Ήταν μια σιωπηλή διαδρομή. Το λεωφορείο κατάπινε αμίλητο τα χιλιόμετρα και δεν ακουγόταν ανάσα. Αναρωτήθηκα γιατί άραγε ο οδηγός δεν μας «διασκέδαζε» με εκείνα τα άσματα που συνήθως ακούγονται στις διαδρομές ανάλογα με τα κέφια του.
Όλοι οι επιβάτες εγχώριοι και ξενόφερτοι, χαλάρωναν παραδομένοι στην Αυγουστιάτικη ραστώνη, παρόλο που τα σκαμπανεβάσματα του λεωφορείου, που και που, τους έβγαζαν από το λήθαργο.
Ομολογώ ότι άρχισα να απολαμβάνω όλη αυτή την μυστηριακή σχεδόν διαδρομή. Το φυσικό εναλλασσόμενο τοπίο απ’ έξω, μου έκανε συνεχή νεύματα προσπαθώντας να με αποσπάσει από τις σκέψεις μου. Ο ήλιος λαμπίριζε περιχαρής, μόνος «άρχοντας» του ουράνιου θόλου, βάφοντας ολόχρυση την πλανεύτρα θάλασσα που είχε απλωθεί με χάρη στα πόδια του, φλερτάροντας με τα καυτά φιλιά του.
Η αμφιθυμία, πιστή ακόλουθη του τελευταίου καιρού, δούλευε μέσα μου προσπαθώντας να ερμηνεύσει εάν έπρεπε να χαίρομαι για το «φευγιό» μου ή να θλίβομαι για ό,τι άφησα πίσω μου…
Και ξαφνικά «εισβάλει» στο λεωφορείο εκείνος ο νεαρός ελεγκτής με την ιδιαίτερα διαπεραστική φωνή του.
«Υοu Just made my day sir…» αναφωνούσε συνεχώς σε κάποιους τουρίστες που απλά κράταγαν ακριβώς το αντίτιμο του εισιτηρίου τους. Αστειευόταν συνεχώς με επιβάτες, μα και τον οδηγό κάθε φορά που ανεβοκατέβαινε για να βοηθήσει στη λήψη αποσκευών εκείνων που αποβιβάζονταν στις εκάστοτε στάσεις.
«Μου φτιάξατε την ημέρα κυρία μου»… επαναλήφθηκε η ίδια φράση σε κάποια άλλη επιβάτιδα.
Για δες λοιπόν με πόσο απλά πράγματα φτιάχνεται η ημέρα ενός ανθρώπου μουρμούρισα στον εαυτό μου που άρχισε να αλλάζει τη διάθεσή του και να τη βάφει με πιο χαρούμενα χρώματα όπως εκείνα της λαμπιρίζουσας θάλασσας που κύλαγε αγωνιωδώς στο πλάι μου…
Ο νεαρός αυτός, ήρθε έτσι απρόσκλητα απλά να μου υπενθυμίσει αυτό που μέσα μου πάντα γνώριζα…
Ένας και μόνο φωτεινός και χαρούμενος άνθρωπος μπορεί να μεταδώσει το εσωτερικό του φως σε ένα περιβάλλον που οι ενέργειες δεν είναι και τόσο φωτεινές. Έχει απίστευτη δύναμη το φως όταν είναι 100% ατόφιο, καθαρό. Το σκοτάδι απλά δεν το αναγνωρίζει… Μπορεί να τρέφεται από αυτό κάποιες φορές αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ χρόνο μαζί του. Θα γίνει και αυτό φως ή απλά θα απομακρυνθεί…
Ο χαρούμενος ελεγκτής κατέβηκε δυο στάσεις πιο κάτω.
Το διαπεραστικό του γέλιο ακόμα αντηχούσε στα αυτιά μου σαν μελωδική καμπάνα. Άρπαξα κι εγώ τα πινέλα της ψυχής μου και έβαψα όλο το λεωφορείο στα χρώματα που αγαπούσα…
Ξέρεις… εκείνο το φωτεινό πορτοκαλί του Αιγαιοπελαγίτικου Ήλιου μας. Α! έβαλα και λίγη συνοδεία τζιτζικιών… Έτσι για να έχει και άρωμα Ελλάδας όλο αυτό το ζεστό, ανεκτίμητο Αυγουστιάτικο απόγευμα.
