Κάποτε είχα γράψει για την πόλη μας ότι είναι ένας έρωτας με προοπτική. Και τελικά αυτή η μικρή-μεγάλη πολιτεία με δικαίωσε. Τόσο απόλυτα… τόσο απολαυστικά όμορφα. Είχα καιρό να περπατήσω επάνω στους παραθαλάσσιους δρόμους της. Έτυχε να το επιχειρήσω μια μέρα που όλα έμοιαζαν καλοκαιρινά. Μύριζε θάλασσα και είχε μια γεύση αλμύρας η ατμόσφαιρα. Χρώματα, μυρωδιές και διαθέσεις ανάλαφρες είχαν μπλεχτεί ανάμεσα στις φυλλωσιές των αμέτρητων πια κοκοφοινίκων. Τι μαγικά φυτά είναι ετούτα αλήθεια… Πάντα με γοήτευαν. Σε μεταφέρουν αστραπιαία σε εξωτικές παραλίες και θέρετρα.
Κι έπειτα είναι ετούτο το μπλε και το πράσινο που τόσο υπέροχα εναλλάσσονται… Με πόση μαεστρία μπερδεύονται και δημιουργούν αυτή την ιδιαίτερα ξεχωριστή παλέτα φωτός και χρωμάτων.
Κι ήταν επάνω στο λιόγερμα που ήρθε να αποκάμει ξεπεζεύοντας επάνω στις απαλές γραμμές του ορίζοντα ο πανδαμάτωρ Ήλιος… Ποτέ δε λυπήθηκε να μας θρέψει με τα ολόχρυσα πλοκάμια του. Βάλθηκε να χαϊδεύει απαλά του Κάστρου τα αετώματα. Ποιος μπορεί να υπολογίσει αλήθεια στο βάθος της ιστορίας πόσες αμέτρητες φορές έχει επαναληφθεί ετούτο το φίλημα… αυτή η αγκαλιά. Ποτέ δεν τον κούρασε. Ποτέ δε βαρέθηκε… Αιώνιος εραστής ακάματος, πιστός στο ραντεβού του.
Είναι κι ετούτο το Πέλαγος… που ξέρει να πλανεύει και υπερήφανα απλώνει την καταγάλανη γοητεία του επάνω στις ανυποψίαστες ψυχές όσων ευαίσθητων ξέρουν να παρατηρούν χωρίς να κοιτούν απλώς… τα θαύματα ετούτα της φύσης.
Κι άλλα μικρά και όμορφα συμβαίνουν σε μια και μόνο βόλτα… αρκεί να ξέρεις να παρατηρείς… να στέκεσαι στην ομορφιά και τη μαγεία των μικρών στιγμών. Κι όταν έχεις αυτή την ανάλαφρη διάθεση είναι σαν να τα προσκαλείς τα όμορφα να «τυχαίνουν» στο δρόμο σου… Μια όμορφη κουβέντα από κάποιο άγνωστο, ένα απίστευτα πλατύ χαμόγελο από ένα τρίχρονο, που απλά σε είδε και σου χαμογέλασε, γιατί έτσι ένοιωσε εκείνη τη στιγμή. Κι ήταν η ψυχούλα του εκείνη που ήθελε να επικοινωνήσει δίχως πρέπει, δίχως δισταγμό… έστειλε το φως της. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς όμορφο γλυκό αγόρι…
Τι να πρωτοθυμηθώ… Πόση λατρεία έκρυβαν τα μάτια εκείνου του σκυλάκου για το αφεντικό του… Στεκόταν υπερήφανο εκεί στο κάθισμα του αυτοκινήτου και εκείνος του χάιδευε τη μουσούδα του… Πόση Αγάπη, πόσο Φως ξεχύθηκε εκείνη τη μικρή μαγική στιγμή…
Κι έπειτα εκείνος ο γεράκος με πόση φροντίδα πρόσεχε τη γάτα του. Βγαίνουν βόλτα κάθε απόγευμα όπως μου είπε. Εκείνη τον ακολουθεί πιστά. Μόνο οι δυο τους. Η πιο γλυκιά παρέα αφότου έχασε την κυρά του…
Πόση αγάπη… Πόσα ψυχικά κενά καλύπτουν οι αθώες ψυχές των πλασμάτων αυτών. Κι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που μοιράζουν πόνο και φόλες… άλλα αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν είδα τις δυο μικρές άμαξες να στέκονται εκεί στην άκρη, προσμένοντας κάποιους ρομαντικούς για μια σύντομη βόλτα στην πόλη. Ένα μαύρο άλογο ο Πάρις και ένα λευκό θηλυκό με μαύρες πιτσιλιές (πασχίζω να θυμηθώ το υπέροχο όνομά της) στέκονται στωικά μέχρι να δώσει το σύνθημα ο καροτσιέρης τους. Πόση σοφία η ματιά τους…δεν ξέρω γιατί μου δημιουργούν αυτή την εντύπωση τα αγέρωχα αυτά πλάσματα. Δεν αντιστάθηκα στο πειρασμό να τα χαϊδέψω. Εκείνο το θηλυκό ήθελε πιο πολλά χάδια. Έγειρε την υπερήφανη χαίτη και απόλαυσε την έκφραση της αγάπης μου. Ο Πάρις κράταγε χαρακτήρα. Δεν έδειξε αδυναμία. Ήθελε να στέκει ακίνητος εκεί που του όρισε το αφεντικό του.
