Ήταν λίγο μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου, όπου εγώ έπρεπε να ετοιμαστώ βιαστικά προκειμένου να φθάσω εγκαίρως στην αίθουσα όπου θα γινόταν η πρώτη παρουσίαση του μαθήματος του «Σεμιναρίου Θεάτρου» του ηθοποιού και σκηνοθέτη, Απόστολου Κουγιτάκη. Επειδή τυχαίνει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης να είναι και αδελφός μου προβληματίστηκα αρκετά για το αν θα έπρεπε να γράψω κάτι για την εμπειρία μου αυτή, μια και υπήρχε το ενδεχόμενο να σχολιαστεί αρνητικά και να θεωρηθεί ως διαφήμιση…
Όμως οι ενδοιασμοί μου αυτοί κάμφθηκαν πολύ γρήγορα, αφού παρασύρθηκαν από τον ενθουσιασμό και την έκπληξη της εμπειρίας αυτής.
Έχοντας ακόμα την αίσθηση της δόνησης αφού δηλώνω ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στα θέματα των σεισμών (κατάλοιπο παλιό του παρελθόντος), παρέα με αγαπημένη φίλη κατευθυνθήκαμε προς την αίθουσα.
Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ «ζεστή», αφού ο χώρος ήταν ιδιαίτερα προσεγμένος και απολύτως κατάλληλα διαμορφωμένος για τέτοιου είδους σεμινάρια. Μας υποδέχθηκε απαλή μουσική από το «Χαμόγελο της Τζοκόντα» και μια όμορφη μυρουδιά από αρωματικά στικάκια χώρου.
Οι πρώτοι «μαθητές» είχαν ήδη συγκεντρωθεί στον εξωτερικό χώρο του κτιρίου, καθισμένοι σε κύκλο κάτω από τις λεμονιές της παραδοσιακής αυλής, χαρακτηριστικό γνώρισμα των περισσότερων σπιτιών της παλιάς μας πόλης. Ένα μπουκέτο από άτομα, γυναίκες κυρίως, όλων των ηλικιών είχε ήδη σπάσει την πρώτη αμηχανία και χαρούμενες φωνούλες και γελάκια «φώτιζαν» την ατμόσφαιρα.
Μετά την πρώτη γνωριμία ο αδελφός «σκηνοθέτης», του όλου εγχειρήματος, μας έβαλε σε μια πρώτη γεύση για το πώς επρόκειτο να κινηθούμε ανάλογα με τα άτομα που τελικά θα μαζεύονταν. Κατά ένα μαγικό τρόπο σχεδόν πάντα καταλήγουν είκοσι στον αριθμό, όπως μας έλεγε, από εμπειρίες του στα Χανιά όπου έχουν εξελιχθεί και ολοκληρωθεί αρκετά τέτοια σεμινάρια. Ο κόσμος των Χανίων δείχνει να είναι ιδιαίτερα πρόθυμος και ευαισθητοποιημένος στο να «γευθεί» και να βιώσει μια τέτοια εμπειρία «ζωής» όπως την χαρακτήρισα, αφού μέσα στις επόμενες τρεις ώρες, ξεδιπλώθηκαν μέσα μας όλα τα συναισθήματα και οι «ποιότητες» μιας ολόκληρης ζωής.
Αφού πήραμε παρουσίες ήρθε η ώρα για να μπούμε στην αίθουσα και να αφεθούμε στον πρόλογο του καλλιτέχνη που με απλό και ανθρώπινο τρόπο μας κατέθεσε απλά την ψυχή του… Άλλωστε αυτό είναι το μαγικό που καθορίζει και διακρίνει όλες τις μορφές της Τέχνης. Η κατάθεση ψυχής. Χωρίς αυτήν, τίποτα δεν γίνεται αποδεκτό και δεν αναγνωρίζεται από τους άλλους. Θα πρέπει να δώσεις ψυχή για να πάρεις πίσω περισσότερο από ότι έδωσες….
Δεν θα αναλύσω τον τρόπο και τις ασκήσεις που στη συνέχεια εξελίχτηκαν, κάτω από την καθοδήγηση του αγαπητού «διδάσκαλου».
Η ουσία του όλου εγχειρήματος ήταν μια και μοναδική. Τα δεκατρία περίπου άτομα που βρεθήκαμε εκεί την πρώτη ημέρα, καταφέραμε με εκείνο τον μαγικό τρόπο που μόνο η Τέχνη γνωρίζει, να πλησιάσουμε το ένα το άλλο και να αισθανθούμε… να μοιραστούμε… να βιώσουμε. Να γίνουμε ένα και το αυτό πράγμα. Αυτό που ήδη είμαστε και αυτό που όλοι κάποτε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε. Ότι Είμαστε Ένα!! Ένα κομμάτι από το παζλ του Δημιουργού-Σύμπαντος που απλά όταν πέφτουν οι μάσκες, τα δήθεν, τα πρέπει, οι πεποιθήσεις που μας φόρτωσαν, οι άμυνες και τα μείον μας, ξεγυμνώνεται ο πραγματικός εαυτός μας εκείνος ο Ανθρώπινος!!!
