Την παρακάτω επιστολή σε σχέση με την επικινδυνότητα που διατρέχουν οι λουόμενοι από πλοίο που αποπλέει και καταπλέει στο Ρέθυμνο λάβαμε από τον συμπολίτη Στέλιο Χουρδάκη. Στην επιστολή αναφέρεται:
«Έχω μεγαλώσει στο Ρέθυμνο. Στη θάλασσα του κολυμπώ από μικρό παιδί και τώρα πηγαίνω με τα δικά μου παιδιά. Η παραλία γίνεται όλο και πιο όμορφη και μαζεύει εκτός από τουρίστες και πολλούς ντόπιους. Ειδικά όσοι ασχολούμαστε με τον τουρισμό και άρα δεν έχουμε τη δυνατότητα να λείψουμε αυτή την περίοδο από το Ρέθυμνο βρίσκουμε διέξοδο για λίγη ώρα ξεκούρασης. Μαζί με τους τουρίστες, παιδιά, γονείς και ηλικιωμένοι απολαμβάνουν τον φυσικό πλούτο του τόπου μας.
Ενημερωνόμαστε για την κλιματική κρίση και τις συνέπειες της, ποτέ όμως δεν περίμενα ότι θα αντιμετωπίζαμε κανονικό τσουνάμι στην παραλία του Ρεθύμνου. Το τραγικό είναι ότι δεν οφείλεται σε φυσικά αίτια αλλά σε λάθος χειρισμούς και μάλιστα πως, από ότι φαίνεται, η περιπέτειά μας θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί.
Η μητέρα μου μαζί με την αδερφή της και ευτυχώς από καλή μας τύχη όχι τα εγγόνια της, έκαναν μπάνιο το περασμένο Σάββατο 17 Αυγούστου το απόγευμα, περίπου στη μέση της παραλίας (στο ύψος του ξενοδοχείου «Ατλαντίς»). Αντιλήφθησαν το πλοίο να έρχεται στο Ρέθυμνο από έναν ελαφρύ κυματισμό σε μια κατά τα άλλα ήρεμη θάλασσα. Το συζήτησαν και είχαν στον νου τους μόλις δουν το πλοίο να φεύγει να βγουν στη στεριά, μια πρακτική που έχουν αναπτύξει ειδικά όταν έχουν μαζί τα παιδιά και αναχωρεί το πλοίο, ώστε να αποφύγουν το κύμα που δημιουργείται. Όπως ξεκίνησαν να βγουν σιγά-σιγά ξαφνικά η θάλασσα υποχώρησε κάτω από τα πόδια τους τραβώντας τες προς τα μέσα. Σε δευτερόλεπτα δυο τρία τεράστια κύματα τις παρέσυραν και άρχισαν να τις χτυπούν στα βότσαλα. Στις φωνές τους για βοήθεια έσπευσαν δυο νεαροί που περπατούσαν στην ακροθαλασσιά και με δυσκολία κατάφεραν να τις βγάλουν στη στεριά.
Τους ευχαριστώ από την καρδιά μου, όπως και τους εργαζόμενους από το ξενοδοχείο «Ατλαντίς» που έσπευσαν να προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες στις δύο γυναίκες. Η θεία μου χτύπησε στην πλάτη και υπέστη σοκ, όμως η μητέρα μου έσκισε το γόνατό της και ακόμα σήμερα Παρασκευή 23 Αυγούστου νοσηλεύεται στο νοσοκομείο.
Όσο συζητάμε την περιπέτεια μας τόσο μαθαίνουμε ιστορίες για ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε παρόμοιες περιπτώσεις και μάλιστα που όχι σπάνια χρειάστηκε η παρέμβαση των ναυαγοσωστών, προκειμένου να μην θρηνήσουμε θύματα.
Αναρωτιέμαι μήπως το τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε για το τουρισμό γίνει πολύ μεγάλο. Άραγε, προκειμένου να μην αναπτύξει γρήγορα ταχύτητα το πλοίο ή να μην αλλάξει ρότα, ώστε να αποφεύγονται παρόμοιες καταστάσεις, αξίζει αναρωτιέμαι η υγεία ή ακόμα και η ζωή κάποιου;
Από ότι έχω καταλάβει τέτοιος έντονος κυματισμός δεν γίνεται πρώτη φορά που φεύγει το πλοίο. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που οι συνέπειες από τον απόπλου του είναι τουλάχιστον επικίνδυνες και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και τραγικές».
