Το εύχαρο κορίτσι
Η Καρολάιν, το εύχαρο κορίτσι με το πλατύ χαμόγελο, δεν υπάρχει πια! Έσβησε, και μαζί της έσβησε και το χαμόγελό της. Όλοι σκεφτόμαστε σήμερα πια, πώς είναι δυνατόν, να συμβαίνουν τέτοια αποτρόπαια και ανήκουστα, στον κόσμο των ανθρώπων! Από τότε μια μεγάλη αναστάτωση δημιουργήθηκε στο κοινωνικό χώρο της χώρας μας. Αυτή εντάθηκε το τελευταίο 15ήμερο όταν ανακαλύφθηκε πως δράστης του εγκλήματος ήταν ο αποτρόπαιος σύντροφός της.
Η αναστάτωση στον κοινωνικό χώρο
Σίγουρα η ανησυχία αυτή εμφανίζεται σε μεγαλύτερο βαθμό στους νέους, μιας και η ηλικία της Καρολάιν τους κάνει να νιώθουν πιο οικείοι στην όλη υπόθεση. Περισσότερο μάλιστα στα νέα κορίτσια, όπου ασυνείδητα φαντάζονται τον εαυτό τους στη θέση του αδικοχαμένου κοριτσιού και ο τρόμος τα κυριεύει. Ωστόσο για άλλη μια φορά αναδεικνύεται η αδυναμία της Ελληνικής κοινωνίας να διαχειριστεί ένα τόσο πικρό γεγονός. Αρχικά τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες αλλά και τα νέα ηλεκτρονικά μέσα δημοσιότητας, ασχολούνται ακατάπαυστα τώρα και 45 ημέρες αλλά ακόμη περισσότερο τις τελευταίες 15 ημέρες με το συμβάν. Εμπλέκονται δεκάδες σχολιαστές, υποτιθέμενοι σχετικοί, ερευνητές και διάφοροι άλλοι, σε ένα κυκεώνα υποθέσεων και εκδοχών. Όλα αυτά με την υποτιθέμενη αιτιολογία ότι μ’ αυτό το τρόπο συμβάλλουν στη διαλεύκανση της υπόθεσης και την ολόπλευρη πληροφόρηση των πολιτών.
Η συνήθης οπτική
Όμως ο χείμαρρος αυτός της υπερπληροφόρησης κατ’ ουδένα τρόπο δεν λειτουργεί προς όφελος της Ελληνικής κοινωνίας με το να βοηθήσει δηλαδή στο να αντληθούν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα και να δοθούν διδάγματα προς τους νέους που αγωνιούν. Η υπερβολική ενασχόληση με ένα τέτοιο θέμα, δεν είναι βέβαια μόνο υπόθεση των επαγγελματιών της πληροφόρησης που κάθε φορά βρίσκουν μια ευκαιρία να δείξουν υπερβολικό ζήλο και να παρουσιάσουν τις ικανότητές τους και την πρωτοτυπία της δουλειάς τους. Είναι συγχρόνως και υπόθεση του συνόλου της Ελληνικής κοινωνίας που επιζητεί, με αυτόν τον «σαματά» της πληροφόρησης, να ανακαλύπτει επιχειρήματα τα οποία εκφράζει στις ατέρμονες συζητήσεις που ανοίγονται καθημερινά, αναδεικνύοντας μ’ αυτό τον τρόπο ο καθένας μας, την ευρηματικότητά του ή και την ικανότητά του να εκφέρει μια τεκμηριωμένη άποψη.
Για μια διαφορετική οπτική των συμβάντων
Όμως για να προκύψει πραγματικό όφελος για την κοινωνία, θα έπρεπε η ίδια να είχε τη δυνατότητα να προσεγγίζει ένα τέτοιο θέμα με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Παραδεχόμαστε πως ούτε δόκιμο αλλά και ούτε ορθόν είναι να δίδονται οδηγίες προς το κοινωνικό χώρο για το πώς θα πρέπει να προσεγγίζει τέτοια δραματικά συμβάντα που προκύπτουν στην ακτίνα δράσης και λειτουργίας του. Στην πραγματικότητα, ο κοινωνικός χώρος αντιδρά και συμπεριφέρεται όπως ακριβώς δύναται ή του ταιριάζει.
