Το όνομά μου είναι Μιχάλης. Οι φίλοι μου με φωνάζουνε Μιχαλάκη, ίσως διότι είμαι χαμηλών τόνων, ολιγόλογος, μάλλον κλεισμένος στον εαυτό μου, τυπικός εσωστρεφής.
Γιατί να είμαι έτσι άραγε; Θα σας πω! Διότι, κυρίες και κύριοι, εγώ νοιώθω ανασφάλεια. Είναι μια ανασφάλεια πολυδιάστατη – πολιτική, κοινωνική, οικονομική, οικολογική. Η αβεβαιότητα και ο φόβος κυριαρχούν στη ζωή μου. Έχω την αίσθηση πως γεννήθηκα σ’ ένα κόσμο ραγισμένο, που μπάζει από παντού. Λένε πως το αίσθημα της ανασφάλειας συνήθως έχει καταβολές στην παιδική ηλικία, μα εγώ πιστεύω πως για την ανασφάλειά μου φταίει η πολιτεία, το κράτος, το «σύστημα».
Μήπως έχω άδικο; Για να δούμε! Το τηλέφωνό μου πιθανώς παρακολουθείται, όπως και το δικό σας τηλέφωνο, όπως και όλων άλλωστε. Ένα αόρατο ηλεκτρονικό δίχτυ μοιάζει να μας αγκαλιάζει όλους και να μας ελέγχει κάθε δευτερόλεπτο. Δεν ωφελεί να κλειδώνω την πόρτα μου. Το αόρατο δίχτυ εισχωρεί στο σπίτι μου, στο δωμάτιό μου, στην προσωπική μου ζωή.
Τις νύχτες ξυπνώ και πετάγομαι απ’ τον ύπνο, αλαφιασμένος. Σμήνη από άγρια αρπακτικά πουλιά πετούνε κατά πάνω μου απειλητικά.
– Τρέξε Μιχαλάκη, κράζουν, τρέξε να σωθείς!
Δουλεύω σκληρά, δεν μου μένει σχεδόν καθόλου ελεύθερος χρόνος. Με πιάνει κατάθλιψη για την χαμηλή ποιότητα της καθημερινότητάς μου.
Φοβούμαι για το μέλλον. Φοβούμαι πως η σύνταξη που πρόκειται να πάρω θα είναι κουτσουρεμένη τόσο που δεν θα μου φτάνει για να ζήσω. Ανησυχώ για την ιατρική περίθαλψη που θα έχω από την πολιτεία όταν έρθει η ώρα η δύσκολη. Πώς να μη νοιώθω ανασφάλεια;
Ανησυχώ για την γενικότερη κατάσταση, την ανεργία, για την υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας, για τα μαγαζιά που κλείνουν. Αγωνιώ γιατί βλέπω το φασισμό και το ρατσισμό να απλώνονται και να γιγαντώνονται.
Ανησυχώ γιατί οι κοινωνίες δεν αναπτύσσονται ανθρωποκεντρικά αλλά οικονομοκεντρικά. Γιατί το χρήμα τείνει να γίνει το κέντρο και το μέτρο της ανθρώπινης ζωής με ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες για το μέσο άνθρωπο.
Έχω διαβάσει αρκετή θεωρία, βιβλία πολλά και διάφορα. Η ανασφάλεια πηγάζει λέει από την κρίση του συστήματος, από την υπανάπτυξη και τη φτώχεια, από τους εξοπλισμούς, από τις μεγάλες ανισότητες που αναπαράγονται και διευρύνονται εξ αιτίας της επικράτησης των οικονομικών συγκροτημάτων και των τραπεζών. Η ανασφάλεια αυτή, τους βολεύει. Είναι λέει το αίσθημα ανασφάλειας του πολίτη απαραίτητο στοιχείο για την αποδοτική λειτουργία του συστήματος. Είναι απαραίτητη η ανασφάλεια για την όξυνση του ανταγωνισμού, για την υπονόμευση κάθε διεκδίκησης των εργαζομένων! Για να κυριεύεσαι απ’ το φόβο και αναγκάζεσαι έτσι να μη φωνάζεις, να μην απεργείς, να προσκυνάς την εξουσία. Επίτηδες μας κρατούν σε αβεβαιότητα και ανασφάλεια για να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους.
Πάντως εγώ -μη με βλέπετε έτσι- έχω διαβάσει αρκετά κι αυτά όλα τα έχω καταλάβει. Τι κι αν περνώ απαρατήρητος. Τι κι αν δεν μου δίνουν σημασία. Τι κι αν δεν «μετρώ» για το σύστημα. Τι κι αν δεν με λογαριάζουν. Ας μην τους γεμίζω το μάτι. Ας είμαι η τελευταία ροδέλα στην καλογυαλισμένη μηχανή τους.
Κι όμως! Δεν έχω σκοπό να παραδώσω τα όπλα! Ο Μιχαλάκης έχει αποφασίσει πως πρέπει να γίνει Μιχάλης.
Θα πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματικός. Να διαβάζει ακόμη περισσότερο. Να αγαπά την Τέχνη. Να ανεβάσει την ποιότητα της ζωής του. Να πιστεύει σ’ έναν καλύτερο κόσμο. Να προσπαθεί να ζει με αξιοπρέπεια, χωρίς φόβο. Να ζει και για τους άλλους, όχι μόνο για τον εαυτό του. Να πιστεύει στην ελευθερία γιατί γεννήθηκε ελεύθερος.
Με λένε Μιχάλη, και σκέφτομαι πάρα πολύ προτού να ρίξω την ψήφο μου. Ψηφίζω βάζοντας στο κέντρο τον άνθρωπο, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Δεν το κρύβω, ψηφίζω κάθε φορά αριστερά. Κάθε φορά (εννοείται και τώρα στις ευρωεκλογές), πάντα ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ.
Με λένε Μιχάλη, και ελπίζω πως θα καταφέρω να βρω το δρόμο για να ζήσω με αξιοπρέπεια και χωρίς ανασφάλειες στο ραγισμένο αυτό κόσμο, σ’ αυτή την πολιτεία που αγαπώ, χωρίς να χρειαστεί να ξενιτευτώ, χωρίς να χρειαστεί να ζητιανέψω.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
