Κάνοντας σαν απλός Ρεθυμνιώτης Συνεταίρος, μια αναδρομή στα όσα διαδραματίστηκαν τον τελευταίο 1,5 χρόνο στο Ναυτιλιακό Μεταφορικό Συνεταιρισμό Cretan Lines, με κυρίευσαν πολλά και ανάμικτα συναισθήματα. Πιο συγκεκριμένα:
Θυμήθηκα την υπέρτατη χαρά που όλοι μας νοιώσαμε το Μάρτη του 2012, όταν ανακοινώθηκε με περίσσια βιαστική υπερηφάνεια και με απερίσκεπτη επιπόλαια αισιοδοξία, η ναύλωση του «δικού μας» πλοίου ELLI-T. «Το ευκταίο όνειρο έγινε πραγματικότητα» διατυμπανίζαμε και καλούσαμε όλους τους Ρεθυμνιώτες, να συμβάλουν στην ενίσχυση του Συνεταιρισμού, για την υποστήριξη και διατήρησή του.
Θυμήθηκα όμως και την αγωνία των δυσκολιών που προέκυψαν για ένα ολόκληρο τετράμηνο μέχρι τη δρομολόγηση του (21/7/12), οπότε και ανακουφίστηκα, σκεπτόμενος, «τέλος καλό, όλα καλά». Οι Διοικούντες όμως και ειδικά οι υπογράψαντες το περιβόητο Ναυλοσύμφωνο και την τριμερή σύμβαση με την Ε.Τ.Ε., έκαναν μεγάλο λάθος και σοβαρή παράλειψη, αφού για την 4μηνη καθυστέρηση, δεν διεκδίκησαν διαφυγόντα κέρδη και ούτε καν την αντίστοιχη χρονική μετατόπιση των ναύλων. Πλήρωσαν δε, χωρίς απόφαση του Δ.Σ., τα ναύλα της δόσης 30/6/12, ενώ το πλοίο ταξίδεψε στις 21/7/12, όπως και 150.000 στον δήθεν «ευεργέτη», ο οποίος εικάζεται πως έβαλε επιπλέον «καπέλο» στη ναύλωση, 600.000 €.
Ακολούθησε για ένα μόλις δίμηνο, η έκδηλη ικανοποίηση όλων μας, πως επιτέλους το Ρέθυμνο, δεν θα παρέμενε «παντέρμο» και ακτοπλοϊκά αποκλεισμένο. Δεν ήταν τυχαίο και ανεξήγητο, πως το Συνεταιριστικό κεφάλαιο διπλασιάστηκε μετά την ανακοίνωση της ναύλωσης και πως σε κάθε αναχώρηση του πλοίου, εκατοντάδες Ρεθυμνιώτες κατέβαιναν για να το καμαρώσουν από κοντά και να το αποχαιρετήσουν. Μόνο όσοι, αφού διαπίστωσαν την φανερή ασυνεννοησία και εχθρότητα μεταξύ των μελών του Δ.Σ. και παρακολούθησαν από κοντά την ερασιτεχνικότητα και την προχειρότητα που κυριαρχούσε σε ένα τέτοιο σοβαρό εγχείρημα, με σχεδόν ατομικές και όχι συλλογικές και επαγγελματικές αποφάσεις, παρέμειναν ανήσυχοι και επιφυλακτικοί, που δυστυχώς πολύ γρήγορα δικαιώθηκαν.
