Όποιος μπορεί να δει καθαρά πίσω από την αδικαιολόγητα πίεση των Eυρωπαίων τις τελευταίες ημέρες, μπορεί να διακρίνει στο βάθος ένα σύμπλεγμα και ένα αίσθημα ενοχής, για τη συμπεριφορά τους προς τη πολιτισμική μητέρα τους, την Ελλάδα.
Ας το πούμε λοιπόν καθαρά: Εκτός από το χρέος το ελληνικό, υπάρχει και ένα άλλο αντίστροφο χρέος, εκείνο της Ευρώπης προς την Ελλάδα. Δεν θα αναφερθώ στο κατοχικό δάνειο, το οποίο βεβαίως οφείλομε να διεκδικήσομε ως χώρα. Εγώ θα μιλήσω για ένα άλλο χρέος ιδιότυπο, ένα χρέος συλλογικό, πνευματικό – πολιτιστικό. Είναι ένα χρέος των Ευρωπαίων προς την Ελλάδα.
Δεν θα πω κάτι νέο. Όλοι γνωρίζουν πως η Ελλάδα έδωσε στην Ευρώπη, τη Δημοκρατία. Η Ελλάδα δίδαξε την Ευρώπη ανάγνωση, γραφή, φιλοσοφία, θέατρο, τέχνες κι επιστήμες. Ακόμη και το όνομα, της το έδωσε η Ελλάδα. Κι αν τότε οι …Έλληνες δεν εμπόδιζαν τα Περσικά στίφη να διαβούν, ποια Ευρώπη άραγε θα υπήρχε σήμερα, ποιο Βερολίνο, ποιο Παρίσι; Πόσο μετρούν άραγε σήμερα όλα αυτά τα αναμφίβολα, και πόσο μπορούν να παρεμβαίνουν στη συνείδηση των Ευρωπαίων ως αόρατος μοχλός πίεσης για μια έντιμη λύση στο ελληνικό πρόβλημα;
Μερικά πράγματα είναι δύσκολο να τα πεις και να τα ξετυλίξεις σ’ όλες τις πτυχές τους. Το συγκεκριμένο θέμα το βρίσκω απ’ τα πιο δύσκολα. Γι’ αυτό θα δανειστώ -με την άδεια του συγγραφέα- το παρακάτω επίκαιρο ποίημα. Δεν θα εύρισκα πιο εύγλωττο τρόπο να δείξω στον αναγνώστη μου τι εννοώ. Είναι γραμμένο απ’ το γνωστό φιλόλογο Γιώργο Φρυγανάκη από τη συλλογή του «Αντιποιητικά» που βρίσκεται στο δρόμο για το τυπογραφείο. Διάβασέ το φίλε αναγνώστη, εσύ που θέλεις να έχεις άποψη, εσύ που δεν θέλεις να περάσεις τη ζωή σου σκυφτός!
Ευρώπη, μην ξεχνάς!
Χωρίς εμένα την Ελλάδα,
πόσο Ευρώπη θα είσαι, Ευρώπη;
Το παρελθόν σου είμαι εγώ!
Εγώ ‘μαι και το μέλλον σου!…
Kόρη πανέμορφη του Αγήνορα και της Τηθύος,
θυμάσαι;
Από τ’ ανθόσπαρτο ακρογιάλι της Φοινίκης
σε πήρε ο Δίας μου
με τη μορφή κάτασπρου ταύρου
και κάνατε μαζί τρία παιδιά στην Κρήτη:
Θυμάσαι που σε δίδαξα ανάγνωση, γραφή,
φιλοσοφία, τέχνες κι επιστήμες;
Εγώ σε δίδαξα το Αληθινό, το Αγαθό και το Ωραίο,
το «ευ ζην» και το «ευ αγωνίζεσθαι»
το «μέτρον άριστον» και το ηρωικό ιδεώδες!
Και τη Δημοκρατία, πού τη γνώρισες; Θυμάσαι;
Πόσοι και πόσοι βάρβαροι σ’ αρπάξανε μετά
με τη μορφή ταύρου κατάμαυρου!…
Θυμάσαι όταν χάθηκες
μεσ’ στα σκοτάδια του Μεσαίωνα;
Οι Φαναριώτες μου σου φέξαν
να βγεις στην Αναγέννηση!
Και όταν στέναζες κάτω από την μπότα των Ναζί;
Οι αντάρτες μου σε δίδαξαν αντίσταση!
Εγώ σε δίδαξα πώς να σηκώνεσαι όταν πέφτεις!
Κι αν τώρα ξέπεσα εγώ, θα ξανασηκωθώ
και στο πεισματικό κάθε Κασσάνδρας και του Χάρου
τους πιο χαρούμενους χορούς μου θα χορέψω
πάλι δαφνοστεφανωμένη όπως πρώτα!
γι’ αυτό μη σφίγγεις στο λαιμό μου
ζητώντας μου να πάψω να ‘μαι η Ελλάδα
και μάζεψε κάτι ανιστόρητα ανθρωπάκια
που με σαρκάζονται με άσεμνες χειρονομίες!
Ευρώπη, μην ξεχνάς!
Εγώ ‘μουν ο Ακρίτας σου
μεσ’ στους αιώνες των αιώνων!
Κι αν δεν θυμάσαι, νά,
μάρτυρες τα σημάδια των πληγών μου!
Όχι αυτά! Αυτά μου τα προξένησες εσύ!
Τα άλλα, που κάποια είναι απ’ τις πληγές
-δεν το ξεχνώ- που μου ‘χες γιάνει εσύ!
Κι αν τώρα παραπάτησα εγώ,
θα την ξανάβρω την περπατησιά μου!
Κι αν χάθηκα στους νέους Λαβυρίνθους,
πάλι θα βρω της Αριάδνης μου το μίτο!
Xωρίς εμένα την Ελλάδα,
πόσο Ευρώπη θα είσαι, Ευρώπη;
Το παρελθόν σου είμαι εγώ!
Εγώ ‘μαι και το μέλλον σου,
αν θέλεις να ‘χεις μέλλον
όχι ως δύση του πολιτισμού
μα ως πολιτισμός της Δύσης!…
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
