Κουβέντες με τον Μανώλη

Ήρθε πρόσφατα η κυρία Μέρκελ καγκελάριος (πρωθυπουργός) της Γερμανίας. Πολλοί είπαν, ότι το έκανε για να υποστηρίξει, τον πολιτικά όμοιό της κ. Σαμαρά. Μήπως και για να σπείρει φόβο και αμφιβολία, ως εκπρόσωπος μιας αποκρουστικής Γερμανικής Ευρώπης, σε όσους διαλέγουν ή θα ήθελαν να διαλέξουν έναν άλλο πολιτικό δρόμο;

 

Ένοιωσα, ότι οι τωρινές ευρωεκλογές έχουν μεγάλη σημασία για μας τους Έλληνες, αφού έχουν για εκείνη. Δεν είναι η συμμετοχή στο ευρωκοινοβούλιο, αυτό που τις χαρακτηρίζει, αλλά η δυνατότητα να σπάσουμε τα πολιτικά δεσμά της μνημονιακής πολιτικής και να πάμε σε μια συντεταγμένη πορεία εθνικής και κοινωνικής ανόρθωσης.

 

Ο Μανώλης με τον οποίο κουβεντιάζω (και δεν συμφωνεί με τις πολιτικές μου σκέψεις συχνά) είπε ότι τώρα που μπήκε το νερό στο αυλάκι δεν γίνεται να το σταματήσεις και επιπλέον μάλλον νοσταλγώ τις παλιές καλές μέρες της σπατάλης. Το νερό είναι το «πλεόνασμα» και η έξοδος στις αγορές; τον ρώτησα. Με το δημόσιο χρέος πολλά δισεκατομμύρια παραπάνω από το 2010 (175% του ΑΕΠ έναντι 120%) τι περίσσευμα είναι αυτό; Αν το κράτος σταματάει να πληρώνει για ένα διάστημα δεν είναι αναμενόμενο να εμφανίσει πιο πολλά τα έσοδα; Αφού έχει πλεόνασμα γιατί δανείζεται και πανηγυρίζει όλη η συγκυβέρνηση; Την επιτυχία την καταφέρνει λίγο καιρό πριν τις τριπλές εκλογές και μάλιστα την πιστοποιεί μοιράζοντας πεντακοσάρικα ευρώ;

 

Μεγάλη σημασία νοιώθω να έχουν οι εκλογές Μανώλη και τα προηγούμενα είναι το δίχτυ για να πιαστούν μερικοί.

 

Ακόμα και αν είναι έτσι, μου απάντησε, το ξεχαρβάλωμα περιορίζεται και δεν βλέπω άλλη πρόταση. Το είπε και ο Στουρνάρας, το μνημόνιο είναι το μόνο σχέδιο που έχουμε. Ένα σχέδιο με τρεις στους δέκα άνεργους,  με έξι στους δέκα άνεργους νέους, με τεσσεράμισι χιλιάδες αυτοκτονίες, με φτωχούς στα όρια της επιβίωσης; τον ρώτησα. Που είναι οι παραγωγικές επενδύσεις που θα φέρουν θέσεις εργασίας και θα βελτιώσουν τη θέση μας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; συνέχισα. Οι «δικοί σου» που θα βρουν λεφτά για να τα αλλάξουν αυτά; φώναξε.

 

Μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν προς το καλύτερο αν διαπραγματευθούμε τη μείωση του χρέους που είναι ολοένα και πιο δυσβάσταχτο και κοστίζει τεράστια ποσά τόκων. Αν ζητήσουμε ρήτρα ανάπτυξης για την εξυπηρέτησή του, αν φορολογηθεί ο ασύδοτος πλούτος, αν κάνουμε τότε παραγωγική ανασυγκρότηση με χρηματοδότηση από τράπεζες σε δημόσιο έλεγχο, αφού τη διάσωσή τους την έχει κάνει το κράτος με τα χρήματα ή τα δανεικά των φορολογουμένων. Όποιος βάζει το χρήμα πρέπει να έχει το κλειδί τους, του είπα. Πολύ εύκολα τα παρουσιάζεις, αντέτεινε.

 

Ίσα-ίσα τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και χρειάζονται πολλούς με μεγάλη συμμετοχή και θάρρος. Μια κοινωνία διχασμένη όπως η τωρινή, όπου ομάδες εργαζόμενων ρίχνουν το αποκλειστικό φταίξιμο για τη τωρινή παρακμή, σε άλλες κοινωνικές ομάδες και στέκονται στη διεφθαρμένη μορφή της πολιτικής εξουσίας, ξεχνώντας το περιεχόμενό της, δεν μπορούν να υπηρετήσουν την ανάταση της. Όμως γίνεται να λες ναι σε κάθε αίτημα, για να τους έχεις μαζί σου κανακεύοντας τις κακές συνήθειες, αγρίεψε. Όχι δεν γίνεται, αλλά βλέπω ήδη μια σημαντική αλλαγή στο συνδικαλισμό, του είπα. Οι εργαζόμενοι γυρίζουν την πλάτη στο συντεχνιασμό και δεν δίνουν σημασία, στους σχεδιασμούς των κρατικοκομματικών συνδικαλιστών, που σκοπό έχουν τη διαιώνισή τους. Είναι η αποχή, το οδυνηρό σύμπτωμα πριν ξεκινήσουν οι προσπάθειες για δημιουργία στη έκφραση των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας.

 

Οι συσχετισμοί στην Ευρώπη; ρώτησε. Πάντα υπάρχουν δυνατότητες συμμαχιών με εκμετάλλευση των αντιθέσεων των αντιπάλων. Με συμπόρευση όσων συμφωνούν σε ένα στόχο αλλά δεν ξεκινούν από την ίδια ιδεολογική αφετηρία. Μην ξεχνάς ότι ένα μαύρο φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη…

 

Φέρε δυο τσικουδιές, παράγγειλε. Τσουγκρίσαμε. Φεύγω για το χωριό εδά, μου είπε.