Τις προάλλες, συναντήθηκα με το φίλο μου, το Γιάννη, που, πρόσφατα, αυτός και η γυναίκα του απόχτησαν το πρώτο τους παιδί. Ο μόλις πριν από ένα χρόνο ανέμελος ερωτικός τους δεσμός είχε μεταβληθεί σε μια – κατά τα κοινωνικά «ήθη και έθιμα» – οικογένεια με ευθύνες και υποχρεώσεις έναντι και της ζωής, που μόλις είχε έρθει στον κόσμο!
Η αγωγή των παιδιών και η στερέωση της οικογένειας είναι δύο από τα μεγαλύτερα «στοιχήματα» των σύγχρονών μας ανθρώπων και κοινωνιών. Και τούτο, διότι, όπως όλοι παρατηρούμε, οι ρυθμοί της ζωής μας, σήμερα, αλλάζουν γρήγορα και διαρκώς και πολύ συχνά συμπαρασύροντας και ανατρέποντας, άλλοτε βαθμιαία και άλλοτε μεμιάς – κάποτε ριζικά και κάποτε επιφανειακά, και παγιωμένες από χρόνια, ατομικές και κοινωνικές, στάσεις και συμπεριφορές.
Και οι δύο γονείς έχουν την ηθική υποχρέωση να νοιάζονται μαζί για την ανατροφή, τη συντήρηση και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Ταυτόχρονα, το ζευγάρι των γονέων, για να έχει αποτελέσματα στις προσπάθειές του και να εμπνέει τον ανυπόκριτο σεβασμό και την ανιδιοτελή αγάπη των παιδιών, νομίζω ότι πρέπει ν’ αναζητά διαρκώς και να βρίσκει σημεία επαφής και μεταξύ τους ο άντρας και η γυναίκα και ανάμεσα σ’ αυτούς και τα παιδιά. Και προφανώς, τα σημεία αυτά δεν πρέπει να είναι ο δεσποτισμός του «αφέντη» άντρα προς την «υποτελή» γυναίκα, ούτε, βέβαια, ο φόβος της γονικής επίπληξης και επιβολής τιμωρίας στα παιδιά, οσάκις αυτά παραβαίνουν τους ενδοοικογενειακούς κανόνες.
Όταν «η ανία και το συμφέρον» συνδέουν τους συζύγους και όχι ο έρωτας και η αγάπη, μπορεί ο γάμος, για τα κοινωνικά «ήθη» που επικρατούν στις ημέρες μας, να φαίνεται… πετυχημένος! Στην πραγματικότητα, είναι, από την πρώτη στιγμή, «απονεκρωμένος», αφού το ζευγάρι δεν μπορεί ούτε να βρει ουσιαστικά κοινές ατραπούς έως την αληθινή ευτυχία, ούτε να παράσχει, ως παράδειγμα για μίμηση, ήθος και γνώσεις προς τα παιδιά.
Η ή ο σύζυγος δεν είναι «λάφυρο» ενός ανήθικου, εφήμερου σεξουαλικού παιχνιδιού. Για να στερεωθεί και να «επιβιώσει» μακριά από κάθε ηθική αστάθεια και να πετύχει μια οικογένεια, απαιτεί πραγματική αγάπη και (υπο)στήριξη, που ένας άνθρωπος νιώθει αυθόρμητα και δίνει αφειδώς και ανυπόκριτα αντίστοιχα σε κάποιον συνάνθρωπό του και χωρίς να περιμένει, ποτέ, ανταμοιβή.
Και να θυμάστε ότι κανείς πολιτικός νόμος και καμιά θρησκευτική «διαταγή» δεν υποχρεώνουν ποτέ έναν άνθρωπο να αγαπήσει και να σέβεται κάποιον άλλον, εάν αυτή η αγάπη και τούτος ο σεβασμός δεν αναβλύζουν πηγαία από μέσα του… Αλήθεια, εσείς τι πιστεύετε για τούτα;
