Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή. Θα μπορούσε να συμβαίνει (και πράγματι συμβαίνει) είτε στο Ρέθυμνο είτε οπουδήποτε αλλού, σε σένα, σε μένα, στον καθένα μας. Είναι διδακτική, διότι δείχνει πως ορισμένοι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται το έθιμο, την ευγένεια και τα έντονα συγγενικά-φιλικά αισθήματα του απλοϊκού δημότη για να εγκλωβίζουν δεκάδες ψήφους αλλοιώνοντας τελικά το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η σκηνή διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι του Μανώλη, κάπου στα Περβόλια. Καθώς ο 27χρoνος Κώστας, γιoς του Μανώλη γυρίζει στο σπίτι, βλέπει να τον περιμένει ο πατέρας του.
– Κώστα παιδί μου, κάτσε, θέλω να σου μιλήσω.
– Σ’ ακούω πατέρα.
– Κώστα, ο θείος σου ο Στέλιος με ειδοποίηση ότι θα είναι υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές, μόνο πρέπει να τον βοηθήσουμε.
– Μα πατέρα, εγώ δεν συμφωνώ με τις ιδέες και με τις θέσεις του αδερφού σου, πώς γίνεται να υποστηρίζω κάτι που δεν πιστεύω;
– Δίκιο έχεις κοπέλι μου αλλά ήντα να κάνομε, αδερφός μου είναι και θείος δικός σου.
– Ναι πατέρα αλλά εγώ δεν θέλω να τον ψηφίσω. Δεν συμφωνώ.
– Είμαστε όμως σε δύσκολη θέση. Τι θα πει ο κόσμος; Έλα, ας κοιτάξομε να τον βοηθήσομε. Κάμε μου κοπέλι μου το χατίρι!
Ο Κώστας αναστέναξε βαθιά.
– Και πότε είναι οι εκλογές πατέρα;
– Στις 18 του Μάη παιδί μου.
– Αποκλείεται πατέρα, εγώ προσωπικά δεν γίνεται να βοηθήσω στις 18 του Μάη.
– Γιάντα παιδί μου μου το κάνεις αυτό να ξευτιλιστώ στον αδερφό μου.
– Διότι, πατέρα, μετά από τόσον καιρό που ψάχνω για δουλειά αφότου επήρα το πτυχίο μου, βρήκα επιτέλους δουλειά!
– Και που σε εμποδίζει παιδί μου η δουλειά να βοηθήσεις το θείο σου;
– Δεν γίνεται πατέρα, διότι βρήκα δουλειά στην Αυστραλία και φεύγω σε λίγες μέρες.
– Μα ήντα μου λες εδά παιδί μου;
– Ναι πατέρα, βρήκα δουλειά στην Αυστραλία. Α και ξέχασα να σου πω, και η αδερφή μου η Ελευθερία βρήκε κι εκείνη δουλειά στην Αυστραλία και φεύγομε μαζί.
– Μα τι είναι αυτά που μου λες παιδί μου, μεγάλη στεναχώρια μου δίνεις.
– Όχι πατέρα, τη στενοχώρια δεν στην δίνω εγώ. Τη στενοχώρια στη δίνει ο αδερφός σου και η παρέα του. Βολευόταν αυτός και οι όμοιοί του τόσα χρόνια, αλλά συγχρόνως «έθαβε» εμένα, την αδερφή μου, όπως και τόσα ελληνόπουλα εδώ και πολλά χρόνια. Εσύ και όσοι σκέφτονται σαν εσένα έκλειναν τα μάτια στο πρόβλημα. Να όμως που έχετε φέρει τη χώρα. Τους νέους τους ρίξατε στην ανεργία και την χώρα στον γκρεμνό. Μόνο εδά πατέρα πρέπει να πηγαίνω, πρέπει ν’ αρχίσω να ετοιμάζομαι. Και άμε κι εσύ ν’ αρχίσεις να τρέχεις για να βρεις ψήφους για τον θείo. Έτσι, χωρίς να το νοιώθεις, θα βοηθήσεις να μεταναστεύσουν κι άλλων συμπολιτών μας τα παιδιά. Δεν ξέρω πότε θα βάλετε μυαλό σ’ αυτή τη χώρα!
Ο Μανώλης σώπαινε. Τα παιδιά του φεύγανε στην ξενιτειά, γιατί αυτός δεν είχε το θάρρος να πει ΟΧΙ στον αδερφό του και στο σάπιο πολιτικό σύστημα που κατατρώει τις σάρκες αυτής της χώρας. Έβαζε ψηλότερα το συμφέρον του αδελφού του από το κοινό συμφέρων των πολλών.
Υπάρχουν εκατοντάδες ή χιλιάδες αδελφοί, ξάδερφοι, κουμπάροι, που στο όνομα της συγγένειας ή της «φιλιάς» αιχμαλωτίζουν τις ψήφους μας και τις κλειδώνουν στο συρτάρι τους για να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους συμφέροντα. Στην πραγματικότητα στο συρτάρι αιχμαλωτίζονται οι τύχες της χώρας.
Συμπέρασμα: Η ψήφος μας, ιδιαίτερα σ’ αυτές τις εκλογές έχει μεγάλο ειδικό βάρος, διότι σ’ αυτές τις εκλογές κρίνεται εκτός από το μέλλον της πόλης και το μέλλον της πατρίδας. Γι’ αυτό το λόγο οφείλουμε να ψηφίζουμε σύμφωνα με τα «πιστεύω» μας και ΟΧΙ με βάση συγγενικές – κοινωνικές ή άλλες μας υποχρεώσεις. Πάνω απ’ τις αμφίβολες προσωπικές «υποχρεώσεις» ας βάλουμε το συμφέρον αυτής της πολύπαθης χώρας.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός, υποψήφιος με το συνδυασμό «Ρέθυμνο – Αλληλεγγύη – Ανατροπή»
