Ο κ. Παπαγιάννης ρώτησε 300 φοιτητές να του πουν τι ξέρουν για την Μάχη του Μαραθώνα. Θα περίμενε κανείς να ακούσει αρκετές απαντήσεις. Άλλες σωστές, άλλες λάθος. Αυτό όμως που συνέβη ήταν πραγματικά αδιανόητο. Κανείς από τους παρευρισκομένους δεν γνώριζε απολύτως τίποτα!
Μόνο μία φοιτήτρια ήταν το φωτεινό παράδειγμα για τους υπολοίπους στην αίθουσα, η οποία περιέγραψε με καταπληκτική ακρίβεια όπως δημοσίευσε ημερήσια εφημερίδα τα γεγονότα της Μάχης όπου 9.000 Αθηναίοι μαζί με 1.000 Θεσπιείς κατανίκησαν υπερδιπλάσιο αριθμό Περσών που είχαν κάνει απόβαση.
«Το μάθημα γίνεται σε προχωρημένο εξάμηνο του Τμήματος Δημόσιας Διοίκησης. Το παρακολουθούν περίπου τριακόσιοι φοιτητές. Υπό προθεσμία δηλαδή, νέοι επιστήμονες. Κάποια στιγμή ο λόγος στρέφεται στον Μαραθώνιο που έλαβε χώρα στην Αθήνα και προκάλεσε μάλιστα το ενδιαφέρον σε αθλητές όλου του κόσμου, αλλά και του ελληνικού κοινού, αφού προβλήθηκε live από την τηλεόραση» περιέγραψε ο καθηγητής και πρόσθεσε: «Ρώτησα με την ευκαιρία τους φοιτητές μου να μου πουν, λόγω ποιου γεγονότος οργανώνεται συγκεκριμένος αγώνας δρόμου. Άκρα του τάφου σιωπή. Ουδεμία απάντηση… Ουδείς γνώριζε! Επέμεινα… «Δεν θα προχωρήσω την παράδοση του μαθήματος, αν δεν ακούσω απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα» είπα. Σιωπή. Ξάφνου σηκώνεται ένα χέρι. Με αυτοπεποίθηση. Δεν τρέμει. Νιώθω μια ελαφριά εκτόνωση. «Επιτέλους, γνωρίζει ένας» σκέφτηκα. Σώθηκε τουλάχιστον η τιμή του πανεπιστημίου».
Όπως αποκάλυψε ο ίδιος: «Ήταν φοιτήτρια. Με άψογη εκφραστική λεπτότητα και με καταπληκτική ακρίβεια περιέγραψε τα γεγονότα της μάχης του Μαραθώνα. Ένιωσα μια κρυφή αγαλλίαση. Αλλά ταυτόχρονα και περηφάνια για την πληθωρική ευρυμάθεια της φοιτήτριάς μου, έστω και αν ήταν μία και μοναδική. Για να την επιβραβεύσω, την ρώτησα πώς τη λένε και από ποιο μέρος της Ελλάδας είναι (με τον ενδόμυχο φόβο μήπως ήταν από τον Μαραθώνα!). Με έμφυτη ταπεινότητα μου απάντησε: «Με λένε Συλβάνα και είμαι από την Αλβανία».
Στον αντίποδα υπήρξε και μια άλλη περίπτωση που βούιξε κυριολεκτικά ο τόπος. Η περίπτωση του εικοσάχρονου ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κατίδη που πανηγύρισε το γκολ που έβαλε εναντίον της άλλης ομάδας με το χέρι τεντωμένο, σε στυλ χρυσής αυγής. Όλα τα ΜΜΕ έπεσαν να τον φάνε, γι’ αυτή του την ενέργεια, και το κατάφεραν σε χρόνο μηδέν. Εύλογα με απασχόλησε και αναρωτήθηκα ποιο από τα δυο γεγονότα είναι σημαντικότερο.