Πάγωσα όμως, μαζί με όλο το Ρέθυμνο στις 23/9, όταν ατυχήσαμε με τη σοβαρή μηχανική βλάβη του πλοίου. Δυστυχώς όμως και πάλι πρυτάνευσε ο εγωισμός και η αλαζονεία του «ξερόλα» και αντί να αναθέσουν σε τρίτους ειδικούς την όλη διαδικασία, ανέλαβαν προσωπικά σε συνεννόηση με τον πλοιοκτήτη, ενώ δεν είχε διαβαστεί καν το ασφαλιστήριο, το οποίο είχε μεν πληρωθεί, αλλά δεν υπήρχε αντίγραφο. Έτσι παρά την αλλαγή Προεδρείου και την ανταλλαγή εξωδίκων και ασφαλιστικών μέτρων, τελικά πάλι κατάφερε ο πλοιοκτήτης και ανέλαβε την αποκατάσταση της βλάβης, για δικούς του γνωστούς λόγους, κάνοντας την περιβόητη «μυστική συμφωνία». Αποτέλεσμα, 11,5 μήνες μετά, η βλάβη να μην έχει ακόμη αποκατασταθεί και η ασφαλιστική αποζημίωση να καταβληθεί στην Ε.Τ.Ε., σε πίστωση των δανείων του πλοιοκτήτη, αφού έτσι προέβλεπε το Ναυλοσύμφωνο και η τριμερής σύμβαση με την Ε.Τ.Ε. που είχαν υπογράψει. Οι δαπάνες όμως της αποκατάστασης ζημίας και όλων των εξόδων 12μηνης παραμονής του πλοίου σε ακινησία, βαρύνουν το Συνεταιρισμό και είναι πολύ περισσότερα από την ασφαλιστική αποζημίωση, η οποία ευτυχώς και αφαιρείται από τα υπόλοιπα ληξιπρόθεσμα και μη, οφειλόμενα εκχωρημένα στην Ε.Τ.Ε. ναύλα. Εκείνο βέβαια που θεωρήθηκε από όλους απαράδεκτο, είναι η απόκρυψη ακόμη και από τα μέλη του Δ.Σ. της υποχρεωτικής, λόγω ασφαλιστικών διατάξεων, 9μηνης απαγόρευσης απόπλου και μεταβολής ιδιοκτησίας του πλοίου.
Το «άκρον άωτον» όμως της ιστορίας, είναι πως ο πλοιοκτήτης έλαβε μέχρι σήμερα σχεδόν όλη την αξία του πλοίου, (αν υπολογιστούν και όσα δαπανήθηκαν για τη βελτίωση του, πριν δρομολογηθεί, αν και το ναυλοσύμφωνο έγραφε πως είναι ετοιμόπλοο και αξιόπλοο). Επιπλέον δε, πήρε και κάτι εκατομμύρια ευρώ δάνειο από την Ε.Τ.Ε., επειδή υπέγραψαν την τριμερή σύμβαση, με εκχώρηση των ναύλων και των αποζημιώσεων. Έτσι ο πλοιοκτήτης, ενώ έχει ήδη λάβει, ολόκληρη την αξία του πλοίου, έχει ακόμη την κυριότητα του, την οποία για να αποκτήσει ο Συνεταιρισμός, πρέπει να καταβάλει επιπλέον εξακόσιες περίπου χιλιάδες και φυσικά να πληρώσει άλλα τόσα, για την δαπάνη αποκατάστασης και δρομολόγησης του, χωρίς να υπολογιστούν και οι υπόλοιπες οφειλές σε πλήρωμα, ασφαλιστικά ταμεία, Ο.Λ.Π., Δημόσιο και σε λοιπούς προμηθευτές.
Έτσι, με δεδομένο το τραγικό αδιέξοδο, θυμήθηκαν τους Θεσμικούς, που αν και τιμητικά μέλη του Δ.Σ. και καταστατικά ήταν υποχρεωτική η πρόσκληση τους στα Δ.Σ., δεν τους είχαν καλέσει σε καμιά συνεδρίαση λήψης σοβαρών για το Συν/σμό αποφάσεων. Πράγματι, οι Θεσμικοί, με πρωτοβουλία του Θεματικού Αντιπεριφερειάρχη Κρήτης Κωστή Λαμπρινού, ανταποκρίθηκαν και συγκρότησαν επιτροπή διερεύνησης των πραγματικών οικονομικών και λοιπών δεδομένων, καθώς και γραπτές διαβεβαιώσεις από τον πλοιοκτήτη, την Ε.Τ.Ε. η οποία έχει προσημειώσει το πλοίο, αλλά και από το συνεργείο αποκατάστασης ζημίας, ώστε να συγκεκριμενοποιηθεί το απαιτούμενο για την κυριότητα και επαναδρομολόγηση του πλοίου ποσού.
