Είναι πια ολοφάνερο το πολυεπίπεδο αδιέξοδο στο οποίο βαδίζει η χώρα… Με μια κοινωνία υπό καταστροφή (ο κοινωνικός ιστός όλο και γίνεται περισσότερο δυσδιάκριτος), με μια κρίση στρατηγικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο και με ένα πολιτικό σύστημα (και μια πολιτική τάξη) ανυπόληπτα, οι αβεβαιότητες μέρα τη μέρα γίνονται περισσότερες, χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικά σημάδια, χωρίς να εμφανίζεται αυτό το… «κάτι», που θα δώσει μια ελπίδα… Μια ελπίδα, όμως, βασισμένη σε σχέδιο, αφού πρώτα υπάρξει η αναγκαία αυτοκριτική -αυτογνωσία- για τις φαυλότητες, που μας οδήγησαν ως εδώ, αλλά και για τους λανθασμένους χειρισμούς τα χρόνια της πολύπλευρης κρίσης.
Το αντίθετο ακριβώς! Παρακολουθούμε ένα κακόγουστο έργο -δυστυχώς σε βάρος της κοινωνίας και της χώρας- τις σπασμωδικές, δηλαδή, κινήσεις μιας κομματοκρατίας, ενός κρατικο(κομματικο)δίαιτου συνδικαλισμού και ενός συστήματος διαπλοκής των κάθε είδους «Μπαϊρακτάρηδων» ( να το πούμε με λόγια «τυχερών παιγνίων») να… «παίζει τα ρέστα του!».
Από κοντά και τα ελεγχόμενα εθνικής εμβέλειας έντυπα και τηλεοπτικά ΜΜΕ, όπου πια έχουν μετατραπεί (άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο) σε «πλυντήρια» και μηχανισμούς υποστήριξης μιας πολιτικής «μεροδούλι μεροφάι» για μια «δόση» που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία έχει στεγνώσει σε χρήμα και αντοχές… Κι όλα τούτα τα δήθεν ενημερωτικά δίκτυα (που ούτε άδειες διαθέτουν) είναι καταχρεωμένα και συντηρούνται -όπως και αρκετές εφημερίδες- χρόνια τώρα με την κρατική διαφήμιση και τις χορηγίες για τις εκδόσεις τους από κρατικές εταιρείες και ΔΕΚΟ. Μας κουνάνε κάθε τόσο το δάχτυλο μέσω των έγκριτων κάθε φορά καλεσμένων τους στο στούντιο τεχνοκρατών και Πανεπιστημιακών (αλήθεια πότε προλαβαίνουν οι κύριοι αυτοί να διδάξουν; Πότε κάνουν έρευνα; Πότε συγγράφουν;) που έρχονται ως ειδικοί να μας πλασάρουν τα Μνημόνια σχεδόν ως «θείο δώρο σωτηρίας», κάνοντας λόγο, λ.χ., για απολύσεις στο δημόσιο, την ώρα που οι ίδιοι αυτοί πανεπιστημιακοί λειτουργοί αντί να αφιερώνουν το χρόνο τους στην εκπαίδευση και στους φοιτητές τους γίνονται κήρυκες μιας πολιτικής, που φτωχοποιεί την κοινωνία. Οι ίδιοι τα ξέρουν δήθεν όλα και μιλάνε με ασφάλεια επαγγελματική (γιατί δεν εισπράττουν μόνο τον μισθό τους, αλλά και άλλα ποσά μέσω των προγραμμάτων της Ε.Ε.) σε έναν άνεργο, που λίγα χρόνια πριν ήταν φοιτητής τους, και τώρα αγωνίζεται για να εξασφαλίσει -αν τα καταφέρει- έναν μισθό των 400 -500 ευρώ. Αλήθεια, παρακολούθησαν τον φοιτητή στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου (enikos.gr) και αν τον άκουσαν πώς αισθάνθηκαν; Αλλά όσα κι αν πούμε δεν θα ‘ναι αρκετά για τη λεγόμενη πνευματική «ηγεσία» αυτού του τόπου, η οποία όχι μόνο δεν έχει σταθεί στα χρόνια της κρίσης στο ύψος των περιστάσεων (το μεγαλύτερο μέρος της, για να είμαστε και δίκαιοι) αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο -ηθελημένα ή μη- δεν βοήθησε την ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσει την καταστροφή, όπως, βέβαια, και στα χρόνια πριν την κρίση δεν έκανε το παραμικρό για να δείξει έναν άλλο δρόμο πέρα από αυτόν που λαθεμένα και «τυφλά» είχε αφεθεί ο λαός (και με την «καθοδήγηση» του πολιτικού συστήματος) να ακολουθήσει. Αυτόν, δηλαδή, της πλασματικής ευημερίας, έναν ψεύτικο – εικονικό παράδεισο, όπως λ.