Πεθαίνουν οι θεοί; Αυτή είναι μια ερώτηση όπου, δυστυχώς στα μάτια όλων όσων είχαν την τύχη να δουν δια ζώσης ή από τη μικρή οθόνη έναν ποδοσφαιρικό μύθο όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα, δεν μπορεί να απαντηθεί. Όχι γιατί δεν γνωρίζουν την απάντηση βεβαίως-βεβαίως αλλά γιατί, είναι δύσκολο να διαχωρίσουν το πάθος, την υπέρτατη αγάπη του “ζούμε σήμερα” από τη λογική του “…και κάποτε πεθαίνουμε”.
O Ντιέγκο Μαραντόνα ανήκει από σήμερα 25 Νοεμβρίου 2020 στους ουρανούς. Εκεί ανήκε έτσι κι αλλιώς ωστόσο η ψυχή και το σώμα του βρισκόταν εδώ μαζί μας.
Χμ, αυτό το 2020 διεκδικεί στα ίσια πλέον να είναι μια χρονιά που ίσως πλέον πολλοί -ιδίως ποδοσφαιρόφιλοι- να μην την θυμούνται για την πανδημία και το lock down που επέβαλλε στο ποδόσφαιρο (εννοείται δεν τίθεται ζήτημα για τιμή στους τόσους νεκρούς) αλλά για το γεγονός ότι “έφυγε” μια θεότητα του ποδοσφαίρου. Τόσο μεγάλη φυσιογνωμία -έστω και αμφιλεγόμενη- υπήρξε ο Μαραντόνα.
Αντικειμενικά όμως μοιάζει να είναι απίστευτο… Ο Ντιεγκίτο αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση για τόσες και τόσες στιγμές που πρόλαβε τουλάχιστον να χαρίσει στους απανταχού φίλους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Προδομένος από την καρδιά του στα 60 του χρόνια, είπε “adios” από το σπίτι του στο Τίγκρε στον μάταιο τούτο κόσμο έχοντας ωστόσο εισπράξει τόση αγάπη όση κυρίως -κακά τα ψέματα για τους αντιπάλους του- και καθολική αναγνώριση για το αστείρευτο ταλέντο του.
Από το 1978 ανήκε στην εθνική Αργεντινής αλλά το 1986 στο Μεξικό πήρε τους “μπιανκοσελέστε” από το χέρι και τους οδήγησε στην κατάκτηση του χρυσού τροπαίου του Μουντιάλ.
Παροξυσμός για τον “θεό”
Ο Μαραντόνα λατρεύτηκε σαν θεός. Έγινε σύνθημα στα χείλη όλων, γράφτηκαν τραγούδια με το όνομά του ενώ υπήρξαν πολλοί που θέλησαν να γίνουν σωσίες του ενώ τα παιδιά στους δρόμους και τις αλάνες τσακώνονταν ποιός θα είναι ο “Μαραντόνα” της δικής τους γειτονικής αναμέτρησης. Δρόμοι επίσης πήραν το όνομά του. Έκτοτε ακολούθησε μια άλλη διαδρομή δόξας, αυτή με τη Νάπολι όπου την πήρε -κι αυτήν από το χέρι- και την έφτασε ως την κατάκτηση του σκουτέντο αλλά και του κυπέλλου UEFA το 1990. Στην Ιταλία και δη στην Νάπολι ένιωθε ηγεμόνας για χρόνια.
Από τότε όμως, άρχισε και ο προσωπικός του κατήφορος… Πρώτα, βίντεο τον κατέγραψε να σημαδεύει με το όπλο του δημοσιογράφους και έπειτα να συλλαμβάνεται για κατοχή απαγορευμένων ουσιών.
Στο ποδόσφαιρο επιστρέφει αλλά όσο κι αν προσπαθεί τίποτε δεν είναι όπως ήταν. Τα παραπανίσια του κιλά τον εμποδίζουν, όχι από το να είναι απλά καλύτερος από τους άλλους (έτσι κι αλλιώς ήταν) αλλά από τον εαυτό του τον ίδιο.