Στις 9/7/13, παρουσιάστηκε το πόρισμα και οι προτάσεις της επιτροπής, που όμως δεν υλοποιήθηκαν μέχρι σήμερα, γιατί όπως είπαν, δεν βρήκαν καμιά ανταπόκριση από τον Επαγγελματικό και Επιχειρηματικό κλάδο.
Το σημαντικό λοιπόν διττό ερώτημα, στο οποίο όλοι οι Ρεθυμνιώτες (Συνέταιροι, Θεσμικοί, Επαγγελματίες και Επιχειρηματίες) πρέπει το συντομότερο να απαντήσουν είναι:
Α) Πρέπει να αφήσουμε το Συνεταιρισμό, τους 3.000 περίπου Συνεταίρους και όσους βοήθησαν με δανεικά, στην τύχη τους «και ότι μέλει γενέσθαι»; ή
Β) Να στηριχθεί η προσπάθεια, που προς τιμή του συνεχίζει ο Κωστής Λαμπρινός και ήδη με ενδιαφέρον εξετάζουν αρκετοί; Δηλαδή τη δημιουργία Ανώνυμης Ναυτικής Εταιρίας του Ν.959/79, η οποία πρωταρχικά θα εξετάσει τη δυνατότητα διάσωσης του Συνεταιρισμού και εάν εξασφαλιστεί εγγράφως η κυριότητα του πλοίου και η βιωσιμότητα του εγχειρήματος, να συνεργαστεί είτε με συμμετοχή της Cretan Lines, είτε με κοινοπραξία των δύο Νομικών Προσώπων, ώστε με επιχειρηματικά πλέον κριτήρια και με ειδικό στη Ναυτιλία manager, να επαναδρομολογηθεί επιτέλους, το Καράβι στο «παντέρμο» από πλευράς ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συγκοινωνιών Ρέθυμνο.
Προσωπικά, θεωρώ πως όλοι μας πρέπει να στηρίξουμε την Β) επιλογή, γιατί παρά τα όποια πολύ σοβαρά διαχειριστικά, επιχειρηματικά και Διοικητικά λάθη ορισμένων, είναι πολύ σκληρό και άδικο να εγκαταλείψουμε όλα τα μέλη του Συνεταιρισμού και κυρίως του Δ.Σ., που πίστεψαν και προσπάθησαν όπως μπορούσαν και ήξεραν, για να πραγματοποιηθεί το όραμα ενός ολόκληρου Νομού. Άλλωστε, σίγουρα οι 3.000 Συνεταίροι και οι γνωστοί και συγγενείς τους, αποτελούν ένα σοβαρό κεφάλαιο και κίνητρο, για την όποια επόμενη προσπάθεια δρομολόγησης πλοίου στο Ρέθυμνο.
Γι’ αυτό, επιβάλλεται την ερχόμενη Κυριακή 8/9/13, να υπάρξει μαζική συμμετοχή των μελών του Συνεταιρισμού, ώστε αφού ενημερωθούμε με απόλυτη ειλικρίνεια για την σημερινή κατάσταση και ακούσουμε συγκεκριμένες προτάσεις για την προοπτική και την πορεία του, να αξιολογήσουμε τις τοποθετήσεις και να λάβουμε τις ανάλογες αποφάσεις.
Αξίζει τελειώνοντας να σημειώσω, πως σε αυτήν την κρίσιμη Γ.Σ. θα πρέπει να επιδιωχθεί με κάθε τρόπο, να περιοριστούμε στα θέματα και μόνο της ημερήσιας διάταξης, χωρίς αναδρομές, αντεγκλήσεις και αντεκδικήσεις, για να μην χαθεί η ουσία της σοβαρότητας των προς συζήτηση και ανάλογης απόφασης θεμάτων.