Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Μανώλης. Στάσου να κλείσω τηn πόρτα, γιατί η κόρη διαβάζει για τις πανελλαδικές, του ζήτησα. Πώς είδες τα αποτελέσματα, τα εκλογικά, με ρώτησε. Νίκησε η αυτοδιοίκηση, του απάντησα ανόρεχτα. Η αλήθεια είναι ότι επαέ, δεν έγινε φανερή πολιτική μάχη, όπως και σε άλλες περιοχές, μου είπε. Μέχρι ένα σημείο το ίδιο γίνονταν και στο παρελθόν. Στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη δίνονταν και δόθηκε και φέτος πολιτική μάχη και δεν υπάρχει υποψήφιος της ΝΔ στην Αθήνα στο δεύτερο γύρο, σχολίασα. Οι συριζαίοι είναι κερδισμένοι; έκανε, τάχα μου, απορημένος. Είναι αλλά όχι όσο υπολόγιζαν ή θα ήθελαν να είναι. Εμένα Μανώλη, πιο πολύ με νοιάζει που δεν πάνε να ψηφίσουνε πολλοί, απάντησα. Μήπως γιατί είναι κοινωνικά αποκλεισμένοι ή δεν έχουν ελπίδα ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα τους δώσει προοπτική; Αναφέρομαι στους νέους και σε όσους έχει πλήξει βάναυσα η κρίση, μου αντιγύρισε. Ναι δεν έχεις άδικο, καθόλου άδικο, συμφώνησα μαζί του.
Αναρωτιέμαι, πάντως, την άλλη Κυριακή που παντού έχει εκλογές για τις περιφέρειες και τις Ευρωεκλογές τι θα γίνει, τον ρώτησα με τη σειρά μου. Με ακρίβεια θα σου πω τη μετεκλογική Δευτέρα, σάρκασε, αλλά εδά θα σου πω τι θέλω να γίνει. Ε, λοιπόν χωρίς θολούρα να ψηφιστεί μια άλλη πολιτική από αυτή που έχουμε, μου είπε. Το κύριο επιχείρημα όσων δεν το πιστεύουν ή δεν το θέλουν αυτό είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης άλλης πολιτικής, έκανα το δικηγόρο του διαβόλου.
Γροίκα Κωστή, μου είπε. Εγώ το ξέρεις είμαι κεντρώος Βενιζελικής παράδοσης. Στο παρελθόν επίστευα στον Ανδρέα Παπανδρέου γιατί έκανε ακριβώς αυτό, Απέδειχνε ότι υπάρχει άλλη πολιτική. Εθνικό σύστημα υγείας, ανάπτυξη, δημιουργία θέσεων εργασίας, κοινωνικό κράτος, και και… Διαφθορά, πέταξα. Μη μου πεις ότι εδά δεν υπάρχει, πρόφερε ειρωνικά. Επηρέαζε θετικά και τη συντηρητική πλευρά. Οι πολιτικοί του απόγονοι κάνουνε το ανάποδο. Επηρεάζονται από τη συντηρητική παράταξη, συνέχισε. Πρέπει να σε κλείσω γιατί έχω δουλειά όμως, διέκοψε. Έλα στου Γρηγόρη στις οχτώ να πιούμε μια. Θα έρθω, καταδέχτηκα. Πήγα.
Ήταν ήδη καθισμένος αλλά αλλιώτικος. Τα γένια του είχαν δώσει τη θέση τους σε δυο ασπριδερά και ροδοκόκκινα μάγουλα. Όπα, είπα, τι σ’ έπιασε τρωζέ και ξυρίστηκες; Μου φάνηκε ασυνήθιστο, εμένα που έχω γενειάδα από έφηβος. Έκαμα κόντρα ξούρα, μου είπε χωρίς πρόλογο, για να συμβολίσω την πολιτική αλλαγή μου. Δηλαδή, τον ερώτησα. Είμαι θυμωμένος, μη βλέπεις που σου μιλούσα ήρεμα στο τηλέφωνο. Λυτοί και δεμένοι έχουνε βαλθεί να μας πείσουνε, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. «Σταθερότητα ή αστάθεια, εμείς ή το πισωγύρισμα». Ε, εγώ το αποφάσισα, θα ψηφίσω το ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι ο μόνος που λέει πως υπάρχει άλλος δρόμος. Στο λέω εγώ ο κεντρώος, που με θωρείς αφ’ υψηλού χρόνια τώρα. Και ο νοών νοείτω. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο πατριωτικό από αυτό. Να λες στο λαό υπάρχει άλλος δρόμος και να βγαίνεις μπροστά. Βουβάθηκα. Είχε αναψοκοκκινίσει. Σήκωσα το ποτηράκι μου και τσούγκρισα το δικό του.
* Ο Κώστας Βερβερίδης είναι εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής – πτυχιούχος κοινωνιολογίας
