Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ*
Ζούμε σε μία εποχή που πλέον το αιματοκύλισμα έχει γίνει ρουτίνα. Η ανθρωπότητα βυθίζεται καθημερινά, οι «πολιτισμένες χώρες» δείχνουν πως ενδιαφέρονται αλλά μένουν απαθέστατες, οι γυναίκες πέφτουν θύματα trafficking, τις εκδίδουν, τις εκμεταλλεύονται και εκείνες δίχως να ξέρουν τι να κάνουν υπομένουν τα όποια βασανιστήρια για να επιβιώσουν αυτές και τα παιδιά τους, με την ελπίδα ότι θα φτάσουν σε ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέρος.
Φυσικά, εννοούμε τους πρόσφυγες που φεύγουν από την πατρίδα τους, διότι βομβαρδίζεται καθημερινά και προσπαθούν μέσω Ελλάδας να πάνε σε κάποια άλλη χώρα, ασφαλή και στην οποία θα μπορέσουν να εργαστούν, έστω και μόνο για ένα πιάτο φαΐ.
Παιδιά υποσιτισμένα, πόδια ματωμένα από τα χιλιόμετρα πεζοπορίας, οικογένειες εξαντλημένες από τη βροχή, το κρύο, το ηλιόκαμα… Η πλήρης ανέχεια…
Εάν κανείς πάει μία βόλτα σε κάποιο από τα λιμάνια που καταφτάνουν, θα διαπιστώσει τη φτώχεια και την ταλαιπωρία που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί. Θα δει μεγάλους αλλά και παιδιά βουρκωμένα, να λένε «θα τα καταφέρουμε…».
Πολλοί από εμάς έχουμε προγόνους, παππούδες, γιαγιάδες που ενδεχομένως να είχαν φύγει και αυτοί ως πρόσφυγες από τις πατρίδες τους. Όπως οι πρόγονοί μας που βίωσαν τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Κι όσοι έζησαν διασκορπίστηκαν άλλοι σε νησιά, άλλοι στον Πειραιά άλλοι στην ηπειρωτική Ελλάδα και άλλοι σε ξένες χώρες.
Όπως τώρα έτσι και τότε. Οι σημερινοί πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα μας, περνάνε ασύλληπτη τραγωδία και δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να την κατανοήσουμε, δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε πλήρως τι βιώνουν. Μέσα τους, υπάρχει η ελπίδα ότι κάτι καλύτερο θα έρθει μετά από την Οδύσσεια που περνάνε, γι’ αυτό και συνεχίζουν και ζουν και παλεύουν.
Δεν γνωρίζουμε αυτή η ανθρωπιστική κρίση προς τα που οδεύει. Σίγουρα ο ελληνικός λαός με τα νέα μνημονιακά μέτρα ζει και αυτός έναν οικονομικό πόλεμο, όμως δεν συγκρίνεται με όσα περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει δυστυχία. Δυστυχία που δημιούργησαν κάποια ανθρωπόμορφα τέρατα, και που κάποια μέρα θα πληρώσουν για όλα αυτά. Αργά ή γρήγορα…
* Ο Γιώργος Παπαδάκης, είναι φοιτητής τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης
