Η τριήμερη διαδικασία της πρότασης μομφής ξεκαθάρισε για άλλη μία φορά τα πράγματα… Έφερε στο προσκήνιο τα χαρακτηριστικά δύο διαφορετικών αντιλήψεων-φιλοσοφιών-πρακτικών τόσο στο επίπεδο παραγωγής πολιτικής, όσο και σ’ αυτό της αντιμετώπισης των χρόνιων προβλημάτων της χώρας.
Αντιπαράθεση δύο κόσμων. Σύγκρουση δύο αντίθετων δρόμων, που παρά το ότι στοχεύουν-σύμφωνα με τα λεγόμενα των εκφραστών τους- σε ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα, στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει… Και τούτο επειδή ο ένας δρόμος (με κύριο εκφραστή το ΣΥΡΙΖΑ και «πολιτικό δεκανίκι» τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», για τους δικούς του λόγους ο κάθε πολιτικός χώρος-) τη στιγμή που στα λόγια αναφέρεται στο μέλλον έχει στρέψει το πολιτικό του βλέμμα και τον πολιτικό του σχεδιασμό, σε ένα μοντέλο εξουσίας και πρακτικής, που έχοντας εφαρμοστεί για τρεις και πλέον δεκαετίες οδήγησε τη χώρα στη σημερινή πολυεπίπεδη (και πολύπλευρη) κρίση… Ισχυρίζονται ότι πολιτεύονται για ένα πιο ανθρώπινο και ποιοτικό μέλλον, έχοντας όμως, στρέψει την πολιτική τους λογική και πρακτική σε ένα ξεπερασμένο και φαύλο μοντέλο διακυβέρνησης και διαχείρισης των πραγμάτων.
Εκμεταλλευόμενοι την ανασφάλεια, τον ανθρώπινο «πόνο» (που προκαλούν οι δύσκολες και άδικες -πολλές φορές-πολιτικές αποφάσεις), την ανεργία, το φόβο για το καινούριο (λόγω των αναγκαίων μεταβολών στη λειτουργία του κράτους), τις φαύλες συντεχνιακές λογικές-πρακτικές πολλών ετών, τις αδυναμίες του πολιτικού συστήματος, τις φαυλότητες δεκαετιών- τις οποίες μάλιστα δεν αγωνίζονται να σταματήσουν- υπόσχονται παρά ταύτα ένα μέλλον περισσότερο ανθρώπινο και κοινωνικά δίκαιο…
Κι όλα τούτα με «όχημα» το λαϊκισμό, τις άκρατες υποσχέσεις προς όλους για όλα, τους επικοινωνισμούς, τον κομματικό (και πρώην κρατικό) φαύλο συνδικαλισμό, τη συνθηματολογία που πολλές φορές ξεπερνά την ειρωνεία, την πολιτική παραπληροφόρηση, την επένδυση στην αποτυχία και την καταστροφή, την υποστήριξη κινητοποιήσεων (βλ. «μπλόκο» στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, τις απεργίες των καθηγητών την περίοδο των πανελληνίων εξετάσεων) και γενικώς με πολιτικές πρακτικές ξεπερασμένες και υπεύθυνες για τη σημερινή πραγματικότητα. Και αφήνοντας το «όχημα» αυτό να προχωρεί στον δρόμο των συνεπειών του «Μνημονίου», αγωνίζονται για ψήφους στα θολά νερά μιας κοινωνίας που υποφέρει… Χωρίς σχέδιο, δίχως ρεαλισμό, με άγνοια (;) για τις συνέπειες που θα προκύψουν για τους πολίτες και τη χώρα.
Και γνωρίζοντας το ανεφάρμοστο των πολιτικών και πρακτικών τους στόχων φανερώνουν, έτσι, και την ουσιαστική τους αδυναμία να πείσουν ακόμα και τους στενούς «πυρήνες» των δικών τους κομματικών μηχανισμών (βλ. περίπτωση Μ. Γλέζου).
Στην ουσία η άρνηση σε όλα με την ταυτόχρονη απουσία ρεαλιστικών (και ουσιαστικών) ιδεών-προτάσεων-λύσεων συναποτελούν το «σχέδιο» μιας πολύπλευρης οπισθοδρόμησης για τον τόπο και την κοινωνία. Γίνονται, έτσι, «τελάληδες της μιζέριας και της καταστροφής», χωρίς στην ουσία να επιθυμούν την εξουσία μιας και (το μόνο που ξέρουν καλά) είναι ότι ακόμα και αν την έχουν στα χέρια τους, δεν θα ξέρουν «τι να την κάνουν»!
Δεν θα μπορούν, δηλαδή, να διαχειριστούν και να αλλάξουν προς το καλύτερο την τύχη της χώρας…
Έτσι, περιστασιακά «συμπλέουν» για προσωπικούς κομματικούς λόγους. Σε μια «λογική»: «Ο εχθρός (πολιτικά) του εχθρού μου (πάλι πολιτικά) είναι «φίλος» μου ή τουλάχιστον στιγμιαία, εξυπηρετεί τα πολιτικά (κομματικά) μου σχέδια… Με απόψεις και κινήσεις που ποικίλουν ανάλογα με τους αποδέκτες (εσωτερικό ή εξωτερικό) τις κομματικές ισορροπίες (βλ. πρόταση μομφής) προσπαθούν να είναι και με «το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα» μεγαλώνοντας τη σύγχυση…
Και εδώ μπαίνει το βασικό ερώτημα: «Ποιος ο λόγος μιας τέτοιας στάσης, αφού στο βάθος ούτε την εξουσία επιζητούν ούτε γνωρίζουν (ούτε δηλαδή έχουν ένα σχεδιασμό) το πώς θα την διαχειριστούν (αξιοποιήσουν);»…
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση αγωνίζεται να απαλλάξει τη χώρα από τις φαυλότητες και τα «βαρίδια» του χθες (έργο αναγκαίο είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε το «Μνημόνιο») και ο ελληνικός λαός «βάζει πλάτη» στο αμαρτωλό παρελθόν με αιματηρές θυσίες…
Το κόστος πολλαπλό (τόσο στην κοινωνία όσο και στα κόμματα της κυβερνητικής συνεργασίας), αλλά ο στόχος… ιερός!
Είναι, λοιπόν, ολοφάνερη η διαφοροποίηση…Η διαφορετική πολιτική αντίληψη, φιλοσοφία και πρακτική των δύο αυτών «κόσμων»… Και έγινε ολοφάνερη για άλλη μια φορά κατά τη διάρκεια της πρότασης μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ που ευτυχώς έπεσε στο κενό…
«Η μπάλα είναι ακόμα-ευτυχώς -στο γήπεδο!»…
Τώρα όλοι οι πολίτες γνωρίζουν! Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, επίσης…
Από κοινού η επιλογή για την πορεία της χώρας…
«Μετά την απομάκρυνση από τον τόπο και το χρόνο των αποφάσεων (κάλπη και Βουλή) κανένα «λάθος» δεν μπορεί να αναγνωριστεί!».
E-mail: pgiannoulakis@yahoo.gr
