Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει αναπτύξει σημαντική δραστηριότητα πάνω στο μέγιστο πρόβλημα του καιρού μας. Και δεν χάνει ευκαιρία διαρκώς να το θίγει.
Υποδεχόμενος την 6-9-2021 στο Φανάρι πολυμελή όμιλο εκπαιδευτικών από την Ελλάδα και την Κύπρο, αναφέρθηκε στην 66η επέτειο από τα Σεπτεμβριανά του 1955 «των βίαιων, θλιβερών και τραγικών γεγονότων εις βάρος της Ομογενείας, στη διάρκεια των οποίων καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές οι περισσότεροι Ορθόδοξοι ναοί της Πόλεως και άλλα μνημεία της Ρωμιοσύνης».
Μεταξύ άλλων είπε: «Θεωρούμε ότι πίσω από την καταστροφή των θρησκευτικών μνημείων ευρίσκεται η ίδια εκείνη κακή αλλοίωσις της ελευθερίας μας, η οποία προκαλεί και τα οικολογικά προβλήματα. Ο θρησκευτικός φανατισμός, αυτή η νοσηρή έκφραση της θρησκευτικής πίστης, και το σύμπλεγμα του ανθρωποθεού, ο νέος προμηθεϊσμός, ο οποίος δεν αναγνωρίζει μέτρα και όρια, αλλά θέλει τον άνθρωπο απόλυτο κυρίαρχο της φύσης, αποτελούν σήμερα τη μεγάλη πρόκληση και τη φοβερή απειλή για τη φύση και τον πολιτισμό…
…Πάμπολλα και ουσιαστικά για το μέλλον της ανθρωπότητος εξαρτώνται από το εάν και κατά πόσον η εκπαίδευση θα καταφέρει να μεταδώσει στη νέα γενεά τις αρχές του οικολογικού ήθους, την κατανόηση της διαφορετικότητας και τον σεβασμό της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας και των πνευματικών αξιών. Επαναλαμβάνουμε, ότι μία παιδεία χωρίς οικολογικό, ανθρωπιστικό και πνευματικό προσανατολισμό είναι παρωδία παιδείας. Το μέλλον ανήκει σε μια αυθεντική παιδεία υπεύθυνης ελευθερίας, στην υπηρεσία του Είναι και όχι του Έχειν, του μετοχικού και όχι του κτητικού πολιτισμού, της αλληλεγγύης και όχι της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων του περικλείστου ατόμου».
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, βεβαίως, δεν είναι μόνο μεγάλος διανοούμενος, αλλά και πνευματικός άνθρωπος, μεγάλος ιεράρχης με εξοικείωση και ευαισθησία απέναντι στην αγιοσύνη.
Αξιομνημόνευτο στο σημείο αυτό τυγχάνει ένα περιστατικό, που βρίσκεται στο διαδίκτυο, σχετικά με τη ζωή του Γέροντος (και νυν αγίου) Παϊσίου, διατελέσαντος μοναχού στο Άγιον Όρος. Αφορά κάποια επίσκεψη εκεί του Οικουμενικού Πατριάρχου, που οι μοναχοί πλησίαζαν με τη σειρά να πάρουν την ευλογία του. Φαίνεται ο ασπασμός ανάμεσα στον Πατριάρχη και τον Γέροντα Παΐσιο. Στη συνέχεια ο Γέρων Παΐσιος αρχίζει να αποχωρεί σιγά σιγά, όμως το βλέμμα του Πατριάρχη μένει καθηλωμένο πάνω του, ακολουθώντας, εκστατικά, την κίνηση του Αγίου, σαν να έβλεπε κάτι ιδιαίτερο, πολύ σημαντικό, να διαδραματίζεται στην ψυχή εκείνου, κάτι που μεταδιδόταν και σ’ αυτόν και τον συγκλόνιζε… Προφανώς, είχε γίνει δέκτης της εσωτερικής κατάστασης του Παϊσίου, οι «κεραίες» του είχαν πιάσει την «αύρα» της.
Τέλος, ας αναφερθούμε στη συνεισφορά και του άλλου μεγάλου Έλληνα, του εκλιπόντος Μίκη Θεοδωράκη, πάνω στο οικολογικό ζήτημα. Η μουσική και τα τραγούδια, οι ποιητικές συν-δημιουργίες του, ύμνησαν και λάτρεψαν τη φύση στο έπακρο. Σαν τα γλαροπούλια και τα δελφίνια, που θα τον συνοδεύουν στο τελευταίο θαλασσινό ταξίδι του στα Χανιά της Κρήτης, που κοσμούν, μέσα στο εκτυφλωτικό φως, τα προαιώνια νερά του Αιγαίου, τα αφρισμένα από τα μελτέμια του μεσημεριού, είτε τα ήρεμα και ακύμαντα, τα βαθύχρωμα… Ρόδα αμάραντα, περιβόλια με αστέρια και κρίνα του καλοκαιριού.
