Ο θλιβερός ξεπεσμός κι η ασύλληπτη κατάντια, στην οποία έχει περιέλθει κατά τα τελευταία χρόνια η πολιτική ζωή της Ελλάδας, μ’ έχουν αηδιάσει τόσο πολύ, όπως άλλωστε και το μέγιστο μέρος του λαού μας, (πρβλ. ποσοστά αποχής κατά τις εκλογές), ώστε αποφεύγω, όχι μόνο να ασχολούμαι, αλλ’ ούτε καν να σκέπτομαι το πολιτικό γίγνεσθαι της πολύπαθης και δύστυχης χώρας μας. Κυριολεκτικά αγχώνομαι κι, ώρες-ώρες, πανικοβάλλομαι από το «επί θύραις» και με βεβαιότητα διαγραφόμενο ζοφερότατο μέλλον της Πατρίδας μας και των επερχόμενων γενεών της. Ένα μέλλον σκοτεινό και απαισιόδοξο, που προδιέγραψε, με εγκληματικές συμπεριφορές, συρφετός ολόκληρος αδίσταχτων δημαγωγών, απάτριδων, ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών αρχόντων, μετά των συνήθων παρατρεχάμενων παρασιτικών λαμογίων της «μεγάλης μπάζας» και της λεγόμενης «αρπαχτής», αλλά και μεγίστης μερίδας δημαγωγούμενων αφελών ή και ψυχρών οπορτουνιστών ανθρωπακίων της αρχόμενης (κυβερνώμενης) ευρύτερης λαϊκής μάζας…
Με συνέπεια να αισθάνεται σήμερα κάθε συνειδητός έλληνας πατριώτης ότι βιώνει τον αγωνιώδη επιθανάτιο ρόγχο των «τελευταίων ημερών μιας σύγχρονης Πομπηίας», που λέγεται, δυστυχώς, Ελλάδα!. Ότι πελαγοδρομεί μουδιασμένος μέσα στην παγερότητα ενός ημιθανούς και κλαυθμηρίζοντος λυκόφωτος του ελληνισμού! Και με αποκορύφωμα αυτής της φοβερής τραγωδίας, το γεγονός ότι δεν το έχουν, δυστυχώς. συνειδητοποιήσει αυτό όλοι οι έλληνες! Απέραντη, λοιπόν, αηδία και οργή αισθάνομαι κι εγώ, ως απλός πολίτης και έλληνας πατριώτης, γι’ αυτό το ελεεινό κατάντημα της ελληνικής πολιτικής λειτουργίας, στο σύνολό της, και τα εγκληματικά, κατά του Έθνους, αποτελέσματα των πράξεών της..Και, ως εκ τούτου, τείνω να απέχω και να μην ασχολούμαι, κατά τα τελευταία χρόνια, με την κόπρο της πολιτικής, όπως την κατάντησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας…
Κάποιες φορές, όμως, υπερβαίνω αυτή την αποστροφή μου, επειδή με προβληματίζει πάντα η γνώμη του Περικλή, κατά την οποία ο πολίτης οφείλει να ασχολείται με τα πολιτικά, μια και η πολιτική λειτουργία είναι αυτή, που ρυθμίζει τη ζωή του. Φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να χαρακτηρίζει τον μη ασχολούμενο με τα πολιτικά, όχι φιλήσυχο, αλλά, κυριολεκτικά, «άχρηστο» πολίτη: «Τον μηδέν των δε (των πολιτικών) μετέχοντα, ουκ απράγμονα (=φιλήσυχο) αλλ’ αχρείον (=άχρηστον) νομίζομεν (=θεωρούμε)».. (Θουκυδ. «Περικλέους επιτάφ.» 2. 40).
Γι’ αυτό και, τώρα, με την ευκαιρία των εσωκομματικών εκλογών της Ν.Δ. για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της, έκρινα σκόπιμο να καταθέσω κι εγώ, δι’ ολίγων, τη γνώμη μου για ένα από τους υποψήφιούς της, μια και ο μέχρι τούδε λόγος μου υπήρξε στο έπακρο καταγγελτικός για την ποιότητα των πολιτικών μας αρχόντων. Θα πρέπει όμως, εκ προοιμίου, να διευκρινίσω ότι, η εκ μέρους μου θετική γνώμη, που θα διατυπώσω πιο κάτω γι’ αυτόν, και συγκεκριμένα για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, δε μαρτυρεί, σε καμία περίπτωση, απαξιωτική τοποθέτησή μου, έναντι των ετέρων συνυποψηφίων του. Κι ούτε μπορεί να προδικάσει εκ του ασφαλούς και την ανεπιφύλακτη πίστη μου για την καταλληλότητά του, ως πολιτικού αρχηγού. Αυτό θα αποδειχθεί, στην περίπτωση εκλογής του, από τον τρόπο άσκησης των αρχηγικών του καθηκόντων, καθότι η αλήθεια του ρητού, κατά το οποίο «αρχή άνδρα δείκνυσι», παραμένει αναμφισβήτητη. Όμως, από τον μέχρι τούδε πολιτικό ‘‘βίο και πολιτεία του’’ και τις γενικές συμπεριφορές του ως ανθρώπου και ως πολιτικού, μπορούν να του πιστωθούν ορισμένα πολύ θετικά χαραχτηριστικά, τα οποία, μπορεί βέβαια να μην του δίνουν τις διαστάσεις ‘’ πολιτικού αστέρα’’, όμως είναι ικανά να στοιχειοθετήσουν μια αρκετά ικανοποιητική, αν όχι σχεδόν άρτια συγκροτημένη, πολιτική προσωπικότητα, ευρισκομένη εμφανώς πιο πάνω από τη στάθμη του επιπέδου των σύγχρονων πολιτικών μας.
