Μια καλή κουβέντα έχει ιδιαίτερη και ανεκτίμητη αξία και προπαντός, όταν τηνέ λες για νέους αθρώπους. Ακόμη δε περισσότερο, όταν αξίζει να τους τηνέ πεις. Ε, αυτό πιστεύω και αυτό θα κάμω, να γράψω δυο καλές κουβέντες, για δυο νεολαίους Μελαμπιανούς οργανοπαίχτες, ταλαντούχους, που έτυχε να γνωρίσω πριν λίγο καιρό, σε μια ιδιαίτερη εκδήλωση, μνήμης και τιμής, με τη συμπλήρωση 190 χρόνων του μαρτυρίου των Μελαμπιανών Αγίων Τεσσάρων Νεομαρτύρων, που έγινε στην Αθήνα. Και ομολογώ, πως περίμενα κάποιος άλλος να γράψει τούτα τα λόγια, από τους πολλούς Μελαμπιανούς που παραβρεθήκανε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 2 Νοεμβρίου 2014, στη σχετική καλλιτεχνική εκδήλωση, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω. Με αυτή την παρέμβασή μου εκφράζομαι και σαν Μελαμπιανός, γιατί νιώθω και Μελαμπιανός, για πολλούς λόγους. Ρίζα Μελαμπιανή από τους Φωτάκηδες, γαμπρός Μελαμπιανός, μα και κλώνος του εκ των Τεσσάρων Μαρτύρων Αγίου ΑΓΓΕΛΗ, στη μνήμη των οποίων στιχούργησα ένα νεοριζίτικο και το τραγούδησα στην εκδήλωση αυτή, με την Αμαριώτικη Ριζίτικη Παρέα.
Όποιος θέλει, μπορεί να το ακούσει εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=s6j0lsEaur0.
Όμως, σ’ αυτή την ομολογουμένως επιτυχημένη θρησκευτική και καλλιτεχνική εκδήλωση, συμμετείχανε μεταξύ αξιόλογων Ρεθεμνιωτών οργανοπαιχτών και δυο Μελαμπιανάκια, που είχα την τύχη, για πρώτη φορά, να τα γνωρίσω και να τ’ ακούσω. Ο Γιάννης Τσουρδαλάκης του Αντ. στη λύρα-τραγούδι και ο Γιάννης Βεργαδής του Δημ. στο λαγούτο-τραγούδι. Πριν ακόμη τους ακούσω, διέκρινα στα πρόσωπά τους τη σεμνότητα, τη σοβαρότητα, τη λάμψη των Μελαμπιανών Αγίων και δεν διαψεύστηκα.
Γιάννης Τσουρδαλάκης στη λύρα και τραγούδι, καθ’ εικόνα και μελωδία του μεγάλου δημιουργού Θανάση Σκορδαλού. Παράστημα, κάθισμα, δοξάρι, τραγούδι, όλα καθαρά Σκορδαλικά. Συμμετείχε στην εκδήλωση και έπαιξε κομμάθια, που συγκλονίσανε όλους, που είχανε την τύχη να τον ακούσουνε. Μα συγκλονίσανε και το χορευτικό Όμιλο «Κουρήτες» και κάμανε τους χορευτάδες να ζωγραφίσουνε επί σκηνής και να πετάξουνε κυριολεκτικά στα ύψη.
Γιάννης Βεργαδής στο λαγούτο και τραγούδι, εγγονός του διαλεχτού μερακλή Ψαρομούστακου. Ένιωσα ιδιαίτερη συγκίνηση, γιατί με έφερε πολλούς χρόνους οπίσω, να θυμηθώ αξέχαστες Μελαμπιανές παρέες, με την παλιά μερακλίδικη φρουρά των Μελάμπων, μεταξύ των οποίων και ο παππούς του Γιάννης Βεργαδής (Ψαρομούστακος). Χάρηκα ιδιαίτερα και με το νεότερο Γιάννη, που έπαιξε θαυμάσιο λαγούτο και τραγούδησε μελωδικά και γνήσια Μελαμπιανά.
Τα περίσσα λόγια είναι φτώχεια. Οι ήχοι, της λύρας, του λαγούτου και του τραγουδιού, καταγραφήκανε και θ’ αντιλαλούνε για πολύ καιρό, στον ανώτατο μουσικό χώρο της Ελλάδας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ένα μεγάλο μπράβο και στους δυο νεολαίους Μελαμπιανούς οργανοπαίχτες. Καλή συνέχεια και ακόμη ψηλότερα.
