Μαρτυρικά χωριά, δήμοι, περιοχές

      Πολύ σοβαρές ήσαν οι αναλύσεις-επισημάνσεις των ειδικών ομιλητών. Στέκομαι μόνο σε ένα σημείο, ως αφετηρία των επόμενων σκέψεων: έγινε πολύς λόγος για μαρτυρικά χωριά, μαρτυρικούς δήμους, μαρτυρικές περιοχές και συγκεκριμένα για τα Καλάβρυτα, τον Χορτιάτη, το Δίστομο, την Βιάννο, τα Ανώγεια. Είναι άξιοι επαίνου οι επιζήσαντες από τις θηριωδίες των ναζί σ’ αυτές τις περιοχές και οι προσπάθειές τους να αναδείξουν τα χωριά-περιοχές τους ως μαρτυρικά.
      Μένει όμως ένα παράπονο, μια παράλειψη για μας τους Ρεθεμνιώτες που προερχόμαστε από τα χωριά του Κέδρους που ξεκληρίστηκαν οι κάτοικοί τους πριν από 69 χρόνια και ολοκαυτώθηκαν-ισοπεδώθηκαν, αφού πρώτα οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους έκλεψαν τα εισοδήματα και το βιος κάθε νοικοκυριού. Ένα πικρό παράπονο δικαιολογημένο από το γεγονός ότι σε μια μέρα (22 Αυγούστου 1944) εκτέλεσαν 164 (εκατόν εξήντα τέσσερις) άνδρες κυρίως, αλλά και παιδιά και γυναίκες. Δικαιολογημένο το παράπονο, γιατί αυτή η θυσία δεν έχει αναγνωριστεί μέχρι σήμερα με τρόπο ανάλογο προς τις παραπάνω θηριωδίες των ναζί κατακτητών.
      Είναι γνωστό ότι κατά το παρελθόν έχει γίνει προσπάθεια για αναγνώριση και αυτών των οκτώ χωριών ως μαρτυρικών. Ήταν όμως προσπάθεια ατομική και ίσως για τον λόγο αυτόν δεν είχε αίσιο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό σήμερα, 69 χρόνια μετά την εκτέλεση 164 αθώων στα χωριά που αγκαλιάζουν αρμονικά το Κέδρος: Κρύα Βρύση, Άνω       Μέρος, Δρυγιές, Σμιλές (δεν ξανακατοικήθηκε μετά την καταστροφή), Βρύσες, Καρδάκι, Γουργούθοι και Γερακάρι και την ολοκληρωτική καταστροφή αυτών των οκτώ οικισμών, ας κάμουν όλοι μαζί οι σχετικοί φορείς σταθερά και μελετημένα βήματα για την επίτευξη του στόχου. Και ως αρμόδιους φορείς θεωρώ: την τοπική Εκκλησία, την Περιφερειακή Διεύθυνση Ρεθύμνου, τους Δήμους Αμαρίου και Αγίου Βασιλείου, τις τέσσερις τοπικές κοινότητες των τότε οκτώ χωριών, τους πολιτιστικούς συλλόγους των χωριών και τους αντίστοιχους των Αθηνών, και τους πολίτες-κατοίκους των χωριών αλλά και του Ρεθύμνου, όπου διαμένουν οι περισσότεροι.
      Στόχος και έργο όλων είναι να αναδείξομε την τραγωδία της 22-8-1944 στα οκτώ χωριά με τους 164 νεκρούς και να απαιτήσομε ανυποχώρητα την ισότιμη με τους άλλους μαρτυρικούς τόπους θυσίας, περιόδου 1941-1944, αναγνώριση ως μαρτυρικών χωριών του Κέδρους.
      Αυτό είναι θέμα δίκαιης στάσης της Πολιτείας και ισόνομης αντιμετώπισης όλων των μαρτυρικών περιοχών της.          Δεν επιζητούμε προνομίες. Ζητούμε και είναι καιρός να πετύχομε αυτό που δικαιωματικά ανήκει στην περιοχή, την αιματοποτισμένη στις 22 Αυγούστου 1944.