Στις τελευταίες ευρωεκλογές συνέβη ένα αδόκητο, όσο και εντυπωσιακό γεγονός. Ότι απηλάγημεν από τα προσωποπαγή κόμματα, όπως είναι εκείνα, τα οποία συνδέονται με το ακουστό όνομα του αρχηγού τους και στηρίζονται στο αναμφισβήτητο κύρος του.
Τι σημαίνει π.χ. Τρικουπικός και Δεληγιαννικός; Βενιζελικός και Κωνσταντινικός; Πλαστηρικός και Παπαγικός; Καραμανλικός και Παπανδρεικός; Σημαίνει σαφώς και ευγλώττως μιαν προσωπολατρείαν περιελθούσαν επιτέλους σήμερα εις την σφαίραν την παλαιοντολογίας. Σήμερα αν εξαιρέσουμε δύο ή τρεις ιδιόρρυθμους γραφικούς αρχηγούς και αρχηγίσκους κομμάτων, έχοντας ως τίτλους τα ονόματά τους τα ευρισκόμενα μέσα στο πακέτο των 39 ψηφοδελτίων, που μας δόθηκε μπροστά στην κάλπη, όλα τα κόμματα «βαπτίστηκαν» με ωραία, εύηχα και συμβολικά ονόματα. Προς επίρρωσιν επισημαίνουμε ενδεικτικώς μερικά από αυτά: π.χ. «Ουράνιο Τόξο», «Κόμμα Πειρατών», «Ελπίδα Πολιτείας», «Έξοδος από το τούνελ», «Παναθηναϊκό Κίνημα», «Κόμμα Κυνηγών», «Ποτάμι» και άλλα. Όπως θα μπορούσε γιατί όχι να ιδρυθεί και ένα κόμμα «Χαμάμι» ένα άλλο «Καλάμι» κ.λπ., κ.λπ.
Επομένως ο καθένας από εμάς, τους κοινούς θνητούς, αν το επιθυμούσε, δεν θα του ήταν καθόλου δύσκολο, να ιδρύσει ένα κόμμα της αρέσκειας του, αρκεί να εύρισκε ένα όνομα με νόημα, με σημασία μεταφορική, αλληγορική, με ακαταμάχητη έλξη. Να είναι όνομα τρανταχτό ακόμα και ελκυστικό.
Αριθμούνται ήδη σε δεκάδες τα νεοφανή κόμματα, των οποίων ο αρχηγός αντί να προβάλλει το όνομά του και να θαυμάζεται από τους οπαδούς, προτιμά να θαυμάζει ο ίδιος τον εαυτό του, με ναρκισσισμό και αυταρέσκεια. Σήμερα ο κάθε αθλητικός, είτε επαγγελματικός, είτε ερασιτεχνικός, είτε ψυχαγωγικός, είτε μουσικός, ιππικός, περιηγητικός κ.λπ. όμιλος κάθε συντεχνιακή παρέα, συντροφιά, σύλλογος, σωματείο για την επίτευξη κοινών στόχων, δεν είναι δύσκολο, να ιδρύσει κόμμα.
Στις προσεχείς εκλογές, αν μάλιστα γίνουν με αναλογικό, θα ‘χουμε ανέλπιστες εκπλήξεις. Δεν είναι απίθανη η παρουσία και εμφάνιση επί σκηνής εκατοντάδων κομμάτων με τίτλους ιδιόρρυθμους ακόμα και εκκεντρικούς. Ήδη κυοφορείται η ίδρυση δύο κομμάτων αντιθέτων συμφερόντων. Αφ’ ενός του κόμματος ιδιοκτητών και αφετέρου εκείνο των ενοικιαστών. Αλλά υπάρχουν και άλλες πολυπληθείς… «συνιστώσες» που έχουν να διεκδικήσουν τα δικά τους, ίδια συμφέροντα και τους δικούς τους κοινούς στόχους.
Δεν αποκλείεται π.χ. να φανεί κόμμα οικιακών βοηθών, κόμμα καθαριστριών, κόμμα εκκενωτών βόθρων και κόμμα νεκροθαφτών, αλλά γιατί όχι και κόμμα χαρτοπαικτών, κόμμα αεριτζήδων, κόμμα τζαμπατζήδων κ.λπ., κ.λπ.
«Εις ποίον κόμμα ανήκετε κύριε Σαρδελόπουλε;» «εις κανένα εφ’ όσον κανένα, από τα μέχρι τούδε υπάρχοντα, δεν εκφράζουν έναν καλλιεργημένον άνθρωπον. Έχω υπ’ όψιν μου να ιδρύσω το κόμμα της διανοίας».
Επειδή η ίδρυση ενός κόμματος δεν απέχει πολύ από αλόγιστην εγωπάθεια και μεγαλομανία, η δε κομματικομανία, παίρνει κάποτε τις απρόβλεπτες διαστάσεις, ενός «παραληρήματος» του ιδρυτή, όπως εκείνου του αλήστου μνήμης αθηναίου Δελαπατρίδη, δεν αποκλείεται να ιδρυθεί στο μέλλον και κόμμα αντίθετο εκείνου της διανοίας, όπως το κόμμα της παρανοίας, είτε των παραισθήσεων.
Le parti de delir όπως λένε οι Γάλλοι.
