Του Θεάτρου τα μάγια…
Της ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΚΟΥΓΙΤΑΚΗ
Στον απόηχο της θεατρικής μας παρουσίασης από την Ομάδα Θεάτρου του σκηνοθέτη και ηθοποιού Απόστολου Κουγιτάκη, το περασμένο Σάββατο στο Σπίτι του Πολιτισμού, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω δημοσίως όλους όσους μας τίμησαν με την παρουσία τους αλλά και όσους μας στήριξαν ηθικά ή πρακτικά σε μια ακόμη προσπάθειά μας, που σκοπό έχει αφενός μεν να δώσει την ευκαιρία σε εμάς τους ερασιτέχνες-ηθοποιούς να δείξουμε ένα μικρό δείγμα της εξέλιξής μας και αφετέρου να προσφέρουμε στο Σύλλογο «Αγάπη» της πόλης μας την όποια μικρή-μεγάλη συνεισφορά μας, στο σπουδαίο έργο που επιτελεί σε άτομα με ειδικές δεξιότητες.
Ο καιρός περνούσε, η ημέρα της παρουσίασης πλησίαζε και εμείς οι «μαθητές» βιώναμε τη γνωστή αγωνία της προετοιμασίας. Οι περισσότεροι από εμάς είναι εργαζόμενοι με διάφορες υποχρεώσεις. Έτσι οι δυσκολίες στα ραντεβού μας, η σωματική κόπωση αλλά και η ένταση στις όποιες πρόβες μας, υπήρξαν αναπόφευκτες. Όμως σε αυτή τη ζωή, όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί πλέον, τίποτα δε χαρίζεται και όλα κατακτώνται μέσα από σκληρή προσπάθεια συνήθως, κόπο και αρκετή υπομονή. Ευτυχώς το ακαριαίο χιούμορ και οι «δηλητηριώδεις» ατάκες του σκηνοθέτη μας αλάφρυναν την όποια βαριά ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν οι συνεχόμενες πρόβες ή όταν η απόδοσή μας δεν ήταν η αναμενόμενη.
Η καλή διάθεση, η υπομονή αλλά και το χιούμορ των περισσότερων «μαθητών», επιστρατεύτηκαν έως και την ημέρα της Γενικής Πρόβας, όπου κατά ένα περίεργο τρόπο (κατά κοινή ομολογία και μεγάλων θιάσων) τίποτα δεν πάει έτσι όπως θα ήθελες. όμως, αυτό θεωρείται δείγμα καλού «οιωνού» για την ημέρα της παράστασης, όπου κατά ένα επίσης μαγικό τρόπο όλα μπαίνουν στη θέση τους την ώρα που πρέπει, παρά τις όποιες δυσκολίες και εμπόδια που σχεδόν πάντοτε παρουσιάζονται.
Η αίθουσα δόθηκε στη διάθεση της ομάδας την τελευταία ημέρα της παράστασης. Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω το Δήμο Ρεθύμνης για την ευγενική του παραχώρηση, καθώς και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ρεθύμνης για την αμέριστη συμπαράστασή του. Δυστυχώς δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού οι όποιες κατάλληλες σχετικά αίθουσες που διαθέτει έως σήμερα η πόλη μας είναι λιγοστές και πολυχρηστικές.
Έτσι η αγωνία κορυφώθηκε πάλι, όταν έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες να στηθούν τα σκηνικά, να φροντίσουν οι αρμόδιοι για τον ήχο και τον φωτισμό σε συνεργασία πάντα με τον σκηνοθέτη μας αλλά και κάθε ένα από εμάς χωριστά, ώστε να μη ξεφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια που θα μπορούσε να χαλάσει το σύνολο, και τέλος να γίνει η τελική τεχνική πρόβα όπου εκτός από την αγωνία της δικής σου θεατρικής παρουσίασης, θα πρέπει να θυμάσαι και ένα σωρό άλλες πρακτικές λεπτομέρειες τις τελευταίας στιγμής.
Όμως η κοινή αυτή αγωνία, κατά ένα μαγικό τρόπο, μετασχηματίζεται αλχημικά, στο ένα και μοναδικό καμαρίνι μας, σε αγκαλιές στήριξης, λόγια ενθάρρυνσης, λίγο φαγοπότι αλλά και κάποια δάκρυα χαράς, αφενός μεν που κατορθώσαμε να φθάσουμε ως εδώ χωρίς να πισωγυρίσουμε αλλά «υπερβαίνοντας εαυτούς», αφετέρου δε που ολοκληρώθηκε και αυτός ο κύκλος μάθησης, από τον αρκετά απαιτητικό αλλά ομολογουμένως δίκαιο δάσκαλό μας.
Ο πήχης πάντοτε τοποθετείται πολύ ψηλά, ώστε να καταφέρουμε να δώσουμε το καλύτερο δυνατό τη δεδομένη αυτή στιγμή της εξέλιξής μας.