Κατ’ αρχάς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τα μέχρι τούδε στοιχεία, φαίνεται να διαθέτει αναμφισβήτητη εντιμότητα! Δεν είναι λαϊκιστής και δημαγωγός, και, κατά τούτο τουλάχιστον, δεν υπάρχει κίνδυνος να βλάψει τον τόπο. Είναι απόλυτα ρεαλιστής και διαθέτει εμφανώς ανεπτυγμένο δείκτη υγιούς ευφυΐας, με θαυμαστή αντιληπτική ικανότητα των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων της Ελλάδας, αλλά και την ικανότητα να δίνει τις ενδεδειγμένες και γρήγορες λύσεις εις αυτά, πράγμα το οποίο αποτελεί την πεμπτουσία των προσόντων ενός ικανού πολιτικού. Και μάλιστα πολιτικού Αρχηγού.
Διακρίνεται επίσης για την ορθότητα των πολιτικών του θέσεων, έχει μεστό και κόσμιο πολιτικό λόγο και είναι αρκετά μετριοπαθής στις τοποθετήσεις του, αποφεύγοντας οξύτητες στις συνήθεις πολιτικές αντιπαλότητες. Η όλη, εξάλλου, πολιτική βιοθεωρία του παρέχει εγγυήσεις ότι θα δημιουργήσει κάποιες καινούργιες δομές εις το κόμμα του, πράγμα το οποίο είναι και ένα από τα μεγάλα ζητούμενα για την σε επικίνδυνη ανυποληψία ευρισκόμενη σήμερα Νέα Δημοκρατία. Με πιθανότητα μάλιστα να επεκτείνει και εις το κράτος, του οποίου οι φθαρτικές αγκυλώσεις είναι αναρίθμητες, αντίστοιχες βασικές μεταρρυθμίσεις, άνευ των οποίων δεν πρόκειται ποτέ να δεί «άσπρη μέρα» η Ελλάδα. Δεν στηρίζεται, επίσης, από κομματικούς ή πατερναλιστικούς μηχανισμούς, πράγμα το οποίο αποτελεί μέγα πλεονέκτημα, και το οποίο, αν και θα έπρεπε να τον βοηθήσει καθοριστικά εις την εκλογή του, μάλλον θα τον ζημιώσει, εξαιτίας του κατά κανόνα πολιτικά ανώριμου πάσης φύσεως εκλεκτορικού σώματος στην Ελλάδα, σε συνδυασμό και με το διηνεκές άρρωστο πολιτικό προτσές που διαιωνίζεται στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας.
Συμπερασματικά, παίρνω το ρίσκο να πω, πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι, κατά τεκμήριο, ένας σύγχρονος πολιτικός, με αρκετά πολιτικά χαρακτηριστικά υψηλού επιπέδου, και, παρά το νεαρό της ηλικίας του, η αρτιότερη, κατά τη γνώμη μου πάντα, πολιτική προσωπικότητα, που διαθέτει σήμερα το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ασχέτως, αν δεν του έχει αναγνωρισθεί ακόμη αυτή η διάκριση. Κι ασχέτως, επίσης, αν η μυθοπλαστική κι αδίσταχτη γκεμπελίστικη προπαγάνδα, που ασκήθηκε, κατά το παρελθόν, εναντίον του πατέρα του, από τον πάλαι ποτέ γνωστό σπεσιαλίστα σ’ αυτήν κατάμαυρο «αυριανιασμό», όπως κι οι κάθε είδους μηχανισμοί και καμαρίλες, εμποδίσουν την εκλογή του ως Αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Ποιό το παράξενο, μέσα στη μετριότητα, αν όχι αναξιότητα και, δυστυχώς, συνεχώς καλπάζουσα, δυσώδη πολιτική σαπίλα που ζούμε; Ποιος άξιος μπόρεσε ποτέ να προκόψει, ή, έστω να αναγνωρισθεί σ’ αυτό το δύσμοιρο τόπο; Ένα, λοιπόν, ακόμη βήμα οπισθοδρόμησης και καθήλωσης στη στασιμότητα, που μαστίζει, αλίμονο, κάθε τι το ελληνικό εις τους «αιώνας των αιώνων!..Αμήν»!
*Ο Μελέτης Δρετουλάκης είναι τ. λυκειάρχης-φιλόλογος
