Ήταν άνθρωπος που δεν περνούσε απαρατήρητος, είχε μια αρχοντιά απάνω του, μια ιδιαίτερη κορμοστασιά, με προσεγμένο ντύσιμο και με αδυναμία… στα καπέλα… με χιούμορ, οξύτητα πνεύματος και βαθιά φιλοσοφημένος…
Όταν επέστρεψα στη βάση μου, πέρασε από το «Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων» (ΚΗΦΗ Περάματος) όπου και εργάζομαι και ενθουσιάστηκε με τις προσφερόμενες υπηρεσίες προς τους ηλικιωμένους και όπως χαρακτηριστικά έλεγε «εσείς επιτελείτε έργο εδώ».
Τους επόμενους τρεις μήνες ένας ανθοπώλης της περιοχής έφερνε κάθε Τετάρτη, μια μεγάλη ανθοδέσμη λουλούδια για τους ηλικιωμένους του ΚΗΦΗ από έναν κύριο που «το ένοιωθε χρέος απέναντι στους γονείς του» είπε στον ανθοπώλη.
Ποτέ δεν παραδέχτηκε πως ήταν αυτός ο Μάρκος που τα έστελνε (ήταν πολύ σεμνός), όμως εμείς το ξέραμε.
Του άρεσε να περνά συχνά από το ΚΗΦΗ, πίναμε καφέ, κουβεντιάζαμε κι έκανε χιούμορ με τους ηλικιωμένους.
Κάποια στιγμή ρώτησε τι θα μπορούσε να χαρίσει στο ΚΗΦΗ… Ήταν πολύς… παντού…
Μας έφερε ένα πλυντήριο ρούχων, γιορτινές χρονιάρες μέρες, ο Μάρκος με την Μπρέντα μας έφερναν τσάντες από το σούπερ μάρκετ και το κρεοπωλείο με ότι νόμιζε πως θα είναι χρήσιμο. Τα έφερνε στο ΚΗΦΗ και ουδέποτε δέχτηκε να γράψω ούτε ένα ευχαριστήριο, είπαμε ήταν σεμνός. Συγγνώμη Μάρκο που τα γράφω τώρα, όμως νομίζω πως έτσι πρέπει…
Δεν γίνεται να μην ακούγονται και τα καλά.. Εσύ πάντα με καταλάβαινες. Έτσι δεν είναι;
«Η ζωή ήταν γενναιόδωρη μαζί μου, εγώ γιατί να είμαι μίζερος» μου έλεγε.
Στις γιορτές που κάναμε ήταν πάντα εκεί… πληθωρικός, καυστικός γενναιόδωρος, άρχοντας…
Ερχόταν μαζί με τη Μπρέντα του να δώσει την τιμή που άξιζε στους ηλικιωμένους μας, στους συναδέλφους μου και σε μένα… Μάρκο σ’ ευχαριστώ. Πέρυσι τα Χριστούγεννα έφερε τα εγγονάκια του!! να πουν τα κάλαντα στους ηλικιωμένους!! Τι σπουδαία μηνύματα τους έδινε, πόσο τυχερά παιδιά, πόσο τυχερά εγγόνια, πόσο τυχερή σύντροφος… Πόσο τυχεροί οι άνθρωποι που τον «γνώρισαν»… ανάμεσα σ’ αυτούς νιώθω κι εγώ τυχερή.
Πριν από δύο μήνες περίπου ήρθε μάλλον να μας «χαιρετήσει»… Δεν είπε όμως τίποτα που να προοιωνίζει αυτό που ήξερε πως θα συμβεί σύντομα…
Μάρκο θα μας λείψεις πολύ… Το χαμόγελό σου, η ζεστή αγκαλιά σου, η τεράστια καρδιά σου, οι απίθανες συζητήσεις μας, οι βαθιά φιλοσοφημένες σκέψεις σου, η σπουδή σου στο πανεπιστήμιο της ζωής… ήσουν ένας Ροβινσώνας με απόψεις κατασταλαγμένες, ήσουν ευγνώμονας για τη ζωή που έζησες… δεν είναι και λίγο στην εποχή της γκρίνιας, της μιζέριας, της πνευματικής φτώχειας…
Ήταν ένας άρχοντας.
Έφυγε σαν άρχοντας…
Καλό σου ταξίδι Μάρκο…
Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