Το 1994 παίζει αντίπαλος της Εθνικής μας στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, κερδίζει με 4-0 σκοράροντας κι ένα τέρμα αλλά και πάλι λίγο μετά, η τρελή ζωή, οι απαγορευμένες ουσίες και τα πάρτι τον αποσταθεροποιούν από το να είναι ο πρώτος των πρώτων σε σταθερή βάση.
Στην Μπόκα στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ζει τη δεύτερη εφηβεία του αλλά ακόμα και οι θεοί έχουν ημερομηνία λήξης στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Η φήμη του, η αυτοκαταστροφή του
Όταν πια αποσύρεται και τα χρήματα τελειώνουν, για χρόνια γυρίζει τον κόσμο και δίνει ένα δικό του ολιγόλεπτο σόου (συνέβη και στην Ελλάδα στο “Γ. Καραϊσκάκης”) σε φιέστα του Ολυμπιακού όμως ο ίδιος προσπαθεί ακόμα να παλέψει με τα κιλά του και με την άστατη ζωή του.
Το ποδόσφαιρο είναι η “στέγη” του αλλά η φήμη του ονόματός του, η αυτοκαταστροφή του.
Το 2008 αναλαμβάνει την εθνική Αργεντινής ως προπονητής και το 2010 συναντά την εθνική μας όπου κερδίζει με 2-0 στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής.
Τα χρόνια περνούν και οι καταχρήσεις δεν λένε να απαγκιστρωθούν από τις αδυναμίες του.
Πριν λίγες μέρες εγχειρίστηκε στο κεφάλι (έπασχε από αναιμία αλλά και από κατάθλιψη) με τους γιατρούς να αναφέρουν ότι όλα πήγαν καλά. Οι φανατικοί φίλοι του, στήνουν πανηγύρι σα να κέρδισε το Μουντιάλ ξανά η Αργεντινή. Τόση ήταν η χαρά τους…
Πριν λίγες ώρες όμως ήρθε το άσχημο νέο που “μαύρισε” τις καρδιές όλων. Ακόμα κι αυτών που δεν τον ήθελαν να τον βλέπουν ούτε… ζωγραφιστό…
Στη Νάπολι με την αναγγελία του θανάτου του, οι “Ντιεγκίτος” τίμησαν τη μνήμη του με… ανάσταση ενώ στην Αργεντινή κηρύχθηκε τριήμερο πένθος!
Ποιός ήταν ο Ντιέγκο…;
Τέτοιος ήταν ο Ντιέγκο… Ένας απόλυτος ηγεμόνας, στα αποδυτήρια, στον αγωνιστικό χώρο όπου ουδείς τολμούσε να τον αμφισβητήσει γιατί απλά ήταν ο καλύτερος.
Τέτοιος ήταν ο Ντιέγκο Αρμάνδο Μαραντόνα… Ένας μάγος της μπάλας που συνέδεσε το δικό του ταπεραμέντο, το δικό του μπρίο και τη φαντασία, με τη μοναδική τρέλα που τον συνόδευε για να είναι ο πρώτος των πρώτων δημιουργώντας μια ολόδική του εποχή στο παγκόσμιο στερέωμα.
Κι όλα αυτά μέσα από το ασίγαστο πάθος του πλήθους σε συνάρτηση με το δικό του, να τα ζήσει όλα στο τέρμα. Την ποδοσφαιρική ευφυϊα, το πάθος για τις γυναίκες, την κακή ζωή, το χρήμα και τη δόξα που μπορεί να φτάσει στα άκρα τον κάθε άνθρωπο… Στο ζενίθ και το ναδίρ μα και στο μυαλό όλων ότι τα αστέρια ανήκουν στον ουρανό.
