό οι συνθήκες:
«Ξεκινώντας από τα κωμικοτραγικά βιώματα ενός απάνθρωπα αποσπασματικού αγώνα για επιβίωση, φτάνω να διαπιστώσω ότι αυτό που ονομάζουμε ζωή, δεν είναι άλλο από την απομίμησή της. Μέρα με τη μέρα απομακρυνόμαστε από την ελπίδα να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο, μέρα με τη μέρα συνηθίζουμε να κρυβόμαστε πίσω από κάποιο άλλο που δεν είναι το δικό μας. Παίζουμε ρόλους που, ίσως, δε μας ταιριάζουν. Αποχτάμε συνήθειες που δεν είχαμε την ψυχραιμία να κριτικάρουμε και σκέψεις που δεν είχαμε τον χρόνο να φωτίσουμε. Τρέχουμε πίσω από στόχους που άλλοι μας όρισαν και θεωρούμε αναμφισβήτητα (ποιος ξέρει από πόσες και ποιες ανασφάλειες) εκείνα για τα οποία θα ‘πρεπε, ίσως, να αμφιβάλλουμε. Δεχόμαστε μόνο και δε ρωτάμε πια. Δεν αμφιβάλλουμε».
Αρχικά ήταν μεγάλο ρίσκο για το Δημοτικό Θέατρο Μυλοποτάμου μια τέτοια παραγωγή όπου ο ρεαλισμός αντιστρατεύεται πλήθος από υπαρξιακά θέματα και η κοινωνική καταπίεση ζητά διέξοδο μέσα από ένα εξαιρετικό καυστικό χιούμορ αλλά ο Βαγγέλης Λιοδάκης είχε την απάντηση και ήταν αποστομωτική.
Μισή ώρα πριν από την παράσταση και το θέατρο ΕΡΩΦΙΛΗ ήταν σχεδόν γεμάτο.
«Μπράβο στους Μυλοποταμίτες» συνέχισα την ανταλλαγή απόψεων με τον …εαυτό μου για να περάσει η ώρα «Είδες με πόση θέρμη στηρίζουν τις προσπάθειες των ανθρώπων τους;».
Αυτό που με ζέστανε ακόμα μια φορά ήταν μια άλλη εικόνα που τη συναντώ σε κάθε πρεμιέρα: Θωμάς Καντιφές, Μανόλης Ζαχαράκης, Απόστολος Κουγιτάκης και άλλοι θεατράνθρωποι της πόλης είχαν πάρει κιόλας τη θέση τους. Μεγάλη υπόθεση να παρακολουθούν και σχετικοί με το θέμα μια επίπονη προσπάθεια κάποιων καλλιτεχνών. Μετράει περισσότερο η γνώμη τους για την ομάδα που μόχθησε για να δημιουργήσει στον χώρο της υποκριτικής.
Ο πρόεδρος του Οργανισμού Πολιτισμού – Τουρισμού και Νέας Γενιάς του δήμου Μυλοποτάμου «Ο Αυλοπόταμος» κ. Μανούσος Κλάδος είχε στο μεταξύ πάρει το μικρόφωνο για να καλωσορίσει το κοινό.
Πολλές φορές έχω εκφράσει τη γνώμη μου για τον νεαρό συνάδελφο που γνωρίζω και παρακολουθώ από τα εφηβικά του χρόνια.
Θυμάμαι την έκπληξή μου όταν πήγα να καλύψω σε μια χέρσα πολιτιστικά περιοχή ΤΟΤΕ το Φεστιβάλ Κίτρου. Κι είδα μια ομάδα παιδαρέλια με επικεφαλής τον Μανούσο να απολαμβάνουν την προσπάθειά τους που έμελε να γίνει ευλογία για όλη την επαρχία. Γιατί ακολούθησαν ΤΑΛΛΑΙΑ και άλλες δράσεις, ενώ το Δημοτικό Θέατρο Μυλοποτάμου με τις τρεις σκηνές αποτελεί ένα θαύμα, οπότε δεν είναι ν΄απορείς που τα τελευταία χρόνια η επαρχία έχει μεγάλες επιτυχίες στις Πανελλαδικές εξετάσεις ενώ αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο το επιστημονικό της δυναμικό.
Αυτά συμβαίνουν όταν ο δήμαρχος εμπιστεύεται τους ειδικούς με τον τομέα δράσης αντικείμενο και ο κ. Δημήτρης Κόκκινος έχει και σ’ αυτό αριστεύσει.
Όμως, η μουσική μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και όταν η αυλαία ανοίγει μας ξαφνιάζει το θέαμα! Τι μπρίο, το παλμός , τι ομορφιά! Μπράβο στα παιδιά και μπράβο στον Βαγγέλη τον Λιοδάκη τον σκηνοθέτη. Κάθε σκετσάκι έδινε την ευκαιρία σε κάθε ηθοποιό να αναδείξει τις ικανότητές του και το κοινό δεν χόρταινε σάτιρα που «σφάζει».
Ειλικρινά σαν να το είχε γράψει μόλις ο Ποντίκας. Κι αν δεν αλλάξει η κατάσταση το έργο θα παραμείνει διαχρονικό.
Καμάρωνα έναν-έναν τους ηθοποιούς. Τόσο δεμένη ομάδα μόνο στον ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΕΡΙΠΛΟΥ συναντώ. Και με πόση ευσυνειδησία καθένας να προσφέρει και κάτι περισσότερο στη σκηνή.
Υποκλίνομαι στο ταλέντο του γνωστού από τις επιτυχίες του Βαγγέλη Λιοδάκη αλλά οφείλω να του σφίξω ακόμα μια φορά το χέρι για την τόσο ευρηματική εικόνα με την καθαρίστρια που ήταν σαν να κρατούσε όλο το έργο αφού διευκόλυνε την εναλλαγή των σκηνών. Και πόσο υπέροχη βγήκε η σκηνή με το «φασίστα» εκπαιδευτικό. Ειλικρινά μπράβο!
Ισάξιοι όλοι οι καλλιτέχνες στον έπαινο. Ήταν όλοι τους υπέροχοι. Γι’ αυτό χειροκροτούμε ακόμα μια φορά τους: Γεωργία Γαλλιάκη, Λένα Δράγαση, Βαγγέλη Λινοξυλάκη, Θανάση Μαλιαρίτη Αντώνη Μανωλούδη Ρία Μπαγιαρτάκη, Χρύσα Μπαγιαρτάκη, Χρυσούλα Νίκα, Κωνσταντίνα Παπαδάκη, Άννα Σταφυλάκη, Μιχάλη Φλουρή και ανυπομονούμε να τους δούμε και σε επόμενο έργο όπου κι αν παιχτεί Τόσο μας κέρδισαν με την ερμηνεία τους
Θα πρέπει όμως να επαινέσουμε και τους άλλους συντελεστές που ήταν
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λιοδάκης
Σκηνικά: Στέλιος Φασούλης
Κοστούμια: Πόπη Τσιμπισκάκη
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Ορφανός
Χορογραφία: Γιάννης Τσιμπίδης
Φωτισμός: Βαγγέλης Λιοδάκης
Χειριστής ηχητικών: Γιάννης Ορφανός
Χειριστής φωτισμού: Μπάμπης Φοδελιανάκης
Κατασκευή σκηνικών: Ματθαίος Γιαννούτσος, Στέλιος Φασούλης
Σχεδιασμός αφίσας / προγράμματος: Στέλιος Φασούλης
Ψηφιακές εκτυπώσεις: Επιγραφές Βουκάλης
Φωτογραφίες: AFIAP Γιώργος Παπαδάκης
Περάσαμε μια υπέροχη βραδιά που θα θυμόμαστε για καιρό. Τόσο αβίαστα το γέλιο και μάλιστα σε τόσο δύσκολους καιρούς. μόνο στο ταλέντο αυτών των υπέροχων ανθρώπων το οφείλουμε και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Μπράβο Μανούσο. Μπράβο παιδιά. Τιμάτε τον τόπο σας. Σας αξίζουν οι ψηλότερες κορφές καταξίωσης.