Γέμισε σήμερα η Δομή μας με φωνές αγαπημένες! Ήρθαν τα παιδιά του 1ου Δημοτικού Σχολείου για να μας φέρουν ότι πιο ζεστό μάζεψαν, ανταποκρινόμενα στο κάλεσμα για «Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες».
Ρούχα ζεστά, κουβέρτες, παπλώματα, και ό,τι μπορεί να ζεστάνει το κορμί και την ψυχή των «ανθρώπων ενός κατώτερου Θεού».
Φέρανε τα κιβώτια γεμάτα από το περίσσευμα της αγάπης και της τρυφεράδας τους.
Κάθισαν σαν παλιοί γνώριμοι που είμαστε και είδαμε φωτογραφίες από τους χώρους που ζουν οι πρόσφυγες στα Κέντρα Υποδοχής στα νησιά μας και μιλήσανε με τους ηλικιωμένους μας, και την εμπειρία τους από την κατοχή, που αναγκάστηκαν να πάνε στα διπλανά χωριά για να γλυτώσουν, κι αργότερα ξενιτεύτηκαν για να επιβιώσουν.
«Γιατί όλες οι προσφυγιές παιδί μου είναι ίδιες…», «Όταν χρειαστεί να φύγεις από το σπίτι σου, σε παλάτια να πας, σου λείπει η ζεστασιά, η γλύκα του τόπου σου…» ,«Τότες και μη μπλιο παιδί μου…» (τότε και ποτέ πια παιδί μου) τους έλεγαν οι ηλικιωμένοι μας!
Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση και σας το καταθέτω, που με ρωτούσαν:
– Κυρία εδώ πότε θα ‘ρθουν;
– Αν έρθουν εδώ, εμείς θα τα φροντίσουμε, θα τα πάρουμε μαζί μας στο σχολείο!
Συγκινήθηκα πάρα πολύ, και σκέφτηκα ότι ναι, αυτή είναι η φύση. Αυτή είναι η πρώτη σκέψη του παιδιού.
Αυτά είχε κατά νου και ο ποιητής όταν έγραφε: «Το νου σου να χεις στο παιδί. Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Η υπεύθυνη της Δομής Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
