Καθώς συνεχίζονται οι προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα, μετά από το ζευγάρι των κομμωτών που φρόντισαν τα μαλλιά και τα γένια των ηλικιωμένων μας, είπαμε να φροντίσουμε το πρόσωπο και τα χέρια στις ηλικιωμένες μας!
Σκεφτήκαμε ότι αξίζει να τύχουν μιας τέτοιας φροντίδας οι ηλικιωμένες μας, που σχεδόν έναν αιώνα τώρα φρόντισαν, και τι δεν φρόντισαν …τα μικρότερα αδέλφια τους, συζύγους, παιδιά, γονείς, πεθερικά, θείες, νύφες, γαμπρούς, εγγόνια, δισέγγονα, με όλο τους το είναι…
Άσε, αυτά τα πολυκουρασμένα χέρια, που έκαναν, και τι δεν έκαναν …Σάμπως υπάρχει τίποτα που να μην το ‘καναν;
Κανάκεψαν κεφαλάκια, έπιασαν χεράκια, έδωσαν από το υστέρημά τους όπου έπρεπε, γιατροπόρεψαν, πάντρεψαν, προίκισαν …με υφαντά, πλεκτά και κεντήματα, που έφτιαχναν μεταξύ θέρους και μπουγάδας, μεταξύ λιομαζώματος, και ασβεστώματος, μεταξύ μαγειρέματος και τρύγου, μεταξύ κήπου και αυλής.
Στη βεγγέρα στη λόντζια, στη γειτονιά, παντού ο χρόνος ήταν δημιουργικός.
Πάντα κάτι έκαναν, έπλεκαν με βελόνες, με βελονάκι, ύφαιναν στον αργαλειό έραβαν στο τελαράκι κοφτό και ριζοβελονιά με τόση δεξιοτεχνία, ενώ η σταυροβελονιά διαχρονικά κρατούσε την πρώτη θέση στα εργόχειρά τους, η Κρητική βελονιά, κοσμούσε από κουρτίνες μέχρι μαξιλαράκια για το στόλισμα του καναπέ!!!
Αναρωτιέμαι, πώς αυτά τα χέρια, που μάζευαν ελιές όλη τη μέρα μια – μια, και σκούπιζαν στάβλους και κοτέτσια, έπιαναν το σκαπέτι κι έκαναν τόσο σκληρές δουλειές, πώς μετατρέπονταν με ένα μαγικό τρόπο σε χέρια καλλιτέχνη, και έκαναν τα πιο απίθανα, τα πιο ψιμυθεφτά, τα πιο ‘πιτήδεια εργόχειρα!!
Αυτά τα χέρια λοιπόν θέλαμε να τιμήσουμε! Αυτά τα πρόσωπα θέλαμε να φροντίσουμε. Έτσι ξεκίνησε το σκεπτικό μας. Τους το είπαμε και το βρήκαν έως απίθανο!!
– Θα φέρουμε μια αισθητικό να φροντίσει και να περιποιηθεί το πρόσωπο, και τα χέρια σας, τους είπαμε.
– Όφου παιδί μου εδΆά μπλιο! (αχ παιδί μου τώρα πια!)
– Ναι τώρα θέλουμε να σας κάνουμε δώρο να σας τιμήσουμε να σας δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας για όσα έχετε κάνει σε όλη σας τη ζωή!!!
Ξεροκατάπιαν κι ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό τους.
Βάλαμε τις σκέψεις μας να τις κάνουμε πράξη. Μιλήσαμε με την κ. Μαρία Βότζη υπεύθυνη του καταστήματος Hondos Center στο Ρέθυμνο, και της είπαμε το σκεπτικό μας. Η ανταπόκριση, κάτι παραπάνω από θετική, μία αισθητικό ζητήσαμε, δυο μας έστειλε, και μία κούτα γεμάτη δώρα.
Αμήχανες, διστακτικές στην αρχή οι ηλικιωμένες μας.
– Εγώ δεν θέλω να μ’ αγγίξουνε, όι όι εγώ δεν έβαψα ποτέ μου τα νύχια μου, κρέμα στη μούρη μου, ούτε νύφη δεν έβαλα!!!!
– Εντάξει όποια θέλει, όποια δεν θέλει δεν θα της βάλουν τίποτα, αυτό για να χαρείτε γίνεται, όποια δεν χαίρεται δεν χρειάζεται να το κάνει… έτσι καθησυχάσανε!
Ωστόσο είχαν φέρει οι ηλικιωμένες μας εσάρπες που τους είχαμε πει από την προηγούμενη και κάποια μαντίλια, ενώ εμείς φέραμε και κάποια καπελάκια για να κάνουμε λίγο πιο πικάντικο το παιχνίδι. Ναι το παιχνίδι, γιατί έτσι ήταν τελικά, παιχνίδι
– Θέλουμε, να σας φροντίσουν με πολύ σεβασμό οι αισθητικοί, γιατί εσείς φροντίζατε τόσα χρόνια τους πάντες και σας το οφείλουμε σαν γενιά τους είπαμε.
