Αυτή λέγεται πως ήταν η ιστορική φράση με την οποία έπεισε και εμψύχωσε τους πολιορκημένους της μονής Αρκαδίου, ο ηγούμενος Γαβριήλ Μαρινάκης και γράφτηκε το έπος του Αρκαδίου.
Ο θάνατος υποτάχθηκε στην δύναμη λίγων λέξεων και σε ένα πανίσχυρο συλλογικό αίτημα ελευθερίας που είχε διαποτίσει εκείνες τις ιστορικές στιγμές, τις ψυχές των ανθρώπων.
Ένα γεγονός σημείο αναφοράς, στην πλούσια παρακαταθήκη της πατρίδας μας, που χρωματίζει την μνήμη μας και μας διδάσκει με την σημαντικότερη αξία της ζωής, την θυσία.
Η έννοιά της είναι πολυδιάστατη και οφείλουμε ως φόρο τιμής αυτών που θυσιάστηκαν για την ελευθερία, να αφουγκραζόμαστε εκ των έσω, το μέγεθος των πράξεών τους, σε μια αναθεωρημένη σύγχρονη μορφή.
Πέρα από τα ίδια τα περιστατικά που ζωντανεύουν μέσω των εκδηλώσεων τονώνοντας το καταβαραθρωμένο εθνικό μας αίσθημα, θεωρώ αναγκαιότητα την εμπέδωση ενός βασικού μηνύματος.
Ότι δίχως θυσία δεν γίνεται τίποτα και πως το μυστικό για την επιτυχία, είναι η φιλοπονία, να αντέχεις στις κακουχίες και να αγωνίζεσαι με αξιοπρέπεια.
Στην εποχή μας έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα και δεν αφήνει περιθώρια για ένα δίκαιο αγώνα του ανθρώπου που θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε μια υγιή εξέλιξη.
Το αποτέλεσμα είναι η απομάκρυνση από την αληθινή φύση μας, η διαστρέβλωση των αναγκών μας και η υποταγή άνευ όρων σε ένα κυνήγι καλοπέρασης δίχως αίσθησης υποχρέωσης, μέτρου και σεβασμού.
Η κοινωνία σαν να έχει κατακερματιστεί και χαρακτηρίζεται από την απουσία των απαραίτητων στοιχείων της συνοχής και της ομοψυχίας που διέπουν κάθε είδους και μορφής επαναστάσεων.
Το ιδεώδες της ελευθερίας λοιπόν, το οποίο σήμερα θεωρείται (πολύ κακώς) ως δεδομένο, ήταν ο κινητήριος μοχλός και πηγή ενέργειας και για την εθελοθυσία της μονής Αρκαδίου.
Αυτό ήταν ένα ακαταμάχητο όπλο που δεν μπορούσε κανένας εχθρός να αντιμετωπίσει, την ομόθυμη απόφαση μιας απελπισμένης ομήγυρης εμπρός στον άμεσο κίνδυνο απώλειας του υπέρτατου αγαθού.
Με λίγα λόγια, «μιαν αστραπή είν ο χάρος» και πολύ δύναμη, ενέργησε και ο πυρπολητής που δεν έχει σημασία το όνομά του, καθώς πιστεύω ότι, εκείνο το χέρι ήταν το χέρι όλων των παρευρισκομένων.
Η ζωή και η ελευθερία απαιτεί συνεχή κι αδιάκοπο αγώνα, καθώς η στέρησή της γίνεται με πολλούς τρόπους και για να την κερδίσουμε χρειάζεται έργο που γίνεται με προσπάθεια και επιμονή.
Όλοι οι νεκροί που θυσιάστηκαν για την ελευθερία είναι ταυτόχρονα και ήρωες και άγιοι για αυτό αξίζουν μια περίοπτη θέση στο πάνθεον του χρόνου ώστε να μας δίνουν κουράγιο.
Η θυσία του Αρκαδιού δεν πρέπει να περιορίζεται σε ένα μοναδικό γεγονός που γιορτάζεται μια φορά το χρόνο, αλλά με το άστρο του, να εμπνέει στην αρετή φωτίζοντας για πάντα την πόλη του Ρεθύμνου.
