Σύντομο ταξίδι στην πρωτεύουσα στάθηκε η αφορμή για σκέψεις αλλά και μικρές – μεγάλες εμπειρίες… Ένας απέραντος Αττικός ουρανός, ζέστη πολλή και η ζωή καλά κρατεί μες τους αέναους ρυθμούς της παλαιάς αρχόντισσας, που ακόμη επιμένει να σαγηνεύει και να εγκλωβίζει μέσα στην ενέργειά της τον οποιοδήποτε υποψιασμένο ή ανυποψίαστο επισκέπτη.
Εικόνες που αλληλοσυγκρούονται και αλληλοαναιρούνται… Ενέργειες λεπτοφυείς αλλά και παχύρευστες. Ταχύτητες που σε ζαλίζουν, ιδιαίτερα αν έχεις συνηθίσει σε εντελώς αλλιώτικους ρυθμούς. Δρόμοι που ελίσσονται διχοτομώντας και περιφέροντας την απίστευτη ιστορία ενός υπέροχα μαγικού τόπου.
Αρμονίες και δυσαρμονίες γεμίζουν με εντυπώσεις ακόμη και την πιο αδιάφορη ματιά. Ισορροπίες και ανισορροπίες παλεύουν να κλέψουν το βλέμμα… Σωρός τα σκουπίδια και ο τενεκές ξέχειλος φτάνει μέχρι τη μέση του καλλωπιστικού δενδρυλλίου που αδιαφορώντας για τη συσσωρευμένη μπόχα τεντώνει το κορμάκι του όσο γίνεται υψηλότερα, προκειμένου να προσφέρει την κατάλευκη ανθοφορία του, στο σοκαρισμένο επισκέπτη. Μια κυρία σταματάει και με έκδηλο θαυμασμό απολαμβάνει την ομορφιά ετούτη, μη δίνοντας την παραμικρή σημασία στα διασκορπισμένα τριγύρω σκουπίδια… Τελικά αυτή η κρίση μας μαθαίνει πράγματα, μας γεμίζει σοφία… Μας υποχρεώνει να ωριμάσουμε θέλουμε δε θέλουμε… Μας μαθαίνει να εστιάζουμε στα μικρά, τα όμορφα και τα ουσιαστικά πράγματα της ζωής. Να μην τα προσπερνάμε όπως κάναμε παλαιότερα και να τα απαξιώνουμε, αλλά να δημιουργούμε ομορφιές από το τίποτα και να εκτιμάμε την πραγματική αξία της ζωής.
Λίγο πιο κάτω, ένας γενειοφόρος άστεγος γεράκος, έχει γύρει σ’ ένα πέτρινο παγκάκι. Ο μισοτελειωμένος καφές στο πλαστικό ποτήρι στο πλάι, φαίνεται πως του έχει ήδη προσφέρει την απαραίτητη δόση καφεΐνης… Μονολογεί ζωηρά κάνοντας κινήσεις και μάλιστα φαίνεται ότι διαφωνεί με τον ίδιο τον εαυτό του… Μεγάλη υπόθεση να συζητάς και να διαφωνείς μόνος σου… μπορεί να προκύψουν ακόμη και θησαυροί μέσα από τέτοιου είδους διαφωνίες.
Αναμονή στο μετρό… κι εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να ευγνωμονεί για το ανθρώπινο αυτό δημιούργημα που έχει διευκολύνει τόσες ζωές που πηγαινοέρχονται καθημερινά, διανύοντας με ευκολία μακρινές αποστάσεις… Μόνο που κι εδώ η δυσαρμονία είναι έκδηλη… Μάτια σβησμένα, διαθέσεις καταθλιπτικές, ύπνος στο πόδι και κάποια πρεζάκια παραπαίουν στο απέναντι κάθισμα με εκείνο το κενό όλο απορία αλλά και μακαριότητα βλέμμα. Κούραση που δεν μπορεί να κρυφτεί αλλά και ένδεια που κυκλοφορεί ανάμεσα στους επιβάτες, ζητιανεύοντας λίγα λεπτά από τον χρόνο και το πορτοφόλι τους. Οι συρμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο με ιλιγγιώδεις ταχύτητες εμφανίζοντας αλλά και εξαφανίζοντας κινηματογραφικά θαρρείς, τα κεφάλια των επιβατών που χωρίς να το θέλουν γίνονται ηθοποιοί των πιο καθημερινών ρόλων, εκείνων της ζωής τους.
Αθήνα του φωτός και της ιστορίας. Ακρόπολις! Μνήμες βαριές, σημείο αναφοράς για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Παγκόσμιο πολιτισμικό κι αρχιτεκτονικό μνημείο. Αυτή η αθάνατη κληρονομιά μας που γύρω της αναπτύχτηκαν και μεταλαμπαδεύτηκαν εις το απόγειό τους όλων των ειδών οι τέχνες και οι επιστήμες. Σύμβολο ακμής του Ελληνικού πολιτισμού μας, δε μπορεί παρά να σε κάνει να δακρύζεις αντικρίζοντας και συνειδητοποιώντας την εκ διαμέτρου αντίθετη πορεία των ημερών μας… Σε κάθε επίσκεψη η συγκίνηση έρχεται αβίαστα… και κάθε φορά πιο έντονη. Είναι τόσο έκδηλη η εξάπλωση της ενέργειας αυτής στο χώρο που δεν μπορείς παρά να επηρεαστείς. Μάλιστα αν είσαι κάπως πιο ευαισθητοποιημένος και έτοιμος για μια τέτοια επίσκεψη ίσως και να δυσκολευτεί η αναπνοή σου… παρόλο που τη βιώνεις τόσο απαλή την ενέργεια γύρω, παράλληλα εκπέμπει μια απίστευτη δυναμική.
Και όταν επιτέλους κατάφερα να ξεκολλήσω τα βήματά μου από τον ιερό λόφο, κατηφορίζοντας απόλαυσα τη φθινοπωρινή βροχούλα που έμοιαζε πραγματική ευλογία έπειτα από ένα τέτοιο περίπατο. Δεν βιάστηκα να χωθώ κάτω από κάποιο υπόστεγο, αφού απλά ένιωσα ευλογημένη που για άλλη μια φορά οι συνθήκες με ευνόησαν, προκειμένου να βιώσω και πάλι την αξέχαστη και ιερή αυτή εμπειρία.
Τελικά, όσο πιο έτοιμοι, πιο ανοικτοί και πιο συνειδητοποιημένοι είμαστε, βιώνουμε διαφορετικά τις εμπειρίες μας. Αγαπημένη μου Ελλάδα… τι κι αν μας πληγώνεις, τι κι αν σε πληγώνουμε. Βρίσκεσαι μέσα στο κάθε μας κύτταρο. Κυλάς μέσα στο αίμα μας και όλη αυτή η μνήμη έχει ανεξίτηλα καταγραφεί μέσα μας… Δε μπορεί. Κάποια στιγμή θα ανατείλει και πάλι το μεγαλείο σου… Ο σπόρος σου θα ανθίσει και Το Φως σου θα ξεχυθεί για να φωτίσει και πάλι κάθε γωνιά του πλανήτη μας… Γένοιτο!
