«Μην φοβάσαι, δεν είσαι μόνος σου»

Το φαινόμενο «bullying» όπως ονομάζεται, που ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει πάρει ανησυχητικά μεγάλες διαστάσεις, σίγουρα όλοι μας θα το έχουμε συναντήσει λίγο-πολύ κάποια στιγμή, κυρίως, στο σχολείο, το οποίο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας μας. Η αφορμή μπορεί να είναι μία απλή/εμφανής διαφορά (άλλο χρώμα δέρματος, άλλη θρησκεία κλπ.) ή πολύ απλά κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα του παιδιού (μπορεί να είναι μοναχικό κλπ.). Ωστόσο, τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν παρουσιάζονται μόνο σε περιπτώσεις όπου τα παιδιά-θύματα προέρχονται από κάποια άλλη χώρα. Όπως είδαμε και στην περίπτωση του 20χρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη, ακόμα κι η παραμικρή -άνευ σημασίας- λεπτομέρεια, αρκεί για να πυροδοτηθούν τέτοιου είδους αντιδράσεις. Ακόμη κι αν ένα παιδί φοράει γυαλιά, σιδεράκια ή το να έχει ακμή μπορεί να είναι επίσης μερικές από τις αιτίες bullying. Αποτέλεσμα αυτού είναι συνήθως η λεκτική βία, ενώ αυτό μπορεί να εξελιχθεί και να πάρει σοβαρές διαστάσεις: ψυχολογική βία, περιθωριοποίηση και κοινωνικός αποκλεισμός, ηλεκτρονική βία (cyber bullying) καθώς και σωματική βία.

 

Πολλοί σε τέτοιες περιπτώσεις λένε «Παιδιά είναι, δεν καταλαβαίνουν… φυσιολογικό είναι». Όχι, κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου φυσιολογικό. Αντιθέτως, τα παιδιά συνήθως -ακόμα κι άθελά τους- έχουν την τάση μίμησης των γονιών τους. Γι’ αυτό λοιπόν, οι γονείς, όχι μόνο των παιδιών θυμάτων αλλά και των θυτών, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι σε διαρκή επικοινωνία μαζί τους. Και ειδικότερα, οι γονείς των παιδιών που ασκούν βία θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ασχοληθούν μαζί τους, να συζητήσουν και να προσπαθήσουν μαζί να βρουν το λόγο που τα ωθεί στο να προχωρούν σε μία τέτοια ενέργεια, ώστε κι αυτά να καταλάβουν το κακό που κάνουν. Σε καμία περίπτωση οι γονείς και των δύο πλευρών δεν θα πρέπει να μείνουν απαθείς, ενώ -στην περίπτωση που κρίνεται αναγκαίο- η καλύτερη λύση θα ήταν το να απευθυνθούν και σε κάποιον ψυχολόγο, προκειμένου να επιλυθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά τα ζητήματα.

 

Ωστόσο, κάθε παιδί που δέχεται bullying δεν πρέπει να φοβάται και κυρίως να μην ντρέπεται γι’ αυτό που του συμβαίνει. Αντιθέτως, πρέπει να μιλάει πρώτα απ’ όλα στους γονείς του κι έπειτα στους δασκάλους του ή σε όποιον άλλον εμπιστεύεται.

Κι εμείς όμως, με τη σειρά μας, καθένας από μας, πρέπει να με τη στάση και τη συμπεριφορά μας να πούμε στα παιδιά-θύματα «bullying»: «Μη φοβάσαι, δεν είσαι μόνος σου» και κυρίως, να μην μένουμε θεατές σε αντίστοιχες καταστάσεις. Η απάθεια δεν είναι λύση. Όσοι γίνονται θύματα bullying χρειάζονται τη βοήθεια και τη στήριξη όλων μας.