Και ήταν εκείνο που μας ένωσε … που έκανε την ενέργεια να κυλάει αβίαστα σε όλη την αίθουσα.
Χιούμορ, παιγνίδι, ενθουσιασμός, κλάμα, συγκίνηση, μοίρασμα, κατάθεση εμπειριών και ψυχής, γέλιο και θεατρικότητα μαζί, μας δίδαξαν το πιο απλό. Μας γέμισαν εκείνες τις ώρες τόσο δημιουργικά, τόσο απίστευτα μαγικά που δεν πίστευα ποτέ ότι άγνωστα μεταξύ τους άτομα θα μπορούσαν να μοιραστούν μέσα σε λίγες ώρες τόσο αβίαστα, συναισθήματα και εμπειρίες.
Ναι ήταν λυτρωτικό… ήταν γεμάτο από Φως το απόγευμα εκείνο. Είχε τη Λύτρωση του εαυτού, που κατάφερε να ξεφύγει από αρχέτυπα και «πρέπει», από συστολές και αδυναμίες. Ήταν απλά η Ψυχή μας εκείνη που «μίλησε», το βράδυ αυτό, στην όμορφη αίθουσα της οδού Γιοβατζιδάκη 17.
Μα πρώτα απ΄ όλα ήταν ο εμπνευστής εκείνος που μας καθοδηγούσε. Ανθρώπινος και αυτός. Να γελάει, να κλαίει και να ιδρώνει μαζί μας. Να το βιώνει, να το χαίρεται και να το μεταδίδει. Γνώσεις και συναίσθημα, ταλέντο και όραμα μαζί.
Σ’ ευχαριστούμε πολύ δάσκαλε για την όμορφη εμπειρία που μας χάρισες. Περιμένουμε με ενθουσιασμό το επόμενο λυτρωτικό τρίωρο του Σαββάτου. Να γίνουμε πάλι παιδιά, να μάθουμε να παίζουμε, να μαθαίνουμε, να δημιουργούμε από το τίποτα… να «βγάζουμε » ψυχή και χαρά, να γεννάμε αλλά και να μαγνητίζουμε το ΦΩΣ!! Ναι! εκείνο το βράδυ πλημμύρισε την αίθουσα, παρόλο που στο τέλος είχαν μείνει μόνο τα τρία ρεσό, εκείνα που άναψες για να μας χαλαρώσεις υπό τους ήχους της τεχνητής βροχής. Κι’ εμείς ήμασταν ακόμα εκεί …ξαπλωμένες να μοιραζόμαστε πράγματα. Όλες μαζί, μικρές και μεγάλες άγνωστες και μη, είχαμε ήδη γίνει Ένα. Βιώσαμε… αισθανθήκαμε…
θυμηθήκαμε αυτό που μεγαλώνοντας μας έκαναν να ξεχάσουμε. Να γελάμε αβίαστα, να παίζουμε και να χαιρόμαστε …έτσι απλά!!
Να αγκαλιαζόμαστε, να προσφέρουμε, να λαμβάνουμε και να Αγαπάμε. Να γεννάμε ΦΩΣ!.. μέσα από ένα τοκετό που μπορεί να είναι κάποτε αρκετά επώδυνος, αλλά απολύτως απαραίτητος… προκειμένου να έρθει η λύτρωση… να σπάσουν οι κύστες των βιωμάτων που μας πόνεσαν, των φόβων και των ενεργειών που δεν μας άξιζαν να κυοφορούμε, των καρκινωμάτων που άλλοι κάρφωσαν επάνω στην ψυχή μας, χωρίς να μας ρωτήσουν… χωρίς να μας αξίζει.
Γενηθήτω Φως λοιπόν… και όσοι πιστοί προσέλθετε. Καταλήγω με δόση χιούμορ… χωρίς να είναι διαφήμιση. Θεωρώ ότι στους καιρούς που διανύουμε η ενασχόληση με οτιδήποτε ωφελεί την ψυχή μας, είναι ο αντίποδας των δυσχερειών που αφήσαμε να περιέλθουμε.
Και ναι!! Αυτό είναι Λύτρωση. Είναι Χαρά. Είναι Μαγεία. Είναι Τέχνη… είναι ΦΩΣ!!
Είναι η ίδια η ζωή!!
Αδελφέ μου… θερμά σ’ ευχαριστώ!!
ΥΓ. Άραγε να ήταν τυχαίοι οι στίχοι του αξέχαστου Μάνου Χατζηδάκη στην καταπληκτική ερμηνεία του επίσης αξέχαστου Δημήτρη Χόρν;
…είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός
Έλα στο φως…
Παίζω θα δεις
..είμαι κι εγώ καθώς κι εσύ
Είσαι παιδί
που καρτερεί κάτι να δει
και στο κρασί στάλα χρυσή
απ την ψυχή …ως την ψυχή
Μα ναι!! Ηθοποιός σημαίνει Φως!!