Εντάξει σκέπτομαι… θα γίνει κι αυτό. Θα περάσει κι αυτή η δοκιμασία στη ζωή ενός ακόμα αγοριού, που η «μαμά» πατρίδα θα αναλάβει να τον ωριμάσει… και να ολοκληρώσει τον ανδρισμό του… με τίμημα ή χωρίς.
Είναι σκληρή αυτή η μητέρα… το γνωρίζω. Δε συγχωρεί λάθη και αδυναμίες. Είναι δύσκολες οι συνθήκες που καλούνται να περάσουν τα περισσότερα παλληκάρια, έφηβα ή όχι, όταν καλούνται να ακολουθήσουν την εκπαίδευση της αυστηρής αυτής κυρίας…
Και έτσι …όπως τακτοποιούσα κάποτε, τα παιδικά σου πλαστικά στρατιωτάκια που ήταν σκόρπια εδώ κι εκεί στο πάτωμα, με κάποια φροντίδα ή όχι… η μητέρα-πατρίδα θα σε τοποθετήσει μέσα σ’ ένα στρατόπεδο και μετά σε άλλο, κι ύστερα ποιος ξέρει που…
Σαν σήμερα, σε μια εβδομάδα… ακριβώς αυτήν εδώ την ώρα, θα σε παρακολουθώ να φεύγεις …κρατώντας το χακί σακίδιο που φρόντισες από πριν να προμηθευτείς …που γράφει επάνω ΕΣ (Ελληνικός Στρατός)… Και έτσι απλά, να αλλάζεις αγκαλιά μέσα σε ένα και μόνο απόγευμα, που ξαφνικά, φαίνεται ατέλειωτα μεγάλο και απίστευτα γκρίζο, ή μάλλον μολυβί, όπως εκείνο το παλιό αγαπημένο στρατιωτάκι που έπαιζες την ώρα του φαγητού σου… χρόνια πριν.
Ας είναι μόνο γι’ απόψε…. το ξέσπασμά μου αυτό… ας μείνει εδώ φυλακισμένο σ’ αυτές τις λίγες γραμμές και μέσα στη ψυχή μου που βρίσκεται ήδη στο στρατόπεδο της Τρίπολης… και σου προετοιμάζει το έδαφος… να μην έχει πολλές πέτρες… μη και πληγωθείς… Ναι, χθες το βράδυ έκλαιγα στον ύπνο μου… ήταν η ψυχή μου που ήθελε και αυτή το χρόνο της να προσαρμοστεί…
Τώρα, τρέμω μη βγεις από το δωμάτιό σου και με τσακώσεις να κλαίω πάλι… και σε κακοκαρδίσω… και σε ταράξω… ίσως. Και είναι τώρα οι μέρες, που εσύ θα πρέπει να είσαι ψύχραιμος… σίγουρος και δυνατός στην ψυχή και το σώμα σου, για κάποιους μήνες και ιδιαίτερα τους πρώτους… εκείνους που συνήθως είναι οι πιο σκληροί, οι πιο δύσκολοι. Είναι ο καιρός που οι συνθήκες θα αλλάξουν βίαια… που θα ξεχάσεις ό,τι ως τώρα γνώριζες… που η προσωπικότητά σου θα γνωρίσει ίσως την αποδόμησή της… για να μπορέσεις πάλι να την ξαναχτίσεις από την αρχή… πιο ώριμα (σκληρά ώριμα) πιο αντρίκια… πιο γήινα… έτσι όπως με βία θα πατάς τη βαριά αρβύλα στο χώμα μέχρι ν’ ακούσει η γη και να τρομάξει… γιατί έτσι πρέπει.
…Γιατί έτσι Πρέπει!!
Να μάθεις να «κομβιώνεσαι» γρήγορα… να στρώνεις το κρεβάτι σου άψογα, να τρέχεις και όχι να βαδίζεις χαλαρά… να ορμάς με αέρα στις πορείες, μα και στις αγγαρείες… στα δύσκολα αλλά και στα αλλιώτικα των «χακί» πια, οριζόντων σου…
Σιγά σιγά τα συγκέντρωσα τα μικροπράγματα που ίσως χρειαστείς… εκεί σ’ αυτό το μικρό-μεγάλο στρατόπεδο με τους πέτρινους τοίχους και τη βαριά σιδερένια πύλη… να μη σου λείψει τίποτα… τουλάχιστον από τα υλικά πράγματα όταν γυρίσεις και την κοιτάξεις έτσι όπως κλείνει με γδούπο πίσω σου… και πρέπει με βία τότε να προσαρμοστείς σε άλλους ρυθμούς σε αυτή τη νέα πραγματικότητα που δεν είναι όνειρο… δεν είναι το παραμύθι που άκουγες μικρός… δεν είναι η αφήγηση από το στόμα του μπαμπά για τις δικές του σκληρές εμπειρίες…
Είναι η ίδια, η ολότελα καινούργια περίεργη και άβολη… η ολότελα δική σου πια… πραγματικότητα. Άβολη και βαριά… όπως η πρώτη αίσθηση από τις χονδρές αρβύλες… όπως η πρώτη αίσθηση από τον βαρύ οπλισμό αργότερα… που εσύ σαν άνδρας πια, σαν αητός και όχι σαν κοτοπουλάκι… θα πρέπει να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων… των αποκλειστικά δικών σου και των φίλων σου, της παρέας σου της παιδικής… που αποφασίσατε να συντονίσετε τις αναβολές σας όλοι συγχρόνως για να παρουσιαστείτε, μαζί κι εκεί, για να στηρίζει ο ένας τον άλλο… αν η τύχη ή ο διοικητής; του στρατοπέδου, θελήσει να σας αφήσει στον ίδιο λόχο και δεν σκορπίσετε μακριά όπως… τα παιδικά πλαστικά σας στρατιωτάκια.