Η δημοκρατία σαν πολίτευμα έχει ταυτόχρονα δυο πάρα πολύ σημαντικά πράγματα ανάμεσα στα άλλα, που την κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Μπορείς ταυτόχρονα να λες και να κάνεις σχεδόν ότι γουστάρεις, χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Η χρυσή αυγή είναι ένα κόμμα που καλώς ή κακώς, κατέβηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου και μπήκε στο ελληνικό κοινοβούλιο προσπερνώντας άλλα κόμματα με ιστορία. Αν ήταν ένα κόμμα εκτός νόμου, όπως είναι το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία, προφανώς και δεν θα έμπαινε με την ψήφο του ελληνικού λαού στη βουλή. Έτσι βλέπουμε ότι παρά την γενική κατακραυγή, άσχετα από τις ψήφους που πήρε, έχει δικαίωμα λόγου, προτάσεων και ψηφίζει νόμους στην ελληνική βουλή. Υποθέτω ότι σε μια χώρα ελεύθερη, όπως διατείνεται πως είναι η χώρα μας, μπορεί να εκφράζεται καθένας όπως θέλει και δεν θα μου πει ο διπλανός μου γιατί έχω τη συνήθεια να σηκώνω τον ώμο μου όταν χαιρετώ κάποιον, ή του κλείνω το μάτι, ή παίρνω μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου. Άρα λοιπόν γιατί να επηρεάζει ο χαιρετισμός του Κατίδη και του κάθε Κατίδη (αν είναι χρυσαυγίτης), αν εγώ ο ίδιος, ο πολίτης, η ο πολιτικός, με τις ανομολόγητες πράξεις μου εδώ και σαράντα χρόνια τον οδήγησα να μπει στην ελληνική βουλή;
Το κράτος υποτίθεται ότι με προστατεύει από οποιαδήποτε επιβουλή. Είναι προσωπικά δεδομένα και δεν κοινοποιούνται τα ονόματα όσων κλέβουν, σκοτώνουν, πουλάνε ναρκωτικά, είναι μαστροποί κτλ. κτλ.; Πλήθος ανθρώπων στολίζει με τις κοσμητικότερες λέξεις στα συνθήματά του, τους φίλαθλους της αντίπαλης ομάδας και φαντάζομαι δεν υπάρχει Έλληνας που έχει πάει σε γήπεδο και κάποια στιγμή να μην είχε αυτή την εμπειρία. Αυτό όμως δεν ενοχλεί κανέναν φαίνεται, ούτε και τα ΜΜΕ, αφού κανείς δεν έχει μητέρα, αδέρφια, πατρίδα, σόι και προγόνους, δηλαδή όλα αυτά που του βρίζουν τέλος πάντων, οπότε γιατί να τον απασχολεί;
Αν κάποιος προχθές στο καρναβάλι ήταν ντυμένος και χαιρετούσε όπως ο Χίτλερ θα ήταν κατακριτέος; Όχι γιατί είναι καρναβάλι θα μου πει κάποιος! Φυσικά! Ενώ όλη η άλλη χώρα που έχει καταντήσει περίγελος στην Ευρώπη και στον κόσμο με τα καμώματά της, όλοι οι Έλληνες πολιτικοί με τις αποφάσεις που παίρνουν στο ελληνικό κοινοβούλιο, η δημόσια διοίκηση, τα ελαττωματικά δημόσια έργα που γίνονται σε όλη τη χώρα χωρίς ποτέ κανένας να μπει φυλακή, ο κάθε λογής τυχάρπαστος που κλέβει το κράτος και τους πολίτες, και βέβαια χιλιάδες άλλα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα εννοείται πως δεν είναι καρναβάλι!
Το ότι το κράτος με τους νόμους που εφαρμόζει, οδηγεί τα παιδιά μας στο πανεπιστήμιο, χωρίς να γνωρίζουν μια από τις σημαντικότερες μάχες στην ανθρώπινη ιστορία, που έγινε από Έλληνες προγόνους μας που μιλούσαν την ίδια γλώσσα με μας, δεν είναι καρναβάλι!
Τα χρόνια περνούσαν και μεγάλωνα έχοντας πάντα αναπάντητα ερωτηματικά μέσα μου όπως είναι η πατρίδα, η θρησκεία, το καρναβάλι, τι είναι καλό και τι κακό. Τώρα πλέον, με αφορμή τα δυο πρόσφατα αυτά γεγονότα, επιτέλους ξεκαθάρισα στο μυαλό μου τουλάχιστον τι είναι και τι δεν είναι καρναβάλι; Τι ενοχλεί στην πατρίδα μου και τι όχι; Γιατί ο Έλληνας φοιτητής δεν γνωρίζει μια από τις σημαντικότερες μάχες της ανθρώπινης ιστορίας; Και πολλά άλλα! Εννοείται πως είμαι ήσυχος που ένας εικοσάχρονος ποδοσφαιριστής, που χαιρέτισε ναζιστικά τους φίλαθλους της ομάδας του, παρά τη δημόσια συγγνώμη του και την αυτοτιμωρία του, παρά τη δημόσια δήλωσή του, ότι ουδεμία σχέση έχει με ναζισμό και χρυσή αυγή, καρατομήθηκε δια βίου από τις εθνικές ομάδες της χώρας και μάλλον τέλειωσε η καριέρα του πριν καν αρχίσει, γιατί προφανώς αυτός ήταν η αφορμή και η αιτία, για όσα άσχημα έχουν γίνει, ή θα γίνουν στη χώρα μου.
Κακόμοιρε Μιλτιάδη και σεις όλοι οι άλλοι πρόγονοί μας… τελικά φαίνεται πως οι αρχαίοι πρόγονοί μας, ενώ πέτυχαν σε όλα όσα ασχολήθηκαν και έγραψαν χρυσές και ανεξίτηλες σελίδες στην ανθρώπινη ιστορία, σε ένα πράγμα κατά τα φαινόμενα, απέτυχαν παταγωδώς! Στους απογόνους τους!
Τέλος σκεφτόμουν ότι το τραγελαφικό της κατάστασης και η αποθέωση στην κυριολεξία των πάντων θα είναι, ο ποδοσφαιριστής Κατίδης να ξέρει για τη μάχη του Μαραθώνα αυτά που δεν ήξεραν οι φοιτητές! Οπότε σωστά καρατομήθηκε και διαπομπεύτηκε! Έτσι δεν είναι;
