Το διαιωνιζόμενο πρόβλημα στις ανθρωποκοινωνίες είναι πως δεν έχουμε βρει ακόμα τρόπο να περιθωριοποιήσουμε και να ξεπαστρέψουμε όσους την «βρίσκουν» να σφετερίζονται τις χαρές μας…
Στα ζάρια του Ιησού τα ιμάτια παίξανε και μοιράσανε οι Ρωμαίοι φαντάροι γιατί δεν τους ενδιέφερε εάν ο σταυρωθησόμενος ευαγγελιζόταν τη σωτηρία των ανθρώπων. Οι σύγχρονοί μας Ρωμαίοι πεσσοβολούνε και έτοιμοι είναι να διαμοιράσουν εμάς τους ίδιους, για το καλό μας τάχα!
Κανενός ανθρώπου, όμως, η ψυχή δεν αξίζει συμβιβασμούς υποτέλειας και υποβιβασμούς δουλοπρέπειας. Μονάχα ψηλά να πετά με ορθάνοιχτες φτερούγες τής είναι πρεπό, αγέρωχη και υπερήφανη…
Κακό είναι να πέφτεις σε λάθη, ενώ προσπαθείς ν’ αντιμετωπίσεις τα τρέχοντά σου προβλήματα. Έχεις, όμως, πάντα την ευκαιρία ή/και το περιθώριο να τα διορθώσεις. Χειρότερο, μολαταύτα, σφάλμα θα ‘ναι, θαρρώ, εάν αφήσεις όσους θεωρείς δυσκατάβλητους «αντιπάλους» να σου ορθώνουν εμπόδια πανύψηλα και οδοφράγματα και να μην σου επιτρέπουν να χαράξεις το μέλλον, όπως ονειρεύεσαι και να πραγματώσεις τις ελπίδες σου…
Γι’ αυτό, στη ζωή ποτέ μην χάνεις το θάρρος σου απέναντι σε «πεσσοβολιστές» και στους φίλαυτους «αντιπάλους» και να μη διστάζεις να δεις την αλήθεια κατάματα… Το παιχνίδι μπορεί να ανατραπεί ανέλπιστα και υπέρ σου ακόμα και στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων… Αρκεί να έχεις ελπίδα, γενναιότητα ψυχής, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία…
Τέλος, συχνά πολλοί με ρωτούν γιατί και για τι γράφω. Γιατί δεν μπορώ να μείνω σιωπηλός, ενώ συμβαίνουν τόσα τριγύρω μας αφενός, πολεμώ ό,τι τείνει να σκλαβώσει και να γεμίσει πόνο τη ζωή μας και προβάλλω ό,τι την λιοπεριχύνει αφετέρου…
Κι όταν φτάνει κάθε μέρα η ώρα του δειλινού, όλοι μακάρι να έχουμε, συν Θεώ, γεμάτο το δισάκι της ζωής μας. Και με ήρα και με σιτάρι. Και χρειάζεται υπομονή και πυγμή ταυτόχρονα, μα και μάτια ορθάνοιχτα, για να ξεχωρίσεις ό,τι θα πάρεις μαζί σου ως εφόδιο για όσα θα κληθείς ν’ αντιμετωπίσεις, εκούσια και ακούσια, στις προσεχείς ώρες, μέρες, εβδομάδες…
