Αν και το παρόν σημείωμα γράφεται με αφορμή την πρόσφατη εισβολή του κορονοϊού και στην πατρίδα μας, ας ξεκινήσουμε με κάτι που είναι σε όλους εδώ και καιρό γνωστό. Αναφέρομαι στα προβλήματα που ανακύπτουν καθημερινά ως «παράπλευρες απώλειες» της οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών στην υγεία των συμπατριωτών μας.
Δυστυχώς, όλοι βλέπουμε, ομολογούμε και αναγνωρίζουμε τις επιπτώσεις που έχουν η ανεργία και ο δανεισμός των νοικοκυριών στη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα: Έχουν αυξηθεί τα θύματα από τον καρκίνο, τα εγκεφαλικά επεισόδια, την ισχαιμική καρδιοπάθεια, ενώ έχει μεγαλώσει ανεξέλεγκτα και ο αριθμός όσων βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάθλιψης και άλλων δυσίατων ψυχικών νόσων.
Τα δημόσια νοσοκομεία της Ελλάδας, την ίδια στιγμή, είναι υποστελεχωμένα και με μηχανήματα από χρόνια σε (σκόπιμη ή όχι, εσείς θα μου πείτε!) αχρησία, αν και θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ένα σωρό κόσμο αποτελεσματικά με πληθώρα αφενός ικανών και εξειδικευμένων γιατρών για την ουσιαστική παροχή υπηρεσιών στους νοσούντες συνανθρώπους μας και αξιοποίηση αφενός των λειτουργικών μηχανημάτων και, συνάμα, διάθεση των κατάλληλων και αποτελεσματικών φαρμάκων ανά κατηγορία ασθενών και όχι υποκαταστάτων αυτών.
Συνεπώς, θεωρώ ότι ό,τι χρειάζεται, χωρίς άργητα, η δημόσια υγεία για να σηκώσει το ανάστημά της και να αντιμετωπίζει κρίσεις σαν αυτή που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες με τον κορονοϊό είναι, πρώτα απ’ όλα, η ανάπτυξη ενός ισχυρού, ανεπηρέαστου από μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις, κρατικού φορέα έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής και δωρεάν διάθεσης των φαρμάκων με αποκλειστικά επιστημονικά κριτήρια. Και κατόπιν, όπως έχουμε γράψει και άλλοτε και αλλαχού πολλάκις, ας μην φεισθούν εξόδων τα συναρμόδια υπουργεία και να προβούν σε άμεσες και όχι ψηφοθηρικές προσλήψεις μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού για πλήρη πραγματική κάλυψη των αναγκών που είχαν ωθήσει τα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία στη σημερινή δυσλειτουργία τους.
Καταλήγοντας, ας υπενθυμίσουμε σε όσους, όσο υψηλά κι αν βρίσκονται κοινωνικά, το έχουν, εκούσια ή ακούσια, λησμονήσει ότι η υγεία είναι κοινωνικό δικαίωμα και πρέπει να παρέχεται ισότιμα και δωρεάν σε όλους, σύμφωνα με τις ανάγκες τους, χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους…
(Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων «Ηθοποιών Γεύμα»)