Θέλουμε να νοιώσετε ότι αξίζετε, και να δώσουμε το μήνυμα ότι κάθε ηλικία, έχει τη δικιά της ομορφιά και τη δικιά της γοητεία, και το δικό της δικαίωμα, γιατί έτσι είναι τελικά.
– … έτσι είναι παιδί μου όπως τα λες, είπε μια ηλικιωμένη μέσα στην δυσκολία της άνοιάς της, που της αγγίξαμε λεπτές χορδές και έκανε μια αναλαμπή!
Εδώ υποκλιθήκαμε βαθιά!
Την κάναμε μια μεγάλη αγκαλιά και της είπαμε πόσο θα χαρεί η κόρη της που θα τη δει περιποιημένη.
Γιατί έτσι είναι όπως εμείς χαιρόμαστε όταν τα παιδιά μας είναι καλά, έτσι και αυτά χαίρονται όταν ξέρουν πώς οι γονείς τους περνούν όμορφα!
Αυτό τις έκανε να χαρούν, να χαμογελάσουν, και να αμβλύνουν τις ενοχές τους, που αφέθηκαν να τις φροντίσουν!
Ναι θέλαμε να νοιώσουν όμορφες, πρωταγωνίστριες, και έτσι έγινε πραγματικά με πολύ σεβασμό και αγάπη.
Άκουγαν κι έβλεπαν με διεσταλμένα μάτια και …είχαν αρχίσει να χαμογελούν…
Ξεκίνησαν την περιποίηση, από αυτές που δεν είχαν κανένα ενδοιασμό ήταν σίγουρες και αποφασισμένες να το απολαύσουν.
– Τι χρώμα θέλετε τα νύχια σας;
– Κόκκινο απάντησε με σταθερή φωνή!
Το παιχνίδι μόλις είχε αρχίσει, και έπαιξαν όλες, τελικά. Το ευχαριστήθηκαν πολύ, πάρα πολύ, όσο δεν το είχαν ευχαριστηθεί νομίζω ποτέ στη ζωή τους. Η συναισθηματική φόρτιση χτύπησε κόκκινο για όλους μας. Όλα πήγαν καλά, πολύ καλά, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία!
Τα κορίτσια μας, εννοώ τις ηλικιωμένες μας, τα λέω κορίτσια με πάρα πολύ Σεβασμό, απλά δε μπορώ να μην αξιολογήσω το κορίτσι που έβγαλαν από μέσα τους, το θηλυκό, το παιχνίδισμα στα κουρασμένα τους πρόσωπα, που με τόση δεξιοτεχνία φρόντισαν και τις ευχαριστούμε θερμά η @fereniki stavrianaki & @Maria Alevizaki οι αισθητικοί που μας παραχώρησε η κ. Μαρία Βότζη.
Στη συνέχεια τους έδωσαν ένα τσαντάκι με ωραίο αμπαλάζ και δώρα στην κάθε ηλικιωμένη μας, που νόμισαν πως τους χάρισαν τον κόσμο ολόκληρο τόση ήταν η χαρά τους.
Τα κορίτσια μας είχαν την τιμητική τους. Τα αγόρια τις πείραζαν γλυκά και με αξιοπρέπεια, τους έλεγαν πως «θα τις κλέψουν μέχρι να πάνε στο σπίτι τους μόνο να προσέχουν», τους έκαναν όμορφα κομπλιμέντα πως «ομόρφυναν», και πως «τους αρέσουν έτσι πιο πολύ» και όταν ζήτησαν να φωτογραφηθούν μαζί, αυτές δεν τους χάλασαν το χατίρι!
Ευχαριστούμε πολύ πάρα πολύ την κ. Μαρία, την Φερενίκη, την Μαίρη και το σύζυγό της που οδηγούσε και τις έφερε στο ΚΗΦΗ.
Ευχαριστούμε τις ηλικιωμένες μας, που μας έδωσαν τη χαρά, να τις φροντίσουμε, να τις δούμε να λάμπουν από χαρά και ευχαρίστηση.
Τις ευχαριστούμε, που μας άφησαν να ζήσουμε μαζί αξίες όμορφες και έχουμε την ευκαιρία να δώσουμε σε όλους μηνύματα χαράς, ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και καλοσύνης!
Η καθημερινότητα κοντά σας είναι ένα ατέρμονο μάθημα ζωής. Σας φιλούμε το χέρι!
Η υπεύθυνη της Δομής, Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