Έτσι λοιπόν και τώρα, σήμερα, αυτές οι δυνατότητες αναδεικνύονται για την Ελληνική κοινωνία. Αντέδρασε, όπως σήμερα δύναται να αντιδράσει. Οι κοινωνικές διεργασίες και οι εκδραματήσεις γεγονότων και συμβάντων είναι αυτορυθμιζόμενες. Αντιδρούμε έτσι, γιατί είμαστε αυτοί ακριβώς που είμαστε και βρισκόμαστε σε αυτή τη συγκεκριμένη θέση. Για να μπορούσαμε να είχαμε αντιδράσει διαφορετικά, θα πρέπει να ήμασταν σε κάποια άλλη θέση! Δηλαδή να ήμασταν, ένας άλλος κοινωνικός χώρος! Ωστόσο για να προκύψουν αλλαγές σε μια κοινωνία, διεργασία που έτσι κι αλλιώς είναι μακρόχρονη, θα πρέπει να προκύψουν παρατηρήσεις, ερμηνείες, εξηγήσεις, νέες ιδέες, προτάσεις και σίγουρα ένας εκτεταμένος και διαρκής κοινωνικός διάλογος.
Μια παράδοξη προσέγγιση
Στο συγκεκριμένο δραματικό συμβάν, μια άλλη συμπεριφορά του κοινωνικού χώρου θα μπορούσε να ήταν το να εκδηλωθεί μια επιθυμία για ερμηνεία της εκδραμάτησης μέσα από τις εκπεφρασμένες απόψεις των ειδικών επιστημόνων, όπως κλινικών ψυχολόγων, ψυχιάτρων και κοινωνιολόγων. Οι θέσεις τους αυτές, βρίσκονται διατυπωμένες σε δεκάδες βιβλία και κείμενα. Με τέτοιες δυσερμήνευτες συμπεριφορές έχουν ασχοληθεί πολλοί ειδικοί, και έχουν διατυπώσει ή και συνεχίζουν να διατυπώνουν ερμηνείες από τις οποίες μπορούν να προκύψουν απαντήσεις χρήσιμες για όλους μας. Ακόμη, τέτοια βιβλία ασχολούνται με θέματα όπως, για το πώς ένας κοινωνικός χώρος και τα άτομα που τον απαρτίζουν δύνανται να διαβιούν με περισσότερη αλληλοκατανόηση μεταξύ τους. Ή ακόμη και με το πώς τα συμβιούντα άτομα θα μπορούσαν να κατακτήσουν δυνατότητα βαθύτερης επικοινωνίας και διευθέτησης των μεταξύ τους συγκρούσεων. Ένα καλό λοιπόν βήμα του κοινωνικού μας χώρου θα ήταν, αν με την αφορμή αυτού του οικογενειακού δράματος μας εμφανιζόταν το κίνητρο, να διαβάσουμε ένα τέτοιο βιβλίο που θα μπορούσε να οδηγήσει τη σκέψη μας σε βαθύτερα μονοπάτια προβληματισμού.
Το ζωοφόρο οξυγόνο
Η Καρολάιν, το δύσμοιρο κορίτσι που δεν υπάρχει πια, μπήκε στην σκληρή πάλη του κοινωνικού χώρου από την πολύ τρυφερή της ηλικία. Στα είκοσί της ήταν ήδη μητέρα.
Σίγουρα δεν είχε προλάβει να κατανοήσει τις παγίδες και τα εμπόδια που ελλοχεύουν συνεχώς δίπλα μας, στη καθημερινότητά μας. Ζούσε σε ένα ασφυκτικό κλοιό παρακολούθησης και απόλυτου ελέγχου της ατομικής -προσωπικής της ζωής, με όλα αυτά τα παράδοξα της ψηφιακής τεχνολογίας που έχουν εισβάλει στη ζωή μας. Οι παράδοξες αυτές συνθήκες ανεπίτρεπτου ελέγχου, στην πραγματικότητα στερούσαν από την Καρολάιν το ζωοφόρο οξυγόνο της ζωής της. Όμως και το λίγο αυτό οξυγόνο που της επέτρεπε να αναπνέει και να ζει, ο αποτρόπαιος σύντροφός της, της το στέρησε.
Η αναπνοή της Καρολάιν σταμάτησε σε δευτερόλεπτα και μαζί με αυτήν, η γλυκιά της μορφή βυθίστηκε στην ανυπαρξία.