χ. τον παρουσίαζαν ακόμα και έντυπα της εποχής (λ.χ. περιοδικό «ΚΛΙΚ»)… Ούτε τότε, λοιπόν, ούτε τώρα η πνευματική – πανεπιστημιακή μας ελίτ έχει σταθεί στο ύψος της κοινωνικής της αποστολής…
Έτσι, (ηθελημένα ή μη) έχει και αυτή μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση… Και η ευθύνη αυτή, δυστυχώς, είναι σημαντική, γιατί ο λαός θα μπορούσε να ελπίζει πολλά στις ιδέες, τις γνώσεις, το πνεύμα, τους ανοιχτούς ορίζοντες, τον κοσμοπολιτισμό του πνευματικού κόσμου της χώρας… Δύο, τουλάχιστον, αιώνες πριν οι πνευματικοί δάσκαλοι του γένους στάθηκαν στο ύψος των καιρών (φυσικά η όποια «σύγκριση» αφορά μόνο την καθ’ υπερβολήν παρουσίαση της σκέψης του γράφοντος) και πολλές φορές με κίνδυνο ζωής οδήγησαν τον λαό στο να συνειδητοποιήσει τη θέση του και να αγωνιστεί για ένα ελπιδοφόρο αύριο…
Οι Έλληνες πολίτες θα ήθελαν ως οδηγούς στην Ανάταση της χώρας, ένα υγιές πολιτικό σύστημα, την πνευματική ηγεσία αυτού του τόπου και φυσικά τους θεσμούς σε μια συνεργασία τέτοια, που να παράγει ιδέες και πολιτικές με επίκεντρο τον Άνθρωπο. Με αρχές και αξίες ικανές να δώσουν το μήνυμα, ότι τίποτα δεν έχει κριθεί, τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Αντί για όλα αυτά το «στίγμα» δίνουν οι κάθε είδους «Μπαϊρακτάρηδες», οι εργατοπατέρες του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, οι πολιτικοί μιας φαύλης εποχής (ρουσφετιού, οικογενειοκρατίας, διαπλοκής, ελαχίστων πολιτικών ικανοτήτων, μικρού βεληνεκούς για την κρισιμότητα των στιγμών…), μιντιάρχες με ποικίλα άλλα συμφέροντα…
Είναι κρίμα για την Ελλάδα του Αριστοτέλη, του Περικλή, του Σοφοκλή, του Κοραή, του Καζαντζάκη, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Θεοδωράκη, του Ρίτσου και τόσων άλλων φωτεινών προσωπικοτήτων, σήμερα η πνευματική της ελίτ να σιωπά ουσιαστικά ή απλά ν’ ακούγεται μονομερώς, σχεδόν, μια άποψη, χωρίς στο πέρασμα του χρόνου (πριν την κρίση και τώρα κατά τη διάρκειά της) να έχει προκαλέσει η ίδια μία συζήτηση στην κοινωνία, ένα διάλογο, που βήμα – βήμα θα οδηγούσε στη γνώση και την ουσιαστική αυτογνωσία ενός λαού, ώστε στη συνέχεια να είναι σε θέση να κάνει τις πιο σωστές επιλογές για το μέλλον του…
Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά για μια εθνική αφύπνιση… Η πνευματική ελίτ οφείλει να βγει από το… «καβούκι» της! Η Κοινωνία έχει χορτάσει από το φαύλο χθες και τους εκφραστές του! Αναζητεί ουσιαστική γνώση – ελπίδα και στο βάθος μια ρεαλιστική προοπτική…
Η «Καρχηδόνα» δεν αξίζει, τελικά, να καταστραφεί…!
