Μια φυσιολογική χώρα…

Είναι φανερό ότι δύο «κόσμοι», δύο πολιτικές «σχολές» συγκρούονται και μάχονται ιδεολογικά – πολιτικά – οικονομικά – κοινωνικά στη σημερινή Ελλάδα…

 

Η Ελλάδα της πολύπλευρης κρίσης (οικονομικής, θεσμικής, πολιτικής, αξιακής, κοινωνικής και στο βάθος πολιτισμικής) θα πρέπει να διαλέξει το δρόμο που της ταιριάζει…

 

Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δρόμος είναι εύκολος. Διαφορετικές οι δυσκολίες και το μεγάλο ερώτημα είναι η προοπτική, το «μετά», το καλύτερο «αύριο» κυρίως για τη νέα γενιά, που αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της.

 

Καθαρές κουβέντες… Από όλους! Η χώρα μας, για να γίνει πάλι μια φυσιολογική χώρα θα πρέπει να ξεπεράσει «ασθένειες» και φαυλότητες ετών… Αυτό αφορά, κυρίως, το πολιτικό σύστημα αλλά, φυσικά, και τους ίδιους τους πολίτες. Στο πρόσφατο παρελθόν μόνο στα λόγια γινόταν αυτό. Γινόταν αναφορά στον «εκσυγχρονισμό» ή την «επανίδρυση» του κράτους, αλλά μέχρι εκεί… Πόσα θα είχαν αποφευχθεί αν όλα τούτα δεν ήταν λόγια του αέρα; Κι, όμως, το πολιτικό προσωπικό αισθανόταν «όμηρος» του πολιτικού κόστους και την κρίσιμη στιγμή έκανε πίσω…

 

Πιέσεις συντεχνιών, κρατικο(κομματικο)δίαιτων συνδικαλιστών, τοπικών κομματαρχών-αρχόντων, ιδεοληψίες, ταμπού, «Μπαϊρακτάρηδες» κάθε είδους, σχέσεις με ΜΜΕ, αδυναμίες και ανικανότητα στους χειρισμούς, ωχαδερφισμός, ρουσφετολογικές αντιλήψεις, ανυπαρξία θεσμικού πλαισίου και ισχυρών μηχανισμών διοίκησης-διαχείρισης-ελέγχου στο δημόσιο, λαϊκισμός κ.α. οδήγησαν τη χώρα στις… «καλένδες».

 

Ζήσαμε, λοιπόν, δεκαετίες ένα «παραμύθι»! Μια δανεική και εικονική, και, φυσικά, πλαστή ευημερία… Δανειστήκαμε (ζώντας στο «χθες») πολλά από το «αύριο»! Ήταν δεδομένο, όμως, ότι θα ξυπνούσαμε και πολλοί σήμερα αδυνατούν να το πιστέψουν! Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ένα μέρος του πολιτικού μας συστήματος μοιάζει να μην είναι σε θέση να αξιολογήσει τη σημερινή κατάσταση και αγωνίζεται να μην αλλάξει το παραμικρό! Δίνει την αίσθηση πως το «χθες» ήταν το φυσιολογικό και σ’ αυτό (το εικονικό και πλαστό παρελθόν) θα πρέπει να επιστρέψουμε…

 

Γιατί ποιο είναι, άραγε, το μήνυμα που στέλνει στην κοινωνία όταν υπόσχεται ότι όσα σήμερα βελτιώνονται στις δομές του κράτους θα έρθει μια μέρα που θα ανακληθούν;

 

Επιχειρήσεις που αποκρατικοποιούνται θα επανακρατικοποιηθούν, συμβάσεις λ.χ. για την ενέργεια ή τα λιμάνια θα ακυρωθούν, συντεχνίες θα συνδιοικούν, κομματικο(ή κρατικοδίαιτοι) συνδικαλιστές θα συναποφασίζουν, το δημόσιο θα ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα, οι ιδεοληψίες και τα «ταμπού» θα έχουν το «πάνω χέρι» στις αποφάσεις, τα πανεπιστήμια λ.χ. θα είναι «παραμάγαζα» των φοιτητοπατέρων -το άσυλο θα καλύπτει ανομίες ή παρανομίες κ.α.

 

Και… χρήματα; Που θα βρεθούν τα ποσά που απαιτούνται για μια νέου τύπου (σε παλαιά έκδοση, βέβαια) κρατικοδίαιτη οικονομία; Ποιοι σοβαροί επενδυτές θα φέρουν τα χρήματά τους, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασία;

Ο δρόμος αυτός δεν είναι απλά και μόνο δύσκολος. Είναι, σίγουρα, αδιέξοδος!

 

Εξίσου δύσκολο είναι και το σημερινό μεταβατικό στάδιο. Για μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι και άδικο… Για το λόγο αυτό όσοι πολιτικοί έχουν διαλέξει να υπηρετήσουν και να βαδίσουν τον άλλο δρόμο θα πρέπει να μην ξεχνούν ότι σε κάθε βήμα ανάτασης της χώρας το πρώτο που οφείλουν στην κοινωνία μας (που δοκιμάζεται σκληρά) είναι να κλείνουν τις πληγές που αφήνει στο σώμα της η κρίση…

 

Η κοινωνία χρειάζεται «ανάσες» προκειμένου να μπορέσει να σηκώνει το βάρος αυτής της μεταβατικής περιόδου…

 

Σε κάθε άλλη περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να κυριαρχήσει ο λαϊκισμός, ο φόβος, η κοινωνική αναταραχή ανασφάλειας…

 

Οι συνέπειες, τότε, θα είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν-ελεγχθούν με αποτέλεσμα η χώρα να επιστρέψει σε ένα αβέβαιο και αδιέξοδο στάδιο.

 

Δεν αρκεί η κοινωνική αλληλεγγύη στο μεταβατικό αυτό χρονικό διάστημα… Απαιτείται ένα δίχτυ προστασίας από την πολιτεία. Στοχευμένες κινήσεις, γρήγορες διαδικασίες και, φυσικά, αποτελεσματικές…

 

Έτσι, από το στάδιο των αναγκαίων και δύσκολων αλλαγών -με την κοινωνία «ζωντανή»- θα περάσει η χώρα σε ένα «αύριο» με την ελπίδα επίσης ζωντανή και το αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό της στις επάλξεις μιας προσπάθειας ανασύνταξης της πατρίδας μας.

 

Δύσκολος ο δρόμος αυτός, αλλά αισιόδοξος, αφού η χώρα σιγά σιγά θα στέκεται στα δικά της πόδια και δεν θα έχει την ανάγκη να δανείζεται ούτε για το παρόν της, αλλά κυρίως δεν θα δανείζεται το μέλλον των παιδιών της για το καθημερινό της «μεροδούλι-μεροφάι»…

 

Σ’ αυτό το «αύριο» θα πρέπει να είμαστε όλοι μαζί! Εκπτώσεις και ελλείμματα στη βήμα προς βήμα  στήριξη των συνανθρώπων μας που χτυπήθηκαν άδικα και βάρβαρα από την κρίση δεν πρέπει να υπάρχουν!

 

Και ένα τελευταίο για όλους εμάς τους πολίτες…. «Ότι είναι χρήσιμο στο σμήνος, είναι χρήσιμο και στη μέλισσα», Μάρκος Αυρήλιος.