Έφτασε και φέτος η 4η Αυγούστου. Που θυμίζει στους φιλίστορες των Ελλήνων το καλοκαίρι του 1936 και το δικτατορικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά.
Οι φιλίστορες, λοιπόν, γνωρίζουν το βίο και την πολιτεία του στρατηγού Μεταξά. Ξέρουν, επίσης, τις ιδέες του και τη σχέση του με τον Θρόνο αφενός και το πώς πολιτεύτηκαν αφετέρου τα διάφορα πολιτικά κόμματα, οι Βενιζελικοί και οι βασιλόφρονες, στη διάρκεια του ελληνικού Μεσοπολέμου.
Έτσι, κάθε αναφορά στο τι οδήγησε στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου και στην ανατροπή της Δημοκρατίας του Μεσοπολέμου θα είναι κουραστική για τους αναγνώστες μας.
Θα περιοριστούμε, λοιπόν, με αφορμή την παρούσα «μαύρη επέτειο», να αναφέρουμε τι, κατά τη γνώμη μας, θα μπορούσε να οδηγήσει στις μέρες που ζούμε σε ένα δικτατορικό και αντιλαϊκό καθεστώς, ώστε να έχουμε το νου μας και να λάβουμε τα μέτρα μας ώστε να το αποτρέψουμε ως μεμονωμένα άτομα και ως μέλη ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου…
Όταν η οικονομία παραπαίει και η διαχείριση των υλικών αγαθών και ο πλούτος βρίσκονται στα χέρια των λίγων έτσι ώστε οι πολλοί να δυστυχούν από την ανεργία και την οικονομική δυσπραγία.
Όσες φορές η εκπαίδευση στηρίζεται σε παρωχημένες ιδεοληψίες και αναχρονιστικούς κανόνες, με αποτέλεσμα να παρέχει στείρες γνώσεις που δεν βοηθούν τελικά τα άτομα να ενταχθούν αρμονικά στο γύρω τους κοινωνικό σύνολο και να επισπεύδεται η πνευματική σήψη.
Οσάκις η δικαιοσύνη, αντί να εφαρμόζει τους γραφτούς και τους άγραφους κανόνες και νόμους υπέρ όλης της κοινωνίας και όχι εις όφελος των οικονομικά και κοινωνικοπολιτικά δυνατών, τους καταπατά ολοφάνερα, συμβάλλοντας στην διαφθορά και την διαστροφή των ηθών.
Κάθε φορά που η πολιτική γίνεται πεδίο μικροκομματικής και στενόμυαλης αντιπαράθεσης, με επακόλουθο οι πολίτες να μην έχουν εμπιστοσύνη στους πολιτικούς που, αντί να συνεργάζονται μεταξύ τους άδολα και ανιδιοτελώς για το κοινό μακροπρόθεσμο συμφέρον, κοιτούν μονάχα το δικό τους άμεσο κέρδος…
Όσες φορές η κοινωνία δια του ωχαδερφισμού υποθάλπει τον φασισμό και κάθε περιθωριακή συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να διαρρηγνύεται ανεπανόρθωτα ο κοινωνικός ιστός.
Όταν, τέλος, ο κλήρος, αντί να ερμηνεύει το λόγο του Θεού και να βοηθά το λαό να τον προσλάβει και να τον κατανοήσει, νοιάζεται για τα επίγεια πλούτη και για το θεαθήναι, με αποτέλεσμα η υποκρισία κάποιων εκ των «πρωθιερέων» να μην αφήνει τον απλό κόσμο να βγει από τα σκοτάδια και τα αδιέξοδα της επίγειας ζωής και να βρει την αληθινή πίστη κοντά στον αληθινό Θεό και το μόνο δρόμο προς τη σωτηρία της ψυχής και τη λύτρωση του πνεύματος…
(Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων «Ηθοποιών Γεύμα». Αφιερωμένο στους γονείς μου, Ηρακλή και Σωτηρία).