Εντάξει …ίσως για κάποιους, όλο αυτό το ξέσπασμα να ακούγεται υπερβολικό. Μπορεί και να είναι. Δεν ξέρω ακόμα… δεν είμαι σε θέση να κρίνω αντικειμενικά… Είναι που νοιώθω σαν να βρίσκομαι στη μέση μιας κατάστασης… τόσο άβολης… τόσο αλλιώτικης …που καμιά σχέση τελικά δεν έχει με εκείνη της απουσίας της φοιτητικής σου ζωής… Είναι ένας νέος μικρός-μεγάλος τοκετός εννέα μηνών που όμως εγκυμονεί κινδύνους… όπως συνήθως όλες οι εγκυμοσύνες…
Δεν είναι τόσο η απουσία που τρομάζει τα όνειρά μου… δεν είναι πως θα είσαι χιλιόμετρα μακριά από το κρεβάτι σου… δεν είναι που θα ταλαιπωρηθείς κι εσύ όπως όλα τα υπόλοιπα «χακί» φανταράκια…
Είναι αυτή η ανασφάλεια… της όλης κατάστασης… όταν κλείνει αυτή η βαριά σιδερένια πύλη… Είναι η όλη ρευστότητα και οι ελλείψεις από τους δύσκολους αυτούς καιρούς που περνάει η χώρα μας… είναι που δεν θα μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς θα περάσει στην ψυχή σου… βίαια ή όχι… και που ίσως σε ακολουθήσει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
…Είναι που έτσι Πρέπει να γίνει… γιατί έτσι Πρέπει. Χρόνια τωρα… όλη αυτή τη δοκιμασία να την περνάνε τα αγόρια μας… γιατί έτσι πρέπει… να είναι έτοιμα …αν χρειαστεί… να γνωρίζουν …πώς να παλέψουν… πώς να σκοτώσουν ακόμα… για να υπερασπιστούν Πατρίδα και Οικογένεια.
Η ώρα περνάει… Νωρίς που βράδιασε κι απόψε… Στη φαντασία μου προσπαθώ να ψηλαφίσω τα συναισθήματα της επόμενης Τρίτης 13 του Νοέμβρη, που τέτοια ώρα θα είσαι ήδη στην τελική πορεία για το πλοίο που θα σε πάει στον Πειραιά και μετά οδικώς στην Τρίπολη.
Έγινε στενάχωρο το σπίτι ξαφνικά και τα δωμάτια πνιγηρά… κι οι θόρυβοι απ’ έξω πιο ενοχλητικοί. Είναι κι αυτό το μωρό που κλαίει απέναντι… κι εγώ μπερδεύομαι… τι είναι αυτό που με πονάει πιο πολύ… το «μωρό» της μητρότητας που πρέπει εγώ η ίδια για άλλη μια φορά να λύσω τα σπάργανα του ή η ψυχή μου που την «αφουγκράζομαι» να ματώνει αλλά πρέπει να την εκπαιδεύσω με στρατιωτική πειθαρχία… να μη φανεί να μη το δείξει… να μην σου μεταδώσει τις δικές μου ανασφάλειες και ευαισθησίες…
Είναι η ώρα για το απογευματινό σου μήλο… να προσέξω να μην είναι πολύ ώριμο γιατί δεν το τρως έτσι… Όχι. Δεν είναι καιρός πια για επιπλέον δάκρυα και άγχη. Αρκετά… Εδώ σταματώ. Δεν θα περιγράψω άλλο…
Είναι η κατάλληλη ώρα… για ψυχραιμία, αισιοδοξία και ελπιδοφόρα χαμόγελα… Ήδη αισθάνομαι καλύτερα που «επικοινώνησα» όλα τα παραπάνω, κάπως δημιουργικά. Αν έμεναν μέσα μου ίσως και να προκαλούσαν κάποια φλεγμονή… κάποιο απόστημα.
Κι ύστερα, έχω μια εβδομάδα καιρό για να συνέλθω… να οπλιστώ με θάρρος και αποφασιστικότητα ότι και αυτό θα περάσει… όπως τόσα άλλα στη ζωή μας.
Έχω μια εβδομάδα καιρό να φυλακίσω τη μυρωδιά σου μέσα μου… να θυμηθώ να μην αλλάξω τα σεντόνια… να παγιδέψω τη φιγούρα σου μπροστά στον υπολογιστή και να σου στείλω νοερά ένα γλυκό φιλί, ένα αλμυρό δάκρυ, (που σίγουρα θα ξεφύγει) και μια ευχή που θα είναι μαζί σου πάντα, μαζί με εκείνη τη μικρή προσευχή που κρυφά έγραψα και έκρυψα στο μικρό πορτοφολάκι σου.
Έχω μια εβδομάδα καιρό να οπλίσω και να σκοπεύσω κατευθείαν στη καρδιά της «μαμάς» Πατρίδας και να της φωνάξω… δυνατά σαν να βγαίνω εγώ στην πρωινή αναφορά… λίγο παρακλητικά… σχεδόν απειλητικά: «Να είσαι καλή μαζί του …Να μου τον προσέχεις… Είναι ο μονάκριβός μου».
(Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες… με γιους,
που πέρασαν, περνούν ή θα περάσουν την όλη μικρή-μεγάλη δοκιμασία)