Λίγο πιο πέρα, ένα ζευγαράκι φιλιέται με πάθος. Τους βρήκα και πάλι στο ίδιο μέρος αρκετή ώρα αφότου είχα περάσει… Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν υπάρχει κανείς τριγύρω… μόνο η μαγεία της στιγμής. Της δικής τους στιγμής. Η ένωση και η απογείωση ψυχών και σωμάτων. Με φόντο τα χρώματα του δειλινού όλο αυτό έμοιαζε παραμυθένιο. Κι αν είναι πάλι να κρατήσει τόσο λίγο όσο ένα παραμύθι… δεν πειράζει. Η στιγμή αυτή καταγράφτηκε… και θα υπάρχει αιώνια.
Από το διπλανό ξενοδοχείο δραπετεύουν με τσαχπινιά, χαρούμενες νότες ελαφριάς μουσικής. Προσπαθούν να διασκεδάσουν τους λιγοστούς ακόμη πελάτες. Λίγο πιο πέρα κάτι πιο παραδοσιακό σε φουστανέλα πρόλαβε η ματιά μου… συνήθως έβλεπα Κρητικές φορεσιές… Όλα για τον τουρισμό λοιπόν. Ούτως ή άλλως ο τουρισμός είναι η πιο «βαριά βιομηχανία» του τόπου μας.
Κάποιοι τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες. Προσπαθούν να συλλέξουν όσο περισσότερο Ήλιο και Ουρανό μπορούν να στοιβάξουν στις αποσκευές τους.
Πως να χωρέσει τόσο Φως, σ’ ένα κινητό…
Πως να χωρέσει τόσο μπλε σε μια κάμερα… τόσος ουρανός σ’ ένα απόγευμα…
Τα περιποιημένα καταστήματα, οι ζυγισμένες ξαπλώστρες με τις πολύχρωμες ομπρέλες που περιμένουν τα διψασμένα για ήλιο κορμιά… (ελπίζω όχι για πολύ ακόμα) οι φροντισμένοι πεζόδρομοι και ο γενικότερος καλλωπισμός της πόλης μας, έρχονται να αναδείξουν και να ολοκληρώσουν τον πιο γοητευτικό πίνακα του πιο απαιτητικού καλλιτέχνη.
Ναι! είμαστε ευλογημένοι που έχουμε γεννηθεί και επιλέξαμε να ζούμε σε ετούτο τον υπέροχο τόπο.
Mια θεωρία υποστηρίζει ότι εάν εστιάζουμε στα θετικά της ζωής μας, εκείνα πολλαπλασιάζονται και προσελκύουν και άλλα θετικά σύμφωνα με το νόμο της Έλξης των ομοίων. Είτε είναι σκέψεις, είτε είναι καταστάσεις. Ακριβώς το ίδιο αλλά αντιστρόφως ανάλογο, συμβαίνει όταν εστιάζουμε στις ελλείψεις μας και δημιουργούμε συνεχώς αρνητικές σκέψεις. Γιατί λοιπόν να μη το προσπαθήσουμε να στεκόμαστε στα τόσο όμορφα δώρα της ζωής μας; Και εάν το καλοσκεφτούμε, έχουμε τόσο πολλά δώρα. Αρκεί να μπορούμε να τα εκτιμήσουμε. Να ζούμε το κάθε λεπτό της ζωής μας νοιώθοντας ευγνωμοσύνη. Γνωρίζω ότι κάποιοι θα σκεφτούν πως όλα αυτά είναι πολύ ρομαντικά και κάπως εκτός πραγματικότητας.
Όμως όταν κάποιος σκέπτεται θετικά και εστιάζει μόνο εκεί, δε σημαίνει απαραίτητα ότι εθελοτυφλεί σε όλα τα υπόλοιπα. Όχι φυσικά. Απλά εστιάζει στο όμορφο. Επιλέγει να το κάνει. Είναι δική του απόφαση. Γιατί έτσι βελτιώνει τη ποιότητα της ζωής και της υγείας του.
Και η μαγεία συνεχίζεται….
Δε μπορώ να μη θυμηθώ και πάλι το πιο αγαπημένο ποίημα για ετούτη την υπέροχη δικιά μας πόλη:
«Ρέθυμνο, τέλη καλοκαιριού 1992. Ξαναγυρίζω. Δεν είχα άλλη επιλογή. Πάντα θα ξαναγυρίζω. Δεν είναι απλά ένας τόπος όπου πηγαίνεις αλλά απ όπου επιστρέφεις. Με τα μάτια γεμάτα ουρανό. Μόνο ουρανό. Τίποτ’ άλλο από έναν βαθύ καταγάλανο και καθαρό ουρανό. Και κατάλαβα πως αυτός ο ουρανός θα μ’ ακολουθούσε για πάντα…».