…Σ’ ευχαριστούμε από καρδιάς δάσκαλε που μας «πιέζεις» με τον τρόπο σου έτσι ώστε να προχωρήσουμε ένα ακόμα βήμα παρακάτω, να κατακτήσουμε ένα μικρό λοφίσκο ακόμα…
…Σ ευχαριστούμε για το αστείρευτο χιούμορ σου και για το όμορφο κλίμα αλληλοϋποστήριξης που μας εμπνέεις να έχουμε σαν ομάδα όχι μόνο τις ώρες που «ποιούμε θέατρο», αλλά και τις υπόλοιπες στην κοινωνική μας ζωή.
Τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική απλώνεται στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα και εμείς καλούμαστε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, πρώτα για εμάς τους ίδιους, και έπειτα για τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και για όσους εκεί έξω μας τίμησαν με την παρουσία τους.
Ώρα εξόδου… τα ψέματα τελείωσαν. Βαθιές ανάσες, έντονα καρδιοχτύπια, μικρές προσευχές δύναμης και όλοι εκεί, όρθιοι σε ετοιμότητα, δίνουμε τις τελευταίες ανταλλαγές θετικής ενέργειας, στήριξης και ενθάρρυνσης και «βουτάμε» στη σκηνή.
…«Ηθοποιός σημαίνει Φως….» σημαίνει βουτιά στον εαυτό σου. Σημαίνει να παλεύεις με τα δικά του φαντάσματα …τις δικές του σκιές ή σκοτάδια αλλά και τα θηρία …ενίοτε. Και κάθε φορά να πηγαίνεις ένα βήμα παρακάτω… Είναι αρκετό …Σιγά σιγά έρχεται η εξέλιξη. Με ένα αργό και μαγικό τρόπο… Αρκεί να το έχεις προαποφασίσει και να το θέλεις πολύ.
…Τα πρώτα χειροκροτήματα «πέφτουν» καταλαγιάζει το έντονο καρδιοχτύπι και εσύ ξεδιπλώνεις ό,τι καλύτερο έχεις να προσφέρεις στον ίδιο σου τον εαυτό, αφού Όλοι Είμαστε Ένα ενεργειακά και όλα ξαναγυρίζουν πίσω σε εμάς… Ό,τι, μα ό,τι στέλνουμε απέναντι…
…Οσο για τα Ομαδικά κομμάτια της παρουσίασης η ικανοποίηση είναι επίσης τεράστια όταν βλέπεις να συντονίζονται τόσα άτομα και να γίνονται ένα… μία γροθιά, ένας άνθρωπος με κοινό στόχο, κοινές αγωνίες, κοινό όραμα.
Σας ευχαριστώ όλους αγαπημένη ομάδα. Σας ευχαριστώ για τις ατέλειωτες ώρες αλληλοϋποστήριξης είτε επάνω είτε κάτω από τη σκηνή. Για τις μικρές-μεγάλες κινήσεις προσφοράς που δίδονταν σε κάθε σπίτι κατάλληλο για πρόβα, όταν ο χώρος μας δεν ήταν διαθέσιμος και εμείς έπρεπε να κάνουμε πρόβα.
Θα μου λείψει όλο αυτό. Είμαι σίγουρη ότι και σε εσάς έχει ήδη λείψει. Το έδειχναν άλλωστε οι εκφράσεις σας, η δύναμη της αγκαλιάς σας, τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια σας…
Ποιος ξέρει μέχρι τον Οκτώβρη ποιοι θα μπορέσουν από εμάς να παραμείνουν. Ποιος αλήθεια ξέρει τι μπορεί να γίνει μέχρι τον Οκτώβρη…
Ναι, όλο αυτό το Θεατρικό Παιχνίδι είναι μια ψυχοθεραπεία. Μια ανάσα ψυχής που βγαίνει μέσα από δάκρυα αλλά περισσότερο μέσα από χαρά, γέλια και ατέλειωτες στιγμές παιγνιδιού. Είναι η ίδια η ζωή έχω ξαναπεί. Μέσα σε τρεις ώρες μαθήματος, ξεδιπλώνονται όλα τα συναισθήματα και η κάθαρση έρχεται…
Ναι, δίνεις στο θέατρο πολλά …αλλά αυτά που κερδίζεις επιστρέφουν στο πολλαπλάσιο πίσω σε εσένα.
Τελευταία Υπόκλιση!!
Τελευταίο Χειροκρότημα!!
…και η Μαγεία απλώνεται γλυκιά σαν μέθη… χωρίς ίχνος αλκοόλ. Ενέργεια που τρέχει από τη σκηνή στον κόσμο και από τον κόσμο στη σκηνή. Γλυκιά κόπωση, ιδρώτας αλλά και τόσο πολλές αγκαλιές… τόσα όμορφα λόγια στήριξης και ενθουσιασμού από γνωστούς και αγνώστους. Ανθρώπους που έφυγαν «γεμάτοι» και περισσότερο «λυτρωμένοι» από πριν….. Αξία Ανεκτίμητη!!!
«… Του Θεάτρου τα μάγια λοιπόν
Μυστικά μα και Άγια……»
Και τώρα: «Μετά τι Νίκη Τι;»
Ραντεβού τον Οκτώβρη